«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Κάναθος,Κυκλώπεια τείχη και Προίτος



Τώρα όσο αφορά την πηγή λέγεται πως και Κάναθος ονομάζεται. Όμως την πηγή Κάναθο την τοποθετούν, εκτός της θέσης που βρίσκεται κοντά στην αρχαία Τίρυνθα, περιοχή του Ναυπλίου που ονομάζεται «Γλυκειά», και σε έναν λόφο του Ναυπλίου όπου υπάρχει σήμερα ένα μοναστήρι «Αγία Μονή» ονομαζόμενο το οποίο είναι αφιερωμένο στην Ζωοδόχο Πηγή, κάτι που σαφώς και δεν είναι διόλου τυχαίο!  Βεβαίως περισσότερο λογικό μου φαίνεται να είναι ανάμεσα σε Ναύπλιο και Τίρυνθα, όπου εύκολα θα την εύρισκε ο Ναύπλιος, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει και ο Παυσανίας: «…καὶ πηγὴ Κάναθος καλουμένη: ἐνταῦθα τὴν Ἥραν φασὶν Ἀργεῖοι κατὰ ἔτος λουμένην παρθένον γίνεσθαι.»
 Υπάρχει όμως και η εκδοχή να ήταν περισσότερες οι πηγές και για τον λόγο αυτό υπάρχει η διάσταση περί της θέσεώς τους. Αφού Αμυμώνη έχουμε και στην Λέρνη, Αμυμώνη στο Ναύπλιο και φυσικά την Κάναθο στην Αγία Μονή. Όπως και να έχει η Κάναθος φαίνεται να κατέχει εξέχουσα θέση αφού στην πηγή αυτή η Θεά Ήρα πήγαινε κάθε χρόνο και λουζόταν αποκτώντας όχι μονάχα την νεότητά της εκ νέου, αλλά και αυτή την παρθενία της. Γι’ αυτό και γίνεται κάθε χρόνο, ο ιερός γάμος της, που είναι ένα δρώμενο με το οποίο επιδιώκεται η  ευφορία στη βλάστηση, αλλά και στα  ζώα όπως και τον  άνθρωπο.
Με την ίδρυση της πόλης του Ναυπλίου αναγκαία ήταν και η περιτείχιση όπως συνηθιζόταν  τις εποχές εκείνες. Εδώ λοιπόν όπως αποδεικνύεται και απ’ ευρήματα που υπάρχουν, έλαβαν μέρος οι Κύκλωπες. Καθ’ ότι τα ίχνη των τειχών που έως και σήμερα βλέπει κανείς στην βάση του βράχου της Ακροναυπλίας, είναι Κυκλώπεια. Να κάνουμε μια παρένθεση στο σημείο αυτό για να πούμε ότι πρέπει να γίνεται λόγος για τους Κύκλωπες που είχε φέρει απ’ την Λυκία ο Προίτος του Αργείου  Άβαντος, αδερφός του Ακρισίου βασιλιά του Άργους.  Πρόκειται για την ομάδα των Κυκλώπων που πήρε μαζί του φεύγοντας απ’ την Λυκία την χώρα του πεθερού του Ιοβάτη πατέρα της γυναίκας του Σθενέβοιας, όταν με στρατό που του έδωσε ο Λύκιος βασιλιάς ήρθε εναντίον του αδερφού του Ακρισίου να διεκδικήσει μέρος της βασιλείας της Αργείας χώρας, η οποία δικαιωματικά του ανήκε.
Είναι αλήθεια, λίγο μπερδεμένη εδώ η υπόθεση με τον Προίτο, αφού ενώ λέγεται από σχεδόν όλους τους αρχαίους συγγραφείς πως ήταν γιός του Άβαντος, από την άλλη οι ίδιοι συγγραφείς αναφέρουν ως γιό του Ναυπλίου της Αμυμώνης έναν Προίτο! Χρονολογικά υπάρχει μια διαφορά 25-30 χρόνων μεταξύ του ενός Προίτου, του Ναυπλίου, με εκείνον του Άβαντος. Αφού η μια κόρη του Δαναού η Υπερμνήστρα φέρεται ως γιαγιά του Άβαντος πατέρα του Προίτου και αδερφό του Ακρισίου και η έτερη κόρη του Δαναού, Αμυμώνη ως γιαγιά του Προίτου του Ναυπλίου. Καμία αναφορά δεν υπάρχει όμως από κανένα συγγραφέα της αρχαιότητος πως πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο.
Οι συμπτώσεις όμως συνεχίζουν να είναι περίεργες αφού εκτός του Προίτου αναφέρεται και ένας ακόμη γιός ο Δαμάστωρ. Και από αυτόν τον Δαμάστορα γεννιούνται τα αδέρφια Πολυδέκτης και Δίκτης. Απ’ αυτούς που τους βρίσκουμε στην Σέριφο, βλέπουμε τον μεν πρώτο να έχει καταλάβει την βασιλεία του νησιού, εν είδη τυράννου, τον δε Δίκτη να είναι ένας απλός ψαράς που τυγχάνει να είναι αυτός που βρίσκει και γλυτώνει απ’ την θαλασσινή περιπέτειά τους, την Δανάη και το μωρό της τον ήρωα Περσέα. Αν λοιπόν ο Προίτος του Ναυπλίου είναι περίπου 25- 30 χρόνια μεγαλύτερος του Προίτου του Άβαντος και αφού αυτός ο Προίτος είχε αδερφό δίδυμο όπως λέγεται τον Ακρίσιο που είναι ο παππούς του Περσέα, συνεπάγεται πως η Δανάη, η μητέρα του Περσέα, θα ήταν στην ίδια περίπου ηλικία με τα παιδιά του Δαμάστορα, τους Πολυδέκτη και Δίκτη. Έτσι φθάνουμε στο συμπέρασμα πως το να βρεθεί η Δανάη στην Σέριφο δεν ήταν τυχαίο αλλά μάλλον λογικότατο αφού συγγενείς της φαίνεται να είναι ο Τύραννος του νησιού και ο αδερφός του. Άλλωστε ως απόγονοι ναυτικής οικογένειας οι γιοί του Δαμάστορα δεν προκαλεί καμιά εντύπωση το πώς βρέθηκαν στο νησί.
Τα τείχη της Ακροναυπλίας στη βάση των οποίων υπάρχουν ερείπια Κυκλώπειων τειχών.

