«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2010

ΗΡΑΚΛΕΙΔΕΣ (μέρος Β')


Μετά από αυτή την κίνηση των Αθηναίων φυσικό ήταν το μένος του Ευρυσθέα, να μεγαλώσει σε τέτοιο βαθμό ώστε ο ίδιος εκστράτευσε εναντίον τους μαζί με τους γιούς του. Οι Αθηναίοι τότε τον αντιμετώπισαν μαζί με τους Ηρακλείδες με αρχηγούς τον Ύλλο, Ιόλαο και από πλευράς Αθηναίων στρατηγός ήταν ο Θησέας ή ο γιός του. Στην μάχη που ακολούθησε και ήταν σφοδρότατη οι Ηρακλείδες με τους Αθηναίους επικράτησαν κατά κράτος και σκότωσαν όλους τους γιούς του Ευρυσθέα,  ο οποίος υποχωρώντας κυνηγήθηκε από τον Ιόλαο που τον έπιασε κοντά στα Μέγαρα στις Σκιρωνίδες πέτρες και του έκοψε το κεφάλι. Στην συνέχεια έφερε το κεφάλι του ως τρόπαιο και το έδωσε στην Αλκμήνη η οποία του έβγαλε τα μάτια!!! Έτσι κυριεύτηκε ολόκληρη η Πελοπόννησος από τους Ηρακλείδες.
Όμως ένας τρομερός λοιμός έπεσε στην Πελοπόννησο και τότε είπαν πως αυτό συμβαίνει επειδή οι γιοί του Ηρακλή ήρθαν πριν από τον χρόνο που έπρεπε να έρθουν. Αναγκάστηκαν λοιπόν να γυρίσουν πάλι πίσω στην Αττική και επέστρεψαν στον Μαραθώνα όπου και παρέμειναν. Τότε ο Ύλλος,  ο αξιότερος όλων των γιών του Ηρακλή, εκτελώντας την πατρική επιθυμία,  πήρε γυναίκα του την Ιόλη και κατέστρωνε σχέδια πώς θα οργανώσει την κάθοδο στην Πελοπόννησο. Πήγε λοιπόν στο Μαντείο των Δελφών,  όπου ο χρησμός του είπε ότι: τότε θα ήταν έτοιμος όταν θα ερχόταν ο τρίτος καρπός. Παρερμηνεύοντας όμως τον χρησμό ο Ύλλος νόμισε πως αναφερόταν στον τρίτο χρόνο και πραγματικά μετά από μια τριετία έκανε την εκστρατεία με αποτέλεσμα να τον νικήσει ο Τισαμενός απόγονος του οίκου των Τανταλιδών, βασιλιάς ολοκλήρου του Βασιλείου του Άργους.
 «…χεμος ερόπου το Κηφέως το λέου τν ρκάδων σχεν ρχήν. π τούτου Δωριες κατιόντας ς Πελοπόννησον π γεμόνι λλ τ ρακλέους χαιο περ σθμν τν Κορινθίων κρατοσι μάχ, κα χεμος ποκτίννυσιν λλον μονομαχήσαντά ο κατ πρόκλησιν. τάδε γρ φαίνετο εκότα εναί μοι μλλον πρότερος λόγος, ν βασιλεύειν τε χαιν τηνικατα ρέστην γραψα κα λλον [κα] ρέστου βασιλεύοντος ποπειρσαι καθόδου τς ς Πελοπόννησον…»(Παυσανίου Αρκαδικά, κεφ.5,παραγρ.1)
Εδώ ο Παυσανίας μας λέει πως υπάρχει και η υπόθεση ότι:  η μονομαχία του Εχέμου με τον Ύλλο να έγινε επί βασιλείας του Ορέστη. Όπως και να έχει,  η ουσία είναι πως ο Ύλλος σκοτώνεται,  όπως και ο γιός του Αριδαίος ή Κλεοδαίος,  επίσης  από τον Τισσαμενό όπως και ο Αριστόμαχος στην τρίτη μονομαχία. Ύστερα από καιρό, τα παιδιά του Αριστομάχου, εγγονού του Ύλλου από τον γιό του Αριδαίο ή Κλεοδαίο,  πήγαν στο Μαντείο να πάρουν πάλι χρησμό. Όταν ο χρησμός επανελήφθη ακριβώς ο ίδιος, εκείνοι εξεπλάγησαν και νόμισαν πως τους κορόϊδευε η Πυθία. Και στην παρατήρηση που έκαναν πήραν την απάντηση πως: εκείνοι είχαν παραφράσει τον χρησμό και όταν γίνεται λόγος για τρίτο καρπό εννοείται η Τρίτη γενιά και όχι ο τρίτος χρόνος! Μάλιστα τους υπεδείχθη και ο τρόπος που θα το κάνουν : « Νικην σοι φαίνουσι Θεοί δι’ οδοίο στενύγρων», δηλαδή με στόλο να περάσουν και έτσι δοκίμασαν από τον Ισθμό, όμως έπαθαν μεγάλη ζημιά. Πήγαν ξανά στο Μαντείο και πήραν τον χρησμό που διευκρίνιζε: « Ου κατά γην λέγω στενύγρη αλλά την ευρυγαστέρα».
Έτσι ο Τήμενος, γιός του Αριστομάχου, πήγε στην Ναύπακτο και έφτιαξε πλοία. Μάλιστα από αυτό πήρε και η πόλη το όνομά της, Ναύπακτος από το ναυπηγείν. Όταν όμως γίνονταν αυτά, ο Αριστόδημος ένας από τους γιούς του Αριστομάχου σκοτώθηκε, μάλλον από τον γιό του Πυλάδη ή από κεραυνό. Ακόμη ένα τραγικό γεγονός συνέβη,  με τον θάνατο του μάντη Κάρνου,  με αποτέλεσμα να διαλυθεί το στράτευμα. Στο νέο χρησμό που πήρε ο Τήμενος του υπαγορεύθη να στείλει εξορία τον φονιά του Κάρνου, τον Ιππότη,  γιό του Φύλαντα του Αντιόχου,  γιού του Ηρακλή, και να πάρει για οδηγό τον τριόφθαλμο Όξυλο.
«…τν μν ππότην φυγάδευσαν, τν δ τριόφθαλμον ζήτουν. κα περιτυγχάνουσιν ξύλ τ νδραίμονος, φ ππου καθημέν μονοφθάλμου (τν γρ τερον τν φθαλμν κκέκοπτο τόξ)…» (Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, Βιβλίο Β΄, κεφ.8, παραγρ.3)
Έτσι λοιπόν εισέβαλαν στην Πελοπόννησο τόσο από ξηράς όσο και από θαλάσσης και την κατέλαβαν σκοτώνοντας και τον Τισαμενό. Τώρα κάτοχοι της Πελοποννήσου οι Ηρακλείδες την μοιράζουν σε τρία μέρη. Στο Άργος, την Λακεδαίμονα και την Μεσσηνία. Βασιλείς στα βασίλεια αυτά είναι οι γιοί του Ύλλου. Με κλήρωση λοιπόν έλαβαν: ο Τήμενος το Άργος, τα παιδιά του Αριστόδημου την Λακεδαίμονα και ο Κρεσφόντης, γιός και αυτός του Αριστόμαχου,  την Μεσσηνία, μάλλον με δόλο, όπως λέει στην Ωγυγία ο Σταγειρίτης. Και έγινε αυτό ως εξής.
Ο Κρεσφόντης έβαλε ως κλήρο ένα σβώλο χωμάτινο ο οποίος διαλύθηκε στο νερό όπου είχαν βάλει οι υπόλοιποι τους κλήρους τους και κληρώθηκαν πρώτοι. Έτσι αυτός που υποτίθεται πως είχε μείνει τελευταίος έπαιρνε την Μεσσηνία. Μετά έκτισαν βωμούς προς τιμή του πατρώου Διός και έκαναν θυσία. Αλλά βρήκαν στους βωμούς τρία σημάδια που προμάντευαν κάτι. Ήταν δε αυτά τα σημάδια τα εξής: στο βωμό των Αργείων βρήκαν έναν βάτραχο, σ’ αυτό τον Λακεδαιμονίων έναν δράκο και στων Μεσσηνίων μια αλεπού. Είπαν τότε οι Μάντεις ότι οι Αργείοι δεν πρέπει να εκστρατεύσουν έξω από την χώρα τους πλέον. Οι Λακεδαιμόνιοι θα είναι γενναίοι, ανδρείοι και τολμηροί στις εκστρατείες και οι Μεσσήνιοι πανούργοι.
«…π δ τος βωμος ος θυσαν ερον σημεα κείμενα ο μν λαχόντες ργος φρνον, ο δ Λακεδαίμονα δράκοντα, ο δ Μεσσήνην λώπεκα. περ δ τν σημείων λεγον ο μάντεις, τος μν τν φρνον καταλαβοσιν π τς πόλεως μένειν μεινον (μ γρ χειν λκν πορευόμενον τ θηρίον), τος δ δράκοντα καταλαβόντας δεινος πιόντας λεγον σεσθαι, τος δ τν λώπεκα δολίους…»(Απολλοδώρου Βιβλιοθήκη, Βιβλίο Β΄, κεφ.8, παραγρ.5)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου