«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Η ΠΙΟ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΠΕΡΙ ΤΑΝΤΑΛΟΥ...


Μία άλλη εκδοχή για τον Τάνταλο διαβάζουμε στην Ωγυγία του Σταγειρίτη ( Ωγυγίας μέρος ΣΤ΄, Βίβλος ΣΤ΄, Περί του Ταντάλου και των απογόνων αυτού)  όπου καθώς λέει,  η Ρέα είχε στην Κρήτη ένα χρυσό σκυλί το οποίο φύλαγε την κατσίκα που ήταν η τροφός τους Δία, την Αμάλθεια. Και αφού ο Ζεύς μεγάλωσε και σταμάτησε να έχει την ανάγκη τροφού άρα και φυλάκων, ο χρυσός σκύλος εκτελεί τα χρέη του για λογαριασμό της Μητέρας - Θεάς, στο ιερό του Διός. Τον σκύλο αυτό τον έκλεψε ο Πανδάρεως, γιός του Μέροπα και της νύμφης Εχεμείας από την Μίλητο, ο οποίος τον πήγε στην Σίπηλο και τον έδωσε στον Τάνταλο να τον φυλάει. Και όταν ο Δίας ζήτησε πίσω τον σκύλο ο μεν Πανδάρεως κατέφυγε μαζί με την γυναίκα του στην Ορμαθόη της Σικελίας, ο δε Τάνταλος ισχυρίστηκε ότι όχι μόνον δεν πήρε ποτέ το σκυλί αυτό, αλλά ούτε και που το έχει δεί ποτέ του!!!

Και ο Δίας αγανάκτησε τόσο πολύ ώστε γκρέμισε από το Σίπυλο όρος της Μικράς Ασίας, τον Τάνταλο.
Μία άλλη πάλι, λέει ότι ο Τάνταλος αποκάλυπτε στους ανθρώπους τα μυστικά των Θεών ή ακόμη ότι τους κακολογούσε. Λέγεται επίσης πως ήταν αυτός που έκλεψε το Νέκταρ και την Αμβροσία και τα έδωσε στους ανθρώπους, αλλά και πως τον Γανυμήδη τον οινοχόο των Θεών είχε κλέψει και εξ' αιτίας αυτού του γεγονότος είχε ξεσηκωθεί πόλεμος πολύχρονος!!!
«…δι δ τν π το πατρς Δις εγένειαν, ς φασι, φίλος γένετο τν θεν π πλέον. στερον δ τν ετυχίαν ο φέρων νθρωπίνως, κα μετασχν κοινς τραπέζης κα πάσης παῤῥησίας, πήγγελλε τος νθρώποις τ παρ τος θανάτοις πόῤῥητα. δι´ ν ατίαν κα ζν κολάσθη κα τελευτήσας αωνίου κατ τος μύθους τιμωρίας ξιώθη, καταταχθες ες τος σεβες…»  Εξιστορεί ο Διόδωρος (Ιστορική Βιβλιοθήκη, βιβλίο Δ΄, παραγ. 74), αλλά και ο Απολλόδωρος επίσης: κολάζεσθαι δ ατν οτως λέγουσί τινες, τι τ τν θεν ξελάλησεν νθρώποις μυστήρια, κα τι τς μβροσίας τος λικιώταις μετεδίδου…» ( Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, Επιτομή, κεφ. Β΄, παραγρ.1)

Είναι λοιπόν πολλές οι υποθέσεις που γίνονται για τον Τάνταλο και όλες όπως βλέπουμε έχουν να κάνουν με άσχημες πράξεις για τις οποίες κατηγορείται!!!   Και είναι άξιον απορίας πώς ένας άνθρωπος που θεωρείτε ευγενής από τους Θεούς και του γίνεται  τόσο μεγάλη τιμή να είναι ομοτράπεζός τους, να προβαίνει σε παρόμοιες κολάσιμες ενέργειες!!!