Τώρα επανερχόμαστε στα Κυκλώπεια τείχη, που ως φαίνεται πρέπει να πρόκειται για την ίδια ομάδα Κυκλώπων που τα έχτισαν με εκείνα της Τίρυνθας και των Μυκηνών αλλά και του Άργους. Αφού όταν εγκαταστάθηκαν στην Αργεία γη κατοικούσαν σε σπήλαια κοντά στην Τίρυνθα και μάλιστα είχαν φτιάξει και κάποιους λαβύρινθους, όπως έχουμε ήδη αναφέρει στο κεφάλαιο «Περί Τίρυνθος». Δυστυχώς  από τα τείχη αυτά, ακόμη από την εποχή του περιηγητή Παυσανία, φαίνεται πως μονάχα ερείπιά τους είχαν απομείνει. Παυσανίου  Περιήγησις ,  2. 38.2 «…λείπεται δὲ καὶ τειχῶν ἔτι ἐρείπια…»
Πρώτο μέλημα όμως του Ναυπλίου ήταν η κατασκευή Ιερού προς τιμή του πατρός του Ποσειδώνα, του οποίου σαφώς και την εύνοια αποζητούσε στο ξεκίνημά του αυτό. Έτσι έχτισε το Ιερό στον Ποσειδώνα. «…καὶ Ποσειδῶνος ἱερὸν καὶ λιμένες εἰσὶν ἐν Ναυπλίᾳ…» Παυσανί ου  Περιήγησις ,  2. 38.2
Στις διάφορες ιστορίες που αποδίδονται στον Ναύπλιο είναι και εκείνη με την κόρη του βασιλιά της Αρκαδίας  Άλεως την Αύγη,  την  οποία λένε αποπλάνησε ο Ηρακλής και από την ντροπή του ο βασιλιάς την έδωσε στον Ναύπλιο να την πουλήσει δούλη σε άλλες χώρες. Όμως κακώς λέγεται πως η ιστορία αυτή αφορά τον Ναύπλιο της Αμυμώνης και του Ποσειδώνα. Απλούστατα διότι ο Ηρακλής ως απόγονος του Περσέα είναι μεταγενέστερος του Ναυπλίου αυτού κατά έξη γενιές. Άρα η ιστορία αυτή αφορά τον Ναύπλιο τον Αργοναύτη, τον γιό του Κλυτονήου. Τον πατέρα των  Παλαμήδη, Οίακος και Ναυσιμέδοντος
Μάλιστα υπάρχουν αρχαιολόγοι που υποστηρίζουν πως δεν έχει και τόση σημασία αν υπήρχαν δύο ήρωες της προϊστορίας με το όνομα Ναύπλιος, αφού στην ουσία εκείνος που έχει ( πάντα κατά την δική τους άποψη), την βαρύτητα που απαιτεί η έρευνα της απώτατης αυτής περιόδου αφορά τον Ναύπλιο του Κλυτονήου !!! Ειλικρινά απορώ όταν ακούω ή διαβάζω παρόμοιες σκέψεις. Όπως επίσης απορώ όταν απαίδευτα γράφονται πράγματα γιατί έτσι είχαν γραφεί από κάποιους αρχαίους συγγραφείς. Δεν σημαίνει ότι επειδή το έγραψε ο Παυσανίας ή ο Απολλόδωρος  πρέπει να είναι και έτσι απολύτως… Πολλές φορές διαβάζουμε σε αρκετούς συγγραφείς που αναφέρονται σε θέματα Προϊστορίας, την έκφραση «λέγεται», πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί και να μην είναι ακριβώς έτσι. Η έρευνα πάντα, είναι αυτή που μας οδηγεί στις περισσότερο κοντά στην πραγματικότητα, ατραπούς. Πιστεύω πως είναι αναγκαία η παρένθεση αυτή αφού στο κεφάλαιο αυτό "Περί Ναυπλίου", ίσως κάποια πράγματα να είναι λίγο διαφορετικά από τα κοινώς αποδεκτά έως σήμερα. Όμως πιστεύω επίσης, ότι δεν το έκανα  απαίδευτα και πάντως η πρόθεση δεν είναι διόλου κακή, απεναντίας…

Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011

ΝΑΥΠΛΙΟΣ Ο ΤΟΥ ΠΟΣΕΙΔΩΝΟΣ ΚΑΙ ΑΜΥΜΩΝΗΣ

Όμως ο Θεός παρουσιάζεται ευμενής προς τους Αργείους όταν συναντά την Δαναΐδα Αμυμώνη, η οποία ήταν μια από τις τέσσερις κόρες που είχε αποκτήσει με την Ευρώπη που ήταν βασίλισσα, όπως αναφέρει ο Απολλόδωρος. Ήταν τότε που ο Δαναός έστειλε τις κόρες του προς ανεύρεση νερού. Η Αμυμώνη φθάνοντας στην περιοχή της Λέρνης συναντά έναν Σάτυρο που κοιμόταν κάτω από ένα δένδρο. Αυτός προσπάθησε να βιάσει την Δαναΐδα που με τις κραυγές απελπισίας της έβγαλε από το θαλάσσιο βασίλειό του, τον Ποσειδώνα. Η τρίαινα του θεού που θέλησε να βρει τον σάτυρο, αστόχησε και στο σημείο όπου έπεσε ανέβλυσε άφθονο νερό. Η Πηγή αυτή πήρε το όνομα της Αμυμώνης από τις κυριότερες πηγές  της Αλκυονίας ( της λίμνης που θεωρούνταν απύθμενη και κατά την παράδοση λέγεται πως ο Θεός Διόνυσος από αυτήν κατέβηκε στον Άδη να φέρει πίσω στην ζωή, την μητέρα του Σεμέλη), στους πρόποδες του  όρους Ποντίνου.
Ο Ποσειδώνας ερωτεύεται την Αμυμώνη την οποία παίρνει μαζί του στην θάλασσα. Να δούμε τον ακριβή διάλογο μεταξύ της Δαναϊδας και του Θεού της Θαλάσσης, όπως ο Λουκιανός τον περιγράφει στο έργο του «Ενάλιοι Διάλογοι», 2. 6. 

