«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009

Ο ΦΙΛΟΒΑΡΒΑΡΙΣΜΟΣ ‘Η Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΟΥ ΗΡΟΔΟΤΟΥ…

Αν σήμερα κάνουμε λόγο για εκείνους που ηθελημένα είτε αποσιωπούν το βάθος της ιστορίας των Ελλήνων είτε ακόμη εκείνους που ηθελημένα και με σκοπιμότητα λειτουργούν έτσι, τότε τι να πει κανείς άραγε για τον δικό μας Ηρόδοτο, τον αποκαλούμενο μάλιστα και «πατέρα της ιστορίας», τα βιβλία του οποίου είναι κυριολεκτικά ύμνος προς τους αλλοδαπούς πολιτισμούς τους οποίους μάλιστα παρουσιάζει ως λαούς πολύ αρχαιότερους από εμάς και το αποκορύφωμα ότι από αυτούς δανεισθήκαμε και τον δικό μας πολιτισμό!!!
Ας δούμε μερικά δείγματα από τα γραφόμενα στα βιβλία του για να νοήσουμε και εμείς σήμερα γιατί και οι επιστήμονες αρχαιολόγοι κρατούσαν και κρατούν αυτή την στάση απέναντι στην ιστορία μας και την αξία της!!! Για να μην μας κακοφαίνεται όταν στις παγκόσμιες σελίδες των εγκυκλοπαιδειών βλέπουμε να φιγουράρουν οι Σουμέριοι και οι Αιγύπτιοι ως πανάρχαιοι πολιτισμοί, πολλοί προγενέστεροι των Ελλήνων. Ή ακόμη όταν διαβάζουμε για το αλφάβητο ότι είναι φοινικικό και εμείς τα δανεισθήκαμε από τους Φοίνικες που με αυτή την λογική συγκαταλέγονται και αυτοί στους αρχαιότερους ημών…

Στο 2ον βιβλίο του και στο κεφάλαιο 4,αναφέρει: «…Πρώτοι εξ όλων των ανθρώπων οι Αιγύπτιοι επινόησαν την μονάδα μετρήσεως του χρόνου, το έτος, που το μοίρασαν σε 12 τμήματα από τις εποχές. Έλεγαν δε πως αυτές τις διαιρέσεις τις βρήκαν από την παρατήρηση των άστρων…», επίσης ο Ηρόδοτος θεωρεί ότι το αιγυπτιακό ημερολόγιο ανώτερο από το ελληνικό διότι οι Αιγύπτιοι παρεμβάλλουν μόνο 5 ημέρες εμβόλιμες κάθε χρόνο,, μοιράζοντας σε κάθε μήνα 30 ημέρες. Ακόμη στον ίδιο λαό αποδίδει τη εύρεση των ονομάτων των θεών και την τάξη, γενικότερα, της λατρείας.
Γράφει: « …Έλεγαν οι ιερείς ότι πρώτοι οι Αιγύπτιοι καθιέρωσαν τις επωνυμίες των θεών και οι Έλληνες τις παρέλαβαν από αυτούς και πρώτοι απένειμαν στους θεούς βωμούς και αγάλματα και ναούς και χάραξαν γλυπτές παραστάσεις ζώων στους λίθους…»

Βέβαια αυτή είναι θέση του αιγυπτιακού ιερατείου την οποία όμως αποδέχεται ο Ηρόδοτος, πρόθυμα θα έλεγε κανείς, αφού επι λέξει αναφέρει επ’ αυτού: « …και εμέ γε ευπετέως έπειθον…», δηλαδή με άλλα λόγια τον έπειθαν πολύ εύκολα!!! ( βιβλ. 2,κεφ. 82, 64, 114).
Και φυσικά πουθενά δεν δέχεται καμία επιρροή στους Αιγυπτίους από τους Έλληνες!!! Ακόμη και αυτόν τον Ηρακλή τον οποίο είχαν οι Αιγύπτιοι ως αρχαίο θεό, ενώ όλοι γνωρίζουμε όχι μόνο πως ανήκε στο γένος των ηρώων, με πάμπολλα κατορθώματα και άθλους να αναφέρονται σ’ αυτόν και κυρίως γνωρίζουμε την γενιά του, που παραπέμπει κατ’ ευθείαν και χωρίς καμμία αμφισβήτηση στις ελληνικές του ρίζες.
Για την αποδοχή του ημιθέου Ηρακλή ως αρχαίου θεού από τους Αιγύπτιους, ο Ηρόδοτος γράφει σχετικά « Αλλά είναι για τους Αιγύπτιους ο Ηρακλής αρχαίος θεός. Σύμφωνα δε με τα λεγόμενά τους 17000 χρόνια έχουν περάσει μέχρι την εποχή που βασίλευσε ο Άμασις από την εποχή κατά την οποία γεννήθηκαν από τους 8 θεούς οι δώδεκα θεοί από τους οποίους ένας είναι και ο Ηρακλής…».

Και φυσικά προχωρά στην επίδραση που άσκησαν οι Αιγύπτιοι στους Έλληνες λέγοντας πως ο Μελάμπους είναι αυτός που έφερε από την Αίγυπτο την λατρεία του Διονύσου. Και τόσο για το 12θεο όσο και για την λατρεία του αυτοί που το εισήγαγαν στην Ελλάδα ήταν οι Πελασγοί!!! Το ίδιο ισχύει κατά τον Ηρόδοτο και για την θρησκεία των ορφικών!!! Λέει συγκεκριμένα: « είναι ίδιες αυτές οι συνήθειες με τις συνήθειες τις λεγόμενες ορφικές, βακχικές, οι οποίες είναι το ίδιο πράγμα με τις αιγυπτιακές…».
Αλλά περιλαμβάνει και μεγάλα γένη ελληνικά και τα παρουσιάζει ως αιγυπτιακά!!! Ένα από αυτά το τρανό γένος των Δαναών, για το οποίο λέει: « Αν κανείς κάνει τον κατάλογο αρχίζοντας από την Δανάη την κόρη του Ακρισίου και απαριθμεί συνεχώς τους προγενέστερους πατέρες αυτών, θα αποδειχθούν οι ηγεμόνες των Δωριέων ότι είναι Αιγύπτιοι ιθαγενείς…»!!!
Ξεχνά όμως ο Ηρόδοτος ότι η Ιώ ήταν ιέρεια της Αθηνάς και αργεία κόρη του βασιλιά του Άργους που από την ζήλεια της Ήρας βρέθηκε κατατρεγμένη στην Αίγυπτο και μάλιστα στην απώτατη αρχαιότητα κατά την οποία η Αίγυπτος ήταν ακόμη στην πρώτη φάση της δημιουργίας της, αν μπορούμε να το πούμε κάπως έτσι, αφού τα ονόματα των τοπικών βασιλέων ήταν ονόματα ποταμών( βλέπε Νείλος κ.λ.π.). Άρα μάλλον η Ιώ είναι αυτή που δημιουργεί τα εκεί γένη των πρώτων πολιτισμένων ανθρώπων και μάλιστα από κύτταρο ελληνικό. Οι απόγονοι της με τον Δαναό και τις κόρες του έρχονται στο Άργος και μάλιστα στην ομιλία του κατά την άφιξή του ο Δαναός αποδεικνύει πως είναι έλληνας με βαθιές μάλιστα ρίζες από καταγωγή κατ’ ευθείαν βασιλική. Έτσι κερδίζει και την βασιλεία της πόλης την οποία του την παρέχουν οι ίδιοι οι Αργείοι…

Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Ο ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΟΣ ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ...

