Η ΝΑΥΠΛΙΑ

Ας μου επιτραπεί να αρχίσω την εισαγωγή στο κεφάλαιο Περί Ναυπλίας, με τα ίδια λόγια που κάνει την εισαγωγή του ο αείμνηστος συγγραφέας της  σπουδαίας ιστορικής μελέτης  « Η Ναυπλία, από των αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των  καθ’ ημάς», Μιχαήλ Λαμπρινίδης.

 « Δεξιά τω εισπλέοντι τον Αργολικόν κόλπον και προς τον μυχόν αυτού βραχώδης και επιμήκης προέχει χερσόνησος, απόκρημνος προς μεσημβρίαν και προσιτή πως προς άρκτον, δια μικράς χειροποιήτου κατά το μάλλον και ήττον χωριζομένη χαράδρας από του προς ανατολάς κειμένου και κατά διακόσια είκοσι περίπου μέτρα υπερέχοντος της θαλάσσης όρους Παλαμηδίου, αφ’ ού φαίνεται ωσεί αποσπασθείσα καθέτως και πεσούσα εις την θάλασσα. Η βραχώδης αύτη χερσόνησος, ήτις δίκην γλώσσης στενής εισέχει εις την θάλασσα εξ’ ανατολών προς δυσμάς και ής ο συνέχων μετά της μεγάλης ξηράς ισθμός, ήν ποτέ κατειλημμένος το πλείστον υπό των υπωρειών του Παλαμηδίου, μη αφίνων ή βραχείαν τινά βατήν δίοδον προς αυτήν, έχει μέσον ύψος 45 περίπου μέτρων, μέγιστον δε μήκος απ’ ανατολών προς δυσμάς 900 μέτρων και πλάτος επίσης απ’ άκρου προς μεσημβρίαν 400 περίπου μέτρων. Η χερσόνησος αύτη σχηματίζει προς τον μυχόν του Αργολικού κόλπου μικρόν υπόκολπον, κατά το στόμιον του οποίου πετρώδης σκόπελος μικράς περιμέτρου, ολίγον υπερέχων της θαλάσσης, ανυψούται εν τω μέσω σχεδόν εις απόστασιν 500-600 μέτρων από της αρκτικής πλευράς αυτής.

Η μικρά αύτη χερσόνησος…. φέρεται οικισθείσα από των αποτάτων μυθικών της Ελλάδος χρόνων. Έγγονος του Δαναού, του εξ’ Αιγύπτου ορμηθέντος και κατασχόντος το Άργος, υιός δε της θυγατρός αυτού Αμυμώνης εκ του Θεού της θαλάσσης Ποσειδώνος, ο Ναύπλιος, εμυθολογείτο ως ο ιδρυτής και κτίστης επί της χερσονήσου ταύτης της επωνύμου αυτώ πόλεως Ναυπλίας…»

Σύμφωνα με την Ελληνική Προϊστορία ο Ποσειδώνας και η Ήρα ενεπλάκησαν σε διαμάχη για το ποιος θα έχει την προστασία της Αργολικής Γής ( όπου Αργολική Γη η περιοχή που διαφέντευε ο Ίναχος και ίδρυσε την πόλη του Άργους), τότε οι Θεοί έκαναν δικαστήριο και έβαλαν ως κριτές στην διαμάχη, τόσο τον Βασιλιά Ίναχο, όσο και τους ποταμούς Κηφισό και Αστερίων. 

Εδώ βλέπουμε πως πρόκειται για τρείς ποταμούς, αφού και ο Ίναχος ποταμός ήταν. Αυτό το συναντούμε πάρα πολύ συχνά στην προϊστορία και κυρίως από την δημιουργία του κόσμου, κάτι που φαίνεται λογικότατο αν σκεφτεί κανείς πως από το νερό προήλθε η ζωή. Αλλά και στο νερό στηρίζεται. 

 Σ’ αυτήν την διαμάχη η ζυγαριά έκλεινε προς την Ήρα με ομόφωνη μάλιστα απόφαση των Κριτών. Τότε ο Ποσειδών μη δεχόμενος το αποτέλεσμα της δίκης αυτής, στέρεψε όλες τις πηγές και τα ποτάμια της Αργολίδας. Στον Παυσανία διαβάζουμε  πως ο Θεός,  πλημμύρισε τον τόπο και χρειάστηκε η επέμβαση της Ήρας για να αποτραβήξει τα θαλάσσια νερά του ο Ποσειδών. Έτσι σε ανάμνηση αυτού του γεγονότος οι Αργείοι ίδρυσαν Ιερό προς τιμή του Προσκλύστιου Ποσειδώνος. 

« …ἐνταῦθα Ποσειδῶνός ἐστιν ἱερὸν ἐπίκλησιν Προσκλυστίου: τῆς γὰρ χώρας τὸν Ποσειδῶνά ἐπικλύσαι τὴν πολλήν, ὅτι Ἥρας εἶναι καὶ οὐκ αὐτοῦ τὴν γῆν Ἴναχος καὶ οἱ συνδικάσαντες ἔγνωσαν. Ἥρα μὲν δὴ παρὰ Ποσειδῶνος εὕρετο ἀπελθεῖν ὀπίσω τὴν θάλασσαν: Ἀργεῖοι δέ, ὅθεν τὸ κῦμα ἀνεχώρησεν, ἱερὸν Ποσειδῶνι ἐποίησαν Προσκλυστίῳ…» ( Παυσανίου « Κορινθιακά» κεφ. 22, παραγρ. 4)