:« που άγει συναρπάσας αυτήν και εις την θάλασσα καθέλκει;»
Ποσειδών: « θάρρει, ουδέν δεινόν μη πάθης, αλλά και πηγήν επώνυμόν σοι αναδοθήναι εάσω ενταύθα πατάξας τη τριαίνη την πέτραν πλησίον του κλύσματος και συ ευδαίμων έσει και μόνη των αδελφών ουχ υδροφορήσεις αποθανούσα».
Έτσι λοιπόν από αυτήν την ένωση γεννήθηκε ο Ναύπλιος, ο ιδρυτής της πόλης του Ναυπλίου και μέγας θαλασσοπόρος, όπως λέγεται. Μάλιστα η γέννησή του συντελέσθηκε ενώ η Αμυμώνη βρισκόταν στην Εύβοια, όπου την είχε οδηγήσει το κύμα. 
 " Ἀμυμώνη δὲ ἐκ Ποσειδῶνος ἐγέννησε Ναύπλιον. οὗτος μακρόβιος γενόμενος, πλέων τὴν θάλασσαν, τοῖς ἐμπίπτουσιν ἐπὶ θανάτῳ ἐπυρσοφόρει. συνέβη οὖν καὶ αὐτὸν τελευτῆσαι ἐκείνῳ τῷ θανάτῳ. πρὶν δὲ τελευτῆσαι ἔγημε ὡς μὲν οἱ τραγικοὶ λέγουσι, Κλυμένην τὴν Κατρέως, ὡς δὲ ὁ τοὺς νόστους γράψας, Φιλύραν, ὡς δὲ Κέρκωψ, Ἡσιόνην, καὶ ἐγέννησε Παλαμήδην Οἴακα Ναυσιμέδοντα."  γράφει ο Απολλόδωρος στην Βιβλιοθήκη του,( βιβλίο Β΄ κεφ. 1, παρ.5)
Και στον Παυσανία στα «Κορινθιακά» διαβάζουμε στο κεφ. 38, παργρ. 2 : 
" Τημενίου δὲ ἀπέχει Ναυπλία πεντήκοντα ἐμοὶ δοκεῖν σταδίους, τὰ μὲν ἐφ' ἡμῶν ἔρημος, οἰκιστὴς δὲ ἐγένετο αὐτῆς Ναύπλιος Ποσειδῶνος λεγόμενος καὶ Ἀμυμώνης εἶναι. λείπεται δὲ καὶ τειχῶν ἔτι ἐρείπια, καὶ Ποσειδῶνος ἱερὸν καὶ λιμένες εἰσὶν ἐν Ναυπλίᾳ καὶ πηγὴ Κάναθος καλουμένη: ἐνταῦθα τὴν Ἥραν φασὶν Ἀργεῖοι κατὰ ἔτος λουμένην παρθένον γίνεσθαι." 
 Αυτός όταν μεγάλωσε και έγινε έμπειρος θαλασσοπόρος όπως είπαμε, από την Εύβοια ήρθε στον Αργολικό κόλπο και αποβιβάσθηκε στους Αποβάθμους, μια παραλιακή θέση που βρισκόταν ανάμεσα στην Τίρυνθα και το Ναύπλιο όπου λέγεται πως και ο Δαναός εκεί αποβιβάσθηκε με τις κόρες του. Εύκολα βρήκε την πηγή που είχε ανοίξει με την τρίαινά του ο Ποσειδώνας προς χάριν της μητέρας του Αμυμώνης
Εκεί στα πατρικά χώματα, ο Ναύπλιος αποφάσισε να κτίσει μια πόλη και συγκεκριμένα πάνω στην βραχώδη χερσόνησο η οποία θα αποτελούσε και φυσικό οχυρό. Αλλά και για το από κάθε άποψη καλό λιμάνι της περιοχής επιλέγει ο τόπος από τον Ναύπλιο που χτίζει την επώνυμη πόλη.



Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2011

Η ΝΑΥΠΛΙΑ

Ας μου επιτραπεί να αρχίσω την εισαγωγή στο κεφάλαιο Περί Ναυπλίας, με τα ίδια λόγια που κάνει την εισαγωγή του ο αείμνηστος συγγραφέας της  σπουδαίας ιστορικής μελέτης  « Η Ναυπλία, από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των  καθ’ ημάς», Μιχαήλ Λαμπρινίδης.

 « Δεξιά τω εισπλέοντι τον Αργολικόν κόλπον και προς τον μυχόν αυτού βραχώδης και επιμήκης προέχει χερσόνησος, απόκρημνος προς μεσημβρίαν και προσιτή πως προς άρκτον, δια μικράς χειροποιήτου κατά το μάλλον και ήττον χωριζομένη χαράδρας από του προς ανατολάς κειμένου και κατά διακόσια είκοσι περίπου μέτρα υπερέχοντος της θαλάσσης όρους Παλαμηδίου, αφ’ ού φαίνεται ωσεί αποσπασθείσα καθέτως και πεσούσα εις την θάλασσα. Η βραχώδης αύτη χερσόνησος, ήτις δίκην γλώσσης στενής εισέχει εις την θάλασσα εξ’ ανατολών προς δυσμάς και ής ο συνέχων μετά της μεγάλης ξηράς ισθμός, ήν ποτέ κατειλημμένος το πλείστον υπό των υπωρειών του Παλαμηδίου, μη αφίνων ή βραχείαν τινά βατήν δίοδον προς αυτήν, έχει μέσον ύψος 45 περίπου μέτρων, μέγιστον δε μήκος απ’ ανατολών προς δυσμάς 900 μέτρων και πλάτος επίσης απ’ άκρου προς μεσημβρίαν 400 περίπου μέτρων. Η χερσόνησος αύτη σχηματίζει προς τον μυχόν του Αργολικού κόλπου μικρόν υπόκολπον, κατά το στόμιον του οποίου πετρώδης σκόπελος μικράς περιμέτρου, ολίγον υπερέχων της θαλάσσης, ανυψούται εν τω μέσω σχεδόν εις απόστασιν 500-600 μέτρων από της αρκτικής πλευράς αυτής.
Η μικρά αύτη χερσόνησος…. φέρεται οικισθείσα από των αποτάτων μυθικών της Ελλάδος χρόνων. Έγγονος του Δαναού, του εξ’ Αιγύπτου ορμηθέντος και κατασχόντος το Άργος, υιός δε της θυγατρός αυτού Αμυμώνης εκ του Θεού της θαλάσσης Ποσειδώνος, ο Ναύπλιος, εμυθολογείτο ως ο ιδρυτής και κτίστης επί της χερσονήσου ταύτης της επωνύμου αυτώ πόλεως Ναυπλίας…»
Σύμφωνα με την Ελληνική Προϊστορία ο Ποσειδώνας και η Ήρα ενεπλάκησαν σε διαμάχη για το ποιος θα έχει την προστασία της Αργολικής Γής ( όπου Αργολική Γη η περιοχή που διαφέντευε ο Ίναχος και ίδρυσε την πόλη του Άργους), τότε οι Θεοί έκαναν δικαστήριο και έβαλαν ως κριτές στην διαμάχη, τόσο τον Βασιλιά Ίναχο, όσο και τους ποταμούς Κηφισό και Αστερίων
Εδώ βλέπουμε πως πρόκειται για τρείς ποταμούς, αφού και ο Ίναχος ποταμός ήταν. Αυτό το συναντούμε πάρα πολύ συχνά στην προϊστορία και κυρίως από την δημιουργία του κόσμου, κάτι που φαίνεται λογικότατο αν σκεφτεί κανείς πως από το νερό προήλθε η ζωή. Αλλά και στο νερό στηρίζεται. 
 Σ’ αυτήν την διαμάχη η ζυγαριά έκλεινε προς την Ήρα με ομόφωνη μάλιστα απόφαση των Κριτών. Τότε ο Ποσειδών μη δεχόμενος το αποτέλεσμα της δίκης αυτής, στέρεψε όλες τις πηγές και τα ποτάμια της Αργολίδας. Στον Παυσανία διαβάζουμε  πως ο Θεός,  πλημμύρισε τον τόπο και χρειάστηκε η επέμβαση της Ήρας για να αποτραβήξει τα θαλάσσια νερά του ο Ποσειδών. Έτσι σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος οι Αργείοι ίδρυσαν Ιερό προς τιμή του Προσκλύστιου Ποσειδώνος
« …ἐνταῦθα Ποσειδῶνός ἐστιν ἱερὸν ἐπίκλησιν Προσκλυστίου: τῆς γὰρ χώρας τὸν Ποσειδῶνά ἐπικλύσαι τὴν πολλήν, ὅτι Ἥρας εἶναι καὶ οὐκ αὐτοῦ τὴν γῆν Ἴναχος καὶ οἱ συνδικάσαντες ἔγνωσαν. Ἥρα μὲν δὴ παρὰ Ποσειδῶνος εὕρετο ἀπελθεῖν ὀπίσω τὴν θάλασσαν: Ἀργεῖοι δέ, ὅθεν τὸ κῦμα ἀνεχώρησεν, ἱερὸν Ποσειδῶνι ἐποίησαν Προσκλυστίῳ…» ( Παυσανίου « Κορινθιακά» κεφ. 22, παραγρ. 4)


Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Επίλογος για Επίδαυρο



Μια άλλη αναφορά, σχετικά με την Επίδαυρο συναντάμε στον Παυσανία όπου κάνει λόγο για οικοδόμημα όμοιο με πυραμίδα. Σ’ αυτό υπάρχουν ανάγλυφες παραστάσεις αργολικών ασπίδων, που συσχετίζονται με τον Ακρίσιο και τον Προίτο όταν οι δύο τους μάχονταν για την εξουσία του Άργους. Είναι η περίφημη μονομαχία όπου κανείς από τους δύο δεν επέτυχε να επικρατήσει επί του άλλου! Μάλιστα όπως μας πληροφορεί ο Παυσανίας αυτή η μάχη, κατά πως έλεγαν από την παράδοση, είναι η πρώτη όπου χρησιμοποιήθηκαν ασπίδες. 
 Αυτό το κτίσμα λοιπόν είναι αφιερωμένο στους εκεί πεσόντες κατά την διάρκεια εκείνης της μάχης, όπου στην ουσία και εκ των δύο πλευρών οι μαχόμενοι ήσαν ή συμπολίτες ή συγγενείς !!!
Η πυραμίδα για την οποία κάνει λόγο ο Παυσανίας

«’Ερχόμενος δέ ἐξ’ Άργους ἐς τήν  Έπιδαυρίαν ἐστίν οἰκοδόμημα ἐν δεξιᾶ πυραμίδι μάλιστα εἰκασμένον,  ἒχει δέ ἀσπίδας σχῆμα Ἀργολικάς ἐπειργασμένας. Ἐνταῦθα Προίτῳ περί τῆς ἀρχῆς πρός Ἀκρίσιον μάχη γίνεται, καί τέλος μέν ἲσον τῷ αγῷνι συμβῆναί φασι καί ἀπ’ αὐτοῦ διαλλαγάς ὓστερον, ὡς οὐδέτεροι βεβαίως κρατεῖν ἐδύνατο, συμβάλλειν δέ σφᾶς λέγουσιν ἀσπίσι πρῶτον τότε καί αὐτούς καί τό στράτευμα ὡπλισμένους. Τοῖς δέ πεσοῦσιν ἀφ’ ἑκατέρων – πολῖται γάρ καί συγγενεῖς ἦσαν – ἐποιήθη ταύτη μνῆμα ἐν κοινῶ.»  ( Παυσανίας Β’ 25, 7 ). 

Κάτοψη της Πυραμίδας του Ασκληπιείου

Επίσης ο Παυσανίας ( Κορινθιακά 25, 10 ), μας λέει πως κοντά στην Επίδαυρο βρίσκεται η κώμη Λήσσα όπου υπάρχει ναός της Αθηνάς, με ξόανο που καμιά διαφορά δεν έχει από εκείνο της Λάρισας, του Άργους. Πάνω δε από την πόλη, είναι το βουνό Αραχναίο το οποίο παλαιότερα λεγόταν «σάπυς ελάτων» και έχει ονομασθεί έτσι από την εποχή του Ινάχου. Εκεί υπάρχουν και βωμοί του Δία και της Ήρας, όπου προσφέρονται θυσίες όταν χρειάζονται βροχή.
Στην πόλη αυτή πληροφορούμαστε από τον Παυσανία, πως βρίσκονταν τα σύνορα της Αργολίδος με την Επίδαυρο. ( Κορινθιακά 26, 1 ). Ακόμη μαθαίνουμε ότι το απέναντι από την Επίδαυρο νησί, η Αίγινα κατοικήθηκε από Επιδαύριους επί εποχής Δηιφόντη. Τότε καθιέρωσε στους εκεί κατοίκους τα ήθη και έθιμα αλλά και την διάλεκτο των Δωριέων. ( Παυσανίας Κορινθιακά, 29, 5 ).

«…οὐ πόρρω τοῦ Κρυπτοῦ θέατρόν έστι θέας
 ἂξιον, κατά τό Ἐπιδαυρίων μάλιστα μέγεθος και ἐργασίαν τήν λοιπήν, τούτου δέ  οὐ ὂπισθεν ᾠκοδόμηται σταδίου πλευρά μία, ἀνέχουσά τε αὐτή τό θέατρον καί ἀντί ἐρείσματος ἀνάλογον ἐκείνῳ χρωμένη.» ( Παυσανίας, Κορινθιακά 29, 11 ).

Υπάρχει δηλαδή σε μικρή απόσταση από το λιμάνι Κρυπτό της Αίγινας, ένα θέατρο που είναι όμοιο στην κατασκευή και το μέγεθός του, με εκείνο της Επιδαύρου. Πίσω δε από αυτό είναι χτισμένη η μια πλευρά ενός σταδίου, που στηρίζει το θέατρο, αλλά και η ίδια χρησιμοποιεί το θέατρο ως στήριγμα.

 (Παυσανίας 6,1,15)

