ΤΡΟΙΖΗΝΙΑ

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει στο κεφάλαιο περί Μυκηνών και του οίκου των Ατρειδών ο οποίος αίρει την καταγωγή του εκ του Ταντάλου, ο γιός του Πέλοπας,  με την Ιπποδάμεια του Οινομάου, γεννά δώδεκα παιδιά και μεταξύ αυτών  τους Πιτθέα και Τροιζήνα. 

Πέλοπας και Ιπποδάμεια

 Τα παιδιά του Πέλοπα διασκορπίστηκαν σε διάφορα μέρη και επειδή έγιναν ηγεμόνες εκεί όπου πήγαν, έκαναν τόσο μεγάλη την δύναμη του οίκου του πατέρα τους ώστε ο Πίνδαρος τους ονομάζει Λαγέτες (ηγεμόνες λαών). Αυτά λοιπόν τα παιδιά ήσαν  οι:  Ατρέας, Θυέστης, Χρύσιππος, Κοπρέας, Πιτθέας, Πλεισθένης, Τροιζήνας, Αλκάθους, Ιππάλκιμος ή Ίππαλμος και τρείς κόρες η Λυσιδίκη, η Νικίππη και η Αμφίβια.

Έτσι , ο Ατρεύς και ο Θυέστης πηγαίνουν μετά τον φόνο του ετεροθαλούς αδερφού τους Χρυσίππου με την συνεργία της μητέρας τους, στις Μυκήνες, εκεί λοιπόν από τον Ατρέα δημιουργείτε ο οίκος των Ατρειδών.

Ο Αλκάθους πηγαίνει στα Μέγαρα όπου ο βασιλιάς της πόλης είχε υποσχεθεί πως εκείνος που θα σκότωνε τον Κιθαιρώνιο Λέοντα, ο οποίος είχε σκοτώσει τον γιό του Εύιππο,  θα έπαιρνε για γυναίκα  την κόρη του Ευαίχμη αλλά και το βασίλειο των Μεγάρων. Αυτό το κατόρθωμα πέτυχε ο Αλκάθους του Πέλοπα και για τον λόγο αυτό έκτισε ναό προς τιμή του Απόλλωνος Αγραίου και της Αρτέμιδος Αγροτέρας.  Ο Μεγαρεύς όμως, αμφισβήτησε τον άθλο του Αλκάθου, αλλά αυτός, που εν τω μεταξύ είχε κρύψει την γλώσσα του λέοντος σε έναν σάκο, την έφερε ως απόδειξη  και έτσι έγινε βασιλιάς των Μεγάρων και έκανε σύζυγό του την κόρη του Μεγαρέα Ευαίχμη.   

Μάλιστα λέγεται πως όταν έκτιζε τα τείχη των Μεγάρων ο Απόλλων βρέθηκε εκεί και βοήθησε και εκείνος στο κτίσιμο τους. Απόδειξη αυτού ήταν μια πέτρα στα Μέγαρα όπου ο Απόλλων ακουμπούσε την λύρα του όταν εργαζόταν, με αποτέλεσμα η πέτρα να πάρει τους ήχους του οργάνου και μετά όποιος την ψηλαφούσε έβγαζε ήχους μουσικούς. Αυτό μαρτυρεί και ο Παυσανίας:

« ἔστι δὲ καὶ ἄλλη Μεγαρεῦσιν ἀκρόπολις ἀπὸ Ἀλκάθου τὸ ὄνομα ἔχουσα· ἐς ταύτην τὴν ἀκρόπολιν ἀνιοῦσίν ἐστιν ἐν δεξιᾷ Μεγαρέως μνῆμα, ὃς κατὰ τὴν ἐπιστρατείαν τῶν Κρητῶν ξύμμαχός σφισιν ἦλθεν ἐξ Ὀγχηστοῦ. δείκνυται δὲ καὶ ἑστία θεῶν Προδομέων καλουμένων· θῦσαι δέ σφισιν Ἀλκάθουν λέγουσι πρῶτον, ὅτε τῆς οἰκοδομίας τοῦ τείχους ἔμελλεν ἄρχεσθαι. [2] τῆς δὲ ἑστίας ἐγγὺς ταύτης ἐστὶ λίθος, ἐφ᾽ οὗ καταθεῖναι λέγουσιν Ἀπόλλωνα τὴν κιθάραν Ἀλκάθῳ τὸ τεῖχος συνεργαζόμενον. δηλοῖ τέ μοι καὶ τόδε ὡς συνετέλουν ἐς Ἀθηναίους Μεγαρεῖς· φαίνεται γὰρ τὴν θυγατέρα Ἀλκάθους Περίβοιαν ἅμα Θησεῖ πέμψαι κατὰ τὸν δασμὸν ἐς Κρήτην. τότε δὲ αὐτῷ τειχίζοντι, ὥς φασιν οἱ Μεγαρεῖς, συνεργάζεταί τε Ἀπόλλων καὶ τὴν κιθάραν κατέθηκεν ἐπὶ τὸν λίθον· ἢν δὲ τύχῃ βαλών τις ψηφῖδι, κατὰ ταὐτὰ οὗτός τε ἤχησε καὶ κιθάρα κρουσθεῖσα.» ( Παυσανίας Αττικά κεφάλαιο 32, παραγρ. 1-2)

«Ο Αλκάθους γέννησε την Ιφιόνη η οποία πέθανε παρθένος και στην οποία οι μελλόνυμφες Μεγαρίδες αφιέρωναν μέρος από τα μαλλιά τους, την Αυτομέδουσα  που παντρεύτηκε τον Ιφικλή και γέννησε τον Ιόλαο, την Περίβοια που παντρεύτηκε τον Τελαμώνα και  γέννησε τον Αίαντα ( διάδοχο του Αλκάθου στον θρόνο), τον Καλλιπόλιδα και τον Ισχεπόλιδα. Όταν ο τελευταίος σκοτώθηκε στο κυνήγι του Καλυδωνίου Κάπρου, ο Αλκάθους έκανε θυσία στον Απόλλωνα. Ο Καλλίπολις που έμαθε πρώτος το θλιβερό νέο, έτρεξε στον βωμό όπου ο πατέρας του είχε ανάψει τους δαυλούς για να τιμήσει τον Θεό και τους πέταξε σε ένδειξη πένθους. Αλλά όμως ο  πατέρας του μην ξέροντας τι είχε συμβεί, σκότωσε τον γιό του για την ασέβειά του. Για την παιδοκτονία αυτή τον εξάγνισε ο μάντης Πολύιδος.» ( Λεξικό του Αρχαίου Κόσμου του Γιάννη Λάμψα, σελ. 306)