«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Παρασκευή 8 Οκτωβρίου 2010

ΑΜΦΙΤΡΥΩΝ- ΗΡΑΚΛΗΣ


Μετά τον Ηλεκτρύωνα και τον ξαφνικό θάνατό του από τον ανιψιό του Αμφιτρύωνα, ο Σθένελος ο άλλος γιός του Περσέα αναλαμβάνει την βασιλεία της πόλης. Και με την διαμάχη να είναι πάντα στην πρώτη γραμμή με τον Αμφιτρύωνα,  που έχει παντρευτεί την κόρη του Ηλεκτρύωνα και νόμιμη κληρονόμο της βασιλείας της Τίρυνθας, άρα ως γαμπρός και αυτός νόμιμος βασιλιάς. Ο  Σθένελος γεννά τον Ευρυσθέα και η Αλκμήνη η γυναίκα του Αμφιτρύωνα τον Ηρακλή. Τις θεϊκές παρεμβάσεις περί της διαδοχής του βασιλείου της Τίρυνθας  τις έχουμε περιγράψει στο κεφάλαιο περί Μυκηνών. Άς δούμε όμως τι λέει επ’αυτού ο Διόδωρος ο Σικελιώτης:
«τν μν Δία πρς τν ρακλέους γένεσιν νεχθέντα τ διανοί προειπεν παρόντων πάντων τν θεν τι τν κατ´ κείνην τν μέραν Περσειδν γεννώμενον ποιήσει βασιλέα…», αυτά περί του ποιος εκ των δύο παιδιών θα έπαιρνε την βασιλεία της Τίρυνθος, αλλά και λίγο πιο κάτω για την παρέμβαση της Ήρας, διαβάζουμε:
«…τν δ´ ραν ζηλοτυποσαν κα συνεργν χουσαν Ελείθυιαν τν θυγατέρα, τς μν λκμήνης παρακατασχεν τς δνας, τν δ´ Ερυσθέα πρ το καθήκοντος χρόνου πρς τ φς γαγεν…» ( Διόδωρος Σικελιώτης Βιβλίο Δ’ παράγραφος 9 ).
Το αποτέλεσμα αυτών ήταν ο Ευρυσθέας να γίνει βασιλιάς της πόλης και όπως ήταν φυσικό να αμφισβητείται η βασιλεία του, από τον γιό του Αμφιτρύωνα ( κατά κόσμο) του Διός στην ουσία,  τον Ημίθεο και  ήρωα Ηρακλή. Να αναφέρουμε εδώ πως οι Μυκήνες μέχρι τότε ήταν μια απλή πόλη χωρίς καμία ιδιαίτερη σημασία. Η αίγλη την οποία απέκτησαν ήταν απόρροια της βασιλείας του οίκου των Ατρειδών ο οποίος δημιουργήθηκε όταν ο Ατρεύς ο γιός του Πέλοπα, πήρε ως γυναίκα του την κόρη του Ευρυσθέα Αερόπη και ως προίκα τις Μυκήνες όπου και έγινε βασιλιάς. Αλλά μέχρι τότε είχε μεσολαβήσει το διάστημα των κατορθωμάτων του Ηρακλή που ο βασιλιάς της Τίρυνθας Ευρυσθέας μη μπορώντας με άλλο τρόπο να τον αντιμετωπίσει του ανέθετε διάφορες αποστολές με την ελπίδα να σκοτωθεί σε κάποια από αυτές και να ησυχάσει από τον μόνιμο διεκδικητή του θρόνου της Τίρυνθας.




Η Ήρα και η συνήθης ζήλεια της ήταν που έδωσαν τον θρόνο στον Ευρυσθέα και τον Αμφιτρύωνα να φεύγει με την σύζυγό του Αλκμήνη για τις Θήβες. Ο Ηρακλής γεννήθηκε, μεγάλωσε, διαπαιδαγωγήθηκε και έφθασε τελικώς η ώρα να έρθει να διεκδικήσει την βασιλεία από τον Ευρυσθέα.

Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ένα χαρακτηριστικό συμβάν κατά την ενηλικίωση του Ηρακλή.  
 Ο σοφιστής Πρόδικος από την Κέα λέγεται πως το είχε επινοήσει και το αφηγούνταν ως μια ιστορία που αφορούσε τα εφηβικά χρόνια του Ηρακλή.
Ο ήρωας καθόταν σ' ένα σταυροδρόμι, όταν τον πλησίασαν δυο γυναίκες. Η μια με φανταχτερά ρούχα και προκλητική, του υποσχέθηκε ένα δρόμο ίσιο και ευκολοδιάβατο, στον οποίο θα τον συνόδευε πάντοτε η ανεμελιά και η διασκέδαση, ο εύκολος πλουτισμός και όλες οι χαρές της ζωής. Αυτήν, κατά τα λεγόμενά της, οι φίλοι της τη φώναζαν "Ευδαιμονία" και οι εχθροί της "Κακία". Η άλλη, λευκοντυμένη και σεμνή, του υποσχέθηκε τον κακοτράχαλο δρόμο, γεμάτο εμπόδια και ανηφοριές αλλά και χαρές της ζωής κατακτημένες με κόπους και θυσίες μέσα από την προσφορά στο συνάνθρωπο, την αδιάκοπη εργασία και τη διαβίωση με βάση το γερό σώμα που υπηρετεί το πνεύμα. Τη γυναίκα αυτή την έλεγαν "Αρετή". Ο μυθικός ήρωας προτίμησε το δύσκολο δρόμο της Αρετής από τον εύκολο της Κακίας. Και πραγματικά έτσι θα ήταν η ζωή του Ηρακλή από εδώ και στο εξής!