Ο Παυσανίας μας λέει πως ο Άσιος ο Σάμιος (ποιητής από την Σάμο του 7ου π.Χ. αι. ), είχε γράψει ότι οι Επιδαύριοι με τον Πιτυρέα μετά την παράδοση της Επιδαύρου στον Δηιφόντη και τους Αργείους, βρέθηκαν στην Αττική. Τον Πιτυρέα διαδέχθηκε ο γιός του Προκλής ο οποίος με τους Επιδαυρίους πήγε στην Σάμο όπου δημιούργησαν αποικία. Επί της βασιλείας του γιού του Προκλέους, Λεωγόρου δέχθηκαν την επίθεση των Εφεσίων. Ο Άνδροκλος και οι Εφέσιοι εκστράτευσαν εναντίον τους στο νησί, και μετά από μάχη νίκησαν τους έποικους Επιδαυρίους και τους έδιωξαν από την Σάμο. 
 Στο παρόν απόσπασμα βλέπουμε επίσης την επιβεβαίωση ως προς το γένος του Πιτυρέως το οποίο κατάγεται από τον Ίωνα τον γιό του Ξούθου, όπως παραπάνω έχει εξιστορηθεί.
Ο  αναφερόμενος Άνδροκλος, ήταν γιός του Κόδρου και εποικιστής της Εφέσου και της λοιπής Ιωνίας, όπως  της Αιολίδας γης. Καθιέρωσε εκεί την λατρεία της Δήμητρος και της Αθηνάς και έκανε αιματηρούς αγώνες με τους Κάρες, τους Λέλεγες και τους Σάμιους. Ο τάφος του βρισκόταν στην Έφεσο και το βασιλικό γένος του εκθρονίστηκε από τον τύραννο Πυθαγόρα, όπως μας πληροφορεί το «Λεξικό του Αρχαίου Κόσμου» του Γιάννη Λάμψα, τόμος Α’ σελ. 358.    
Μετά τον Δηιφόντη δεν έχουμε πληροφορίες περί της Επιδαύρου, παρά μόνο από τα ιστορικά χρόνια και μετά. Έτσι σταματάμε την αφήγηση εδώ για να περάσουμε στην γειτονική Τροιζήνα και Ερμιόνη, μια περιοχή που θα έφερνε στο φώς ένα ακόμη ημίθεο τον ήρωα Θησέα!

ΔΗΙΦΟΝΤΗΣ ΚΑΙ ΥΡΝΗΘΩ


Όταν λοιπόν ο Πιτυρεύς παραδίδει στον Δηιφόντη την βασιλεία της Επιδαύρου εκείνος ήταν παντρεμένος με την Υρνηθώ, κόρη του Τήμενου που είχε πάρει την βασιλεία του Άργους. Ο Δηιφόντης ήταν γιός του Αντίμαχου που ήταν γιός του Ηρακλή, ενώ η Υρνηθώ απ’ τον πατέρα της Τήμενο ήταν τρισέγγονη του Ηρακλή. Μαζί απέκτησαν τον Αντιμένη, τον Ξάνθιππο, τον Αργείο και την Ορσοβία. 
Τόσο ο Δηιφόντης όσο και η Υρνηθώ ήσαν απόγονοι  του Ηρακλέους
«Δηιφόντης δ σν τος παισίν--γεγόνεσαν γρ κα παδες ατ πρότερον τι υο μν ντιμένης κα Ξάνθιππός τε κα ργεος, θυγάτηρ δ ρσοβία: ταύτην Πάμφυλον τν Αγιμίου λέγουσιν στερον γμαι …» (Παυσ. Κορινθιακά,κεφ. 28, παραγρ.6).
Ας δούμε όμως πιο διεξοδικά την  ιστορία του Δηιφόντη και της Υρνηθούς, της κόρης του Τήμενου που βασιλεύει στο Άργος.

 Ο Τήμενος αγαπούσε πολύ τον γαμπρό του Δηιφόντη, τον οποίο χρησιμοποιούσε ως σύμβουλό του σ’ όλες τις πολεμικές του επιχειρήσεις, κάτι που είχε προκαλέσει την ζήλια των γιών του και αδερφών της Υρνηθούς, Κείσου, Κερύνη, Φάλκη και Αγραίου. Άλλοι συγγραφείς κατονομάζουν τρείς γιούς τους Αργέλαο, Ευρύπυλο και Καλλία.
Αυτοί λοιπόν κανονίζουν μεταξύ τους πως ο μόνος τρόπος να σώσουν την βασιλεία από τα «χέρια» του Δηιφόντη, ήταν να δολοφονήσουν τον πατέρα τους, ούτως ώστε να μην προλάβει να καταστήσει διάδοχο τον γαμπρό του, ο οποίος είχε λάβει την περιοχή της Επιδαύρου όπου και ήταν κυβερνήτης της. Οι γιοί του Τημένου, οι Τημενίδες, για να πραγματώσουν τον σκοπό τους παίρνουν μισθοφόρους στρατιώτες από την Τιτάνη της Σικυώνας και έτσι δολοφόνησαν τον Τήμενο. Οι στρατιώτες όμως δεν ήθελαν τους Τημενίδες και έτσι αυτοί ήρθαν στην Επίδαυρο για να πάρουν πίσω την Υρνηθώ. Στα γεγονότα που ακολούθησαν και τα οποία αναφέρονται στο κεφάλαιο «Περί Άργους», σκοτώνεται από λάθος, η αδερφή των Τημενίδων από τα χέρια του Φάλκη. Ο δε Κερύνης, το ένα από τα παιδιά του Τημένου σκοτώνεται από τον Δηιφόντη. Ο Φάλκης καταφέρνει να ξεφύγει, όπως και οι άλλοι αδελφοί του,  Αγραίος και  Κείσος.
Εκεί που πέθανε η Υρνηθώ, η οποία ήταν και έγκυος, ο Δηιφόντης της έφτιαξε Ηρώο, ο δε τόπος ονομάσθηκε Υρνήθιον χωρίον και της αφιέρωσε τα εκεί υπάρχοντα δένδρα. Στον Παυσανία διαβάζουμε σχετικά:
« … τότε δ ναλαβόντες τν νεκρν τς ρνηθος κομίζουσιν ς τοτο τ χωρίον τ ν χρόνον ρνήθιον κληθέν.  καί ο ποιήσαντες ρον τιμς κα λλας δεδώκασι κα π τος πεφυκόσιν λαίοις, κα ε δή τι λλο δένδρον σω, καθέστηκε νόμος τ θραυόμενα μηδένα ς οκον φέρεσθαι μηδ χρσθαί σφισιν ς μηδέν, κατ χώραν δ' ατο λείπουσιν ερ εναι τς ρνηθος…» ( Παυσανίας Κορινθιακά κεφ. 28, παραγρ.6 -7 )
Όπως αναφέρθηκε πιο πάνω, ο Δηιφόντης και η Υρνηθώ είχαν αποκτήσει τέσσερα παιδιά. Τον Αντιμένη, τον Ξάνθιππο, τον Αργείο και μια κόρη την Ορσοβία. Για την θυγατέρα έχουμε την πληροφορία από τον Παυσανία πως παντρεύεται τον γιό του Αιγίμου Πάμφυλο. Και στον Απολλόδωρο υπάρχει η πληροφορία ότι τα παιδιά του Αιγίμου, Πάμφυλος και Δύμας σκοτώθηκαν κατά την διάρκεια κάποιας μάχης στο Άργος, όταν είχαν συμμαχήσει με τους Ηρακλείδες. Στην μάχη εκείνη όπου σκοτώνεται ο Τισαμενός, ο γιός του Ορέστη, μας πληροφορεί ο Απολλόδωρος πως χάθηκαν και απ’ την πλευρά των Ηρακλειδών τα παιδιά του συμμάχου τους Αιγίμου, Πάμφυλος και Δύμας. Λέει συγκεκριμένα:
«…κα συμβαλόντες τος πολεμίοις κα τ πεζ κα τ ναυτικ προτεροσι στρατ, κα Τισαμενν κτείνουσι τν ρέστου. θνήσκουσι δ συμμαχοντες ατος ο Αγιμίου παδες, Πάμφυλος κα Δύμας…» (Απολλόδωρου Βιβλιοθήκη Β', κεφ.8,παραγρ.3)
Ο Φάλκης,  ένα από τα αδέρφια της Υρνηθούς, μετά τον φόνο της αδερφής τους, επιτέθηκε εναντίον της Σικυώνας, μαζί με τον ηγεμόνα Λακεστάδη, τον γιό του Ιππολύτου του Ροπάλου και δισέγγονο του Φαίστου, την κυρίευσαν όταν επί της Βασιλείας του πατέρα του Ιππολύτου ο Αγαμέμνων την είχε καταστήσει φόρου υποτελής στους Μυκηναίους. Αυτοί λοιπόν, Φάλκης και Λακεστάδης συμβασίλευσαν εκεί, όταν ο γιός του Τημένου κατέλαβε την Σικυώνα, χωρίς όμως να κάνει κακό στο Λακεστάδη επειδή κι’ αυτός ήταν απόγονος του Ηρακλή. Συγκεκριμένα διαβάζουμε στο Παυσανία, στα Κορινθιακά κεφάλαιο 6, παράγραφο 7 :
«μετ δ Ζεύξιππον τελευτήσαντα γαμέμνων στρατν γαγεν π Σικυνα κα τν βασιλέα ππόλυτον οπάλου παδα το Φαίστου: δείσας δ τν στρατν πιόντα ππόλυτος συνεχώρησεν γαμέμνονος κατήκοος κα Μυκηναίων εναι. ππολύτου δ ν τούτου Λακεστάδης. Φάλκης [ταμφάλκης] δ Τημένου καταλαβν νύκτωρ Σικυνα σν Δωριεσι κακν μν τε ρακλείδην κα ατν ποίησεν οδέν, κοινωνν δ σχε τς ρχς.…»