«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ…


Μέσα από την ιδεολογία του « κάλλους» και « ισχύος» οι πρόγονοί μας περνούν την φιλοσοφία των Αγώνων της Ολυμπίας σε μία πραγματική ιεροτελεστία ανάδειξης του ανθρώπου στο τέλειο.
Και είναι αυτή η ιδεολογία που καθιστά το σώμα «ναό του Θείου», αλλά ίσως σωστότερα θα ήταν να πούμε ότι το «Θείον» αποκτά μία καθαρά ανθρωποκεντρική διάσταση.

Ο καθηγητής της Οξφόρδης J. Boardman λέει: « Ο άνθρωπος ήταν το μέτρο των πάντων για τους αρχαίους Έλληνες και σκοπός του καλλιτέχνη ήταν να τον αναπαραστήσει στην ιδεώδη του μορφή, έτσι που σχεδόν να μην ξεχωρίζει από τους Θεούς – που και αυτοί με την σειρά τους αποδίδονταν με μορφή ανθρώπινη. Η ηρωική γύμνια των Θεών, των πολεμιστών και των κοινών θνητών που χαρακτηρίζει την κλασσική τέχνη ήταν η φυσική έκφραση του θαυμασμού των αρχαίων Ελλήνων για το τέλεια διαπλασμένο σώμα».

Μέσα από αυτή την συλλογιστική, το νόημα και το περιεχόμενο των Ολυμπιακών Αγώνων ταυτίζεται με το μήνυμα αυτού του ίδιου του Ελληνισμού. Εκφράζει το ίδιο ζωντανά την στενή σύξευξη μεταξύ του σώματος και πνεύματος, ατόμου και κοινωνίας, ανθρώπου και Θείου. « …Στο ίδιο μέτρο που το έπρατταν τα Ελευσίνια μυστήρια και το Μαντείο των Δελφών. Στο τελεστήριο της Ελευσίνας, οι Έλληνες βίωναν μία διδασκαλία που στηριζόταν στην κατανόηση της νομοτέλειας, ότι όταν η βιολογική και η ψυχό-πνευματική διάσταση του ανθρώπου συλλειτουργούν αρμονικά, η «πόλη» και οι «πολίτες» της μετατρέπονται αντίστοιχα σε χώρο εκπόρευσης και σε όργανα τελείωσης του «πολιτισμού».
«Στο Δελφικό ιερό, η μαντική τέχνη μετατρεπόταν σε μέθοδο κατανόησης των «νόμων» που θέτουν τον ανθρωποκοινωνικό μικρόκοσμο σε πλήρη αρμονία με το φυσικό- συμπαντικό μακρόκοσμο. Στην Ολυμπία τέλος, ετίθετο ως προϋπόθεση του Ελευσίνιου «ευελπιστείν» και του Δελφικού « ευ ζην», το πανελλήνιο «ευ αγωνίζεσθαι». ( Γ. Λουκάς, περιοδικό «Τρίτο Μάτι» τευχ. 16-17).

Υπάρχει το παράδειγμα του Θεαγένη του Θάσιου, που είναι τόσο χαρακτηριστικό ώστε να αντιληφθούμε την πραγματική διάσταση της αντίληψης των προγόνων μας στο Ολυμπιακό Πνεύμα. Ιδού τι γράφει ο Χρ. Ρέππας στο άρθρο του «Περιπλοκές και στις Αρχαίες Ολυμπιάδες» στην Ιστορία εικονογραφημένη: « Στην 75η Ολυμπιάδα(480 π. Χ.) ένας μεγάλος αθλητής, ο Θεαγένης ο Θάσιος, δήλωσε συμμετοχή στην πυγμαχία και το σύνθετο από πάλη και πυγμαχία παγκράτιο. Με τον τρόπο αυτό διεκδικούσε μία από τις μεγαλύτερες διακρίσεις που θα μπορούσε να εξασφαλίσει ένας αθλητής στην Ολυμπία. Αρχίζοντας με την πυγμαχία νίκησε τον Λοκρό αντίπαλό του Εύθυμο. Κατάκοπος όμως καθώς ήταν από την μεγάλη προσπάθεια και τα τραύματα δεν μπόρεσε να αγωνισθεί στο παγκράτιο. Για την αποχή του αυτή οι Ελλανοδίκες όχι μόνο τον τιμώρησαν με πρόστιμο ενός ταλάντου, αλλά και ακύρωσαν την νίκη του, υποχρεώνοντας τον να αγωνισθεί και πάλι με τον Εύθυμο, τον οποίο και νίκησε. Επειδή όμως στάθηκε η αιτία να αγωνισθεί ο αντίπαλός δύο φορές τον καταδίκασαν να τον αποζημιώσει με δύο τάλαντα. Ο Θεαγένης εξαγόρασε την ποινή αυτή με την μη συμμετοχή του στις δύο επόμενες Ολυμπιάδες, αφήνοντας τον Εύθυμο να τον νικήσει.
Με τον τρόπο αυτό οι Ελλανοδίκες εξασφάλιζαν το «ευ αγωνίζεσθαι». Μάλιστα δεν δίστασαν να ανακηρύξουν ολυμπιονίκη αθλητή, που προτίμησε να πεθάνει παρά να νικηθεί.

«Αυτό έγινε στην 54η Ολυμπιάδα(564π. Χ.) όταν ο περίφημος Φιγαλειώτης παγκρατιστής Αρραχίων διεκδικούσε την τρίτη σε σειρά νίκη του. Σε κάποια στιγμή ο αντίπαλός του τον καθήλωσε σφίγγοντάς του τα γόνατα με τους αστραγάλους και τον λαιμό με το ένα μπράτσο. Από την τελευταία αυτή λαβή ο Αρραχίων πνίγηκε. Προτού όμως αφήσει την τελευταία του πνοή, ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει. Ο γυμναστής του όμως του φώναξε από δίπλα ότι στην περίπτωση αυτή η συνέχιση του αγώνα του εξασφάλιζε τον μεγαλύτερο τάφο στην Ολυμπία. Εκείνος τότε καταβάλλοντας μία ύστατη προσπάθεια με μία απότομη στροφή εξάρθρωσε με το αριστερό γόνατο τον αστράγαλο του αντιπάλου του που εγκατέλειψε τον αγώνα σφαδάζοντας από τον πόνο. Την ίδια στιγμή ο Αρραχίων πέθανε με το βλέμμα συνεπαρμένο από το όραμα της νίκης…»
Είδατε λοιπόν ποια ήταν η αξία του Ολυμπισμού για εκείνους τους μεγάλους που τον δημιούργησαν και πάντα σε αντιπαράθεση με το σήμερα του εξευτελισμού κάθε όρου άθλησης- αγώνα; Ο Αριστοτέλης συμβούλευε τους «παιδοτρίβες» να αποφεύγουν να δημιουργούν αθλητές-πρωταθλητές των μεγάλων πανελληνίων αγώνων αλλά μέσα από την άσκηση σε όλα ανεξαιρέτως τα αγωνίσματα, να εμφυσούν στα νεαρά άτομα την προσπάθεια για μία τέλεια ισορροπία της προσωπικότητας και να μην τα παρακινούν να παίρνουν το ρεκόρ σε ένα αγώνισμα…