 Όντως λοιπόν έρχεται στην Τίρυνθα αλλά ο βασιλιάς και θείος  του, Ευρυσθεύς, εφευρίσκει τον τρόπο με τον οποίο θα απαλλαγεί μια και καλή απ’ αυτόν. Τις επικίνδυνες αποστολές!!!  Λέγεται πως αυτές οι αποστολές ήταν από τον Δία προορισμένες να εκτελεσθούν από τον ημίθεο, διογενή Ηρακλή, κάτι σαν απόδειξη της αξίας που θα του παραχωρούσε την Αθανασία.
Εδώ να προσθέσουμε πως οι άθλοι του Ηρακλέους αποσυμβολίζονται,  ως έργα κοινής ωφέλειας και για τον λόγο αυτής της μεγάλης ευεργεσίας προς τους πολίτες και τις κοινωνίες γενικότερα,  ο ημίθεος έμεινε στην Ιστορία ως μέγας ευεργέτης και βεβαίως αθάνατος στην μνήμη των ευεργετηθέντων!!!  Και ήταν αυτοί δώδεκα στον αριθμό, όπως συνήθως τους αναφέρουν, αλλά στην ουσία ήταν πολλοί περισσότεροι,  τους οποίους δεν συμπεριλαμβάνουν στους μεγάλους άθλους λόγω της μικρότερης σημασίας τους όσο αφορά την προσπάθεια επίτευξης αυτών. Χωρίς βεβαίως να μηδενίζεται η αξία τους και η σπουδαιότητά τους. Γιατί στην ουσία το έργο που παρείχε μέσα απ’ αυτούς ο Ηρακλής ήταν κοινωνικό με όποιες προεκτάσεις στην ανάπτυξη του τότε ανθρώπου και του πολιτισμού του.
Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης γράφει σχετικά ( Ιστορική Βιβλιοθήκη, κεφ. Δ΄, παραγρ. 15) :
«Ζες γρ τος μν συναγωνισαμένους τν θεν μόνους νόμασεν λυμπίους, να τ ταύτης τιμ γαθς κοσμηθες πωνυμί διαφέρ το χείρονος· ξίωσε δ ταύτης τς προσηγορίας τν κ θνητν γυναικν γενομένων Διόνυσον κα ρακλέα, ο μόνον τι πατρς σαν Διός, λλ διότι κα τν προαίρεσιν μοίαν σχον, εεργετήσαντες μεγάλα τν βίον τν νθρώπων…»

1 σχόλιο:

  1. Οι πυλες τις φωτιας.

    Επτά ημέρες πολέμου και ζωής.
    Σε ένα στενό πέρασμα του όρους Καλλιδρομίου με τη θάλασσα που λέγεται Θερμοπύλες, μακριά από τη γενέτειρα τους το 480 π.χ. τριακόσιοι επίλεκτοι Σπαρτιάτες πολεμιστές απωθούν τους χιλιάδες πολεμιστές του Πέρση εισβολέα και έδωσαν με γενναιότητα τη ζωή τους, υπηρετώντας με ανιδιοτέλεια τη δημοκρατία και την ελευθερία. Μια απλή επιγραφή σε επιτύμβια στήλη δείχνει το μέρος όπου είναι θαμμένοι.
    Οι Πύλες της Φωτιάς, όπου ο αφηγητής είναι ο μόνος επιζών της επικής εκείνης μάχης, ένας βοηθητικός του σπαρτιατικού πεζικού που βρέθηκε ημιμαθής κάτω από ένα άρμα και πιάστηκε αιχμάλωτος, είναι μια εξαίσια περιγραφή της μύησης ενός ανθρώπου στο σπαρτιατικό τρόπο ζωής και θανάτου και των μυθικών αντρών και γυναικών που χάρισαν στο πολιτισμό αυτό την αθανασία.

    Στο προτεινω..καταπληκτικο βιβλιο
    Καλησπερα απο μενα και απο ολη την παρεα του

    Στάλες στο γαλάζιο

    ΑπάντησηΔιαγραφή