Και να δούμε και κάποια άλλη ακόμη υπόθεση,  η οποία αναφέρει  ότι κατεγίνετο με την φυσιολογία και υποστήριζε πως ο ήλιος είναι σιδερένιος  ή διάπυρος λίθος. Εδώ μάλλον επειδή κάνουμε λόγο για πανάρχαια χρόνια θα μπορούσαμε να συνδέσουμε την κατηγορία που του καταλογιζόταν για κλοπή μυστικών από τους Θεούς,  και να υποθέσουμε πως την γνώση που έκλεβε, η οποία σαφώς για αυτόν δεν ήταν και τόσο κατανοητή (διάπυρος λίθος ο ήλιος= υπεραπλούστευση!!!), μάλλον είχε κάποια σχέση με ανθρώπους(;) που κατείχαν ανώτερες γνώσεις και απ' ότι αυτός μπορούσε να κατανοήσει τα διέδιδε στους απλούς, αδαείς για να ξεχωρίζει, μάλλον. Όπως και νάχει όμως και μέσω αυτής της υπεραπλούστευσης, διαφαίνεται η γνώση η οποία για εκείνα τα πανάρχαια, στο απότατο βάθος της προϊστορίας χρόνια, θεωρείται επιτυχής αφού πολύ κοντά στην πραγματικότητα είναι (διάπυρος λίθος) και σαφώς πέραν δεισιδαιμονιών όπως συνέβαινε σε άλλους λαούς !
 Όπως θα δούμε τον τοποθετούν και ως ιερέα ευσεβέστατο, όπως υποστηρίζει ο Σταγειρίτης, ο οποίος όμως θυσίαζε ανθρώπους και για τον λόγο αυτό τον γκρέμισαν από τον ναό και σκοτώθηκε.( Ωγυγία, όπως παραπάνω)
Σχετικά με τις ανθρωποθυσίες, είναι πολύ πιθανόν, εκεί να στηρίχτηκε και η υπόθεση του κατακρεουργημένου γιού του Πέλοπα. Για τον οποίο λέγεται ότι, τελικώς ήταν ο Τάνταλος που τον θεράπευσε όταν ήταν τραυματισμένος και βαριά άρρωστος, κόβοντας τα σαπισμένα κρέατα τα οποία έκαψε. Αυτό το μέρος που ήταν σάπιο και έκαψε αφαιρώντας το ο Τάνταλος ήταν μέρος του ώμου, εδώ έρχεται σε συσχετισμό αυτό που λέγεται για την Θεά Δήμητρα πως έφαγε, που πιθανόν να εννοείτε συμβολικά η Γή που απορρόφησε τα υπολείμματα των σάπιων καμένων κρεάτων του ώμου του Πέλοπα.
Στην θέση αυτού του μέρος που αφαιρέθηκε,  βγήκε άλλο το οποίο ήταν πιο λευκό από το λοιπό δέρμα του σώματος του Πέλοπα και εξ' ου το εξ' ελεφαντοστούν συμπληρωμένο μέρος. Μάλιστα, λέγεται πως οι απόγονοι του Πέλοπα είχαν στην σημαία τους αυτό το σημάδι στην ανάμνηση του Πέλοπα και του γεγονότος αυτού που του έσωσε την ζωή, κάτι που αιτιολογεί ότι το ίδιο σημάδι έφεραν και όλοι οι Πελοπίδες. Αυτό πιθανώς να ήταν το σκήπτρο,  που για λογαριασμό του Δία, είχε φτιάξει ο Ήφαιστος και το πήρε ο  Ερμής χαρίζοντάς το,  στον Πέλοπα και αυτός με την σειρά του το κληροδότησε στους απογόνους του, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο περιηγητής Παυσανίας ( Βοιωτικά, κεφ. 40, παραγρ.11) : «…
θεν δ μάλιστα Χαιρωνες τιμσι τ σκπτρον ποισαι Διί φησιν μηρος φαιστον, παρ δ Δις λαβόντα ρμν δοναι Πέλοπι, Πέλοπα δ τρε καταλιπεν, τν δ τρέα Θυέστ, παρ Θυέστου δ χειν γαμέμνονα: τοτο ον τ σκπτρον σέβουσι, Δόρυ νομάζοντες. κα εναι μέν τι θειότερον οχ κιστα δηλο τ ς τος νθρώπους πιφανς ξ ατο…»
Όμως για τον Πέλοπα και την ζωή του θα κάνουμε λόγο στην συνέχεια της περίφημης αλλά πολυτάραχης και συνάμα καταραμένης δυναστείας των Ατρειδών...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου