«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Τρίτη 17 Μαΐου 2011

ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ - ΧΕΙΡΩΝ ( μέρος β' )


Στην Ωγυγία του Σταγειρίτου διαβάζουμε περί της ανατροφής του Ασκληπιού υπό του Χείρωνος: 
«Ανατραφείς ούν υπό του Χείρωνος, και διδαχθείς την ιατρικήν, χειρουργικήν και κυνηγετικήν, εγένετο ιατρός άριστος, ώστε ανέστησε και πολλούς νεκρούς. Λαβών υπό της Αθηνάς και το αίμα της Γοργόνας, όπως έσταξεν εκ της κεφαλής αυτής, μετεχειρίζετο το μεν εκ του δεξιού μέρους χυθέν, προς σωτηρίαν, το δε εκ του αριστερού, προς φθοράν των  ανθρώπων…» (Ωγυγία, Αθ. Σταγειρίτου μέρος Ε’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Θ’ , Περί Ιατρών).

Πραγματικά είναι άξιον προς παρατήρηση το γεγονός αυτό που αναφέρεται από τον Σταγειρίτη. Το αίμα της Μεδούσης λειτουργεί με δύο τρόπους, θεραπευτικά αλλά και θανατηφόρα.  Αθηνά και Μέδουσα. Η Θεά που καθοδηγεί, εμπνέει τους ήρωες της και από την άλλη η Μέδουσα με την παραλυτική της δύναμη… Ενέργεια και αδράνεια… Συνείδηση και ασυνειδησία… Άρα αν δεν υπάρξει η σύνδεση αυτών των δύο , δεν μπορεί να υπάρξει και  σωστή εκπόρευση των Θείων Δώρων προς τον άνθρωπο… Πάντως όπως και να ‘χει η αξία του δώρου της Αθηνάς προς τον Ασκληπιό και η δυναμική που αναπτύχθηκε μέσα από την ορθή καλλιέργειά του έφθασε τον θεό της Ιατρικής στο Ολύμπιο βάθρο!!!
 «Εθεράπευε δε τας ασθένειας δια των επωδών, δια της τομής, καυσίματος, χόρτων διαίτης, καθαρισμού, εμπλάστρων, και άλλως κατά την χρείαν. Όθεν φοβηθείς ο Ζεύς, μήπως γένωσιν οι άνθρωποι αθάνατοι δια της τέχνης ταύτης, και καταφρονούσι τους θεούς, εκεραύνωσεν αυτόν. Ή ο Πλούτων παρακάλεσε τον Δία να τον κεραυνώσει, επειδή ανέστησε πολλούς νεκρούς, και εζημείωσεν αυτόν…»( Ωγυγία, Αθ. Σταγειρίτου μέρος Ε’, Βιβλ. Γ’ κεφ. Θ’ , Περί Ιατρών).

Να παρατηρήσουμε στο σημείο αυτό πως η επέμβαση του Διός στο έργο του Ασκληπιού, εμπεριέχει μια βαθιά σημασία για τον τότε υπάρχοντα κόσμο. Δηλαδή για εκείνους τους ανθρώπους που προφανώς με την πράξη του ο Πατήρ ανδρών τε και Θεών, ήθελε να προσδιορίσει το ανέτοιμο της κατάστασής τους. Καθ' ότι Θείο το έργο του Ασκληπιού μα καταφανώς άκαιρο… Μην ξεχνάμε πώς και σε ποια κατάσταση ήταν ο τότε άνθρωπος που μέσα από πράξεις αντίθετες του πρωταρχικού σκοπού της δημιουργίας του, φαίνεται να διακρίνεται…
Δεν έπρεπε να ξεπεράσει τα όρια ο Ασκληπιός! Όρια που καθόριζαν την τήρηση των φυσικών νόμων τους οποίους ο Ζεύς εποπτεύει!  Η παραβίαση αυτών ενέχει αυστηρή τιμωρία ακόμη και αν πρόκειται για εκλεκτούς, όπως ο Ασκληπιός…
Βεβαίως η ερώτηση που πιθανώς να βγει από τα χείλη πολλών είναι: 
«Μήπως τάχα και ο σημερινός άνθρωπος, μετά από τόση γνώση αλλά και εμπειρία χιλιετηρίδων μέσω παθημάτων και μαθημάτων, δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί στην ίδια βαθμίδα με εκείνον της απώτατης αρχαιότητος;» 
 Ναι, θα έλεγα, με την διαφορά πως ο σημερινός άνθρωπος είναι ίσως σε ακόμη δυσχερέστερη θέση αφού είχε και έχει όλα εκείνα τα εχέγγυα που θα τον καθιστούσαν, πιθανώς, άξιο των Θείων Δώρων, όμως δυστυχώς δεν κατόρθωσε να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων, δηλαδή της θεοποίησής του …

Περί του ονόματος του Ασκληπιού λέγεται πως προέρχεται, το πρώτο συνθετικό, από τον Άσκλην, τον βασιλιά της Κορίνθου τον οποίο ο Ασκληπιός θεράπευσε. Ή από τον «Ασγελάταν» που είναι επίθετο του Απόλλωνος, ή τον «Αγλαόπην».  Το δεύτερο συνθετικό «ήπιος» φανερώνει το απαραίτητο συμπλήρωμα της αίγλης και δόξης του Θεού της Ιατρικής. Την ηπιότητα.
Ακόμη «δια το μη εάν σκελλέσθαι» (σκληρύνεσαι) ή «ό μη εών τα σκέλη εσκληκέναι και ξηραίνεσθαι» ή «ότι τα ασκελή νοσήματα ήπια ποιεί»… 
( Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό του «Ηλίου», Ιωαν. Πασσά).