Καλό είναι να ανατρέχουμε κάποιες φορές, σε λόγια μεγάλων σύγχρονων φιλοσόφων, φιλολόγων, λογοτεχνών και σαφώς επιστημόνων της παγκόσμιας σκηνής και να βλέπουμε, να μαθαίνουμε τι έχουν πει για τους τεράστιους και πάνσοφους νόες των προγόνων μας. Για τις θεωρίες τους, τις ανακαλύψεις τους, τις επιστημονικές τους επιτεύξεις σε εκείνους τους καιρούς που όλα ήταν στο μηδέν της εξέλιξης, για να δώσω ένα τόνο υπερβολής απαραίτητο στοιχείο της ουσιαστικής τους συμβολής στον ανθρώπινο πολιτισμό.
“Ότι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι για την ανθρωπότητα η Ελλάς», έλεγε ο Γκαίτε ο μέγιστος ποιητής και σοφός του 19ου αιώνα, γοητευμένος από τις διδασκαλίες των αρχαίων ελλήνων σοφών!
«...Όταν μάλιστα πήγε στο Μανχάιμ και είδε εκεί τα γύψινα έκτυπα της ελληνικής γλυπτικής, τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης, κατελήφθη από τόσο ενθουσιασμό, ώστε απαρνήθηκε και τους αρχαίους θεούς της πατρίδας του. Βυθισμένος αργότερα στην μελέτη του Ομήρου, του Πινδάρου, του Θεόκριτου, του Ανακρέοντος, και του Πλάτωνα έγραφε στον Έρδερ,( Ο Έρδερ ήταν λάτρης και θαυμαστής του Ελληνικού Πνεύματος και του έργου των αρχαίων ελλήνων σοφών και εκείνος ο οποίος γνώρισε στον Γκαίτε το Μεγαλείο και τους θησαυρούς αυτού του Πνεύματος!!! Μάλιστα είχε γράψει για την Ελλάδα το εξής εκπληκτικό: «Όπως τα άνθη στολίζουν την Γη και τα αστέρια τον ουρανό έτσι, με αυτό τον τρόπο και η Αθήνα κοσμεί την Ελλάδα και η Ελλάδα την Οικουμένη»): « Γιατί να απομακρυνθώ από τον Δία και τον Άρη και να πάω με τον Θόρ και τον Βοτάν; ( αρχαίοι θεοί των Σκανδιναβών και των Γερμανών). Διαβάζοντας τα λόγια του Πινδάρου « επικρατείν δύνασθαι» είδα το φως. Και στο απόσπασμα του έργου του « Προμηθεύς» γράφει επηρεασμένος από τα έργα των αρχαίων: « Δεν είμαι Θεός, αλλά είμαι το ίδιο σαν τους θεούς υπερήφανος!». Είναι δε γνωστό ότι τόσο αυτός όσο και ο Σίλλερ, ο άλλος μεγάλος ποιητής της εποχής του, έγραψαν τα ωραιότερα έργα τους εμπνευσμένοι από τους αρχαίους Έλληνες ποιητές και φιλόσοφους.»( Ιωαν. Πασσά, « Η Αληθινή Προϊστορία των Ελλήνων», εκδόσεις « Ήλιος»).
Ο Σίλλερ στο περίφημο ποίημα του « θεοί της Ελλάδος» λέει: « Θείο και αθάνατο είναι το πυρ του Πινδάρου που ρέει με δωρικό ρυθμό στους σεμνούς ύμνους του, που πριν φλόγιζε την κιθάρα του Αρίωνα και ζωντάνευε το μάρμαρο του Φειδία...»
Ένας από τους πιο βαθύτερους μελετητές των αρχαίων ελλήνων σοφών, ο Τσέλλερ, γράφει στην εισαγωγή του έργου του « Η ιστορία της ελληνικής φιλοσοφίας»:
« Οι αρχαίοι έλληνες σοφοί έθεσαν όλα τα βασικά ζητήματα της φιλοσοφίας, τόσο τα θεωρητικά όσο και τα πρακτικά και απάντησαν σε αυτά με την χαρακτηριστική στο ελληνικό πνεύμα διαφάνεια και καθαρότητα. Δημιούργησαν τις βασικές έννοιες της φιλοσοφίας και επειδή η φιλοσοφία και η φυσική ήταν στην αρχή αδιαχώριστες δημιούργησαν επίσης και ένα μέγιστο μέρος από της έννοιες της φυσικής επιστήμης, μέσω των οποίων κινείται και εμπνέεται ολόκληρη η μετέπειτα ευρωπαϊκή φιλοσοφία και επιστήμη. Θεμελίωσαν όλους τους βασικούς κλάδους της Φιλοσοφίας και σχημάτισαν όλες τις τυπικές μορφές της κοσμοθεωρίας. Όπως τα τραγούδια του Ομήρου και τα αριστουργήματα της Αττικής τραγωδίας και της τέχνης των χρόνων του Περικλέως θα υπάρχουν αιώνια, έτσι με αυτό τον τρόπο και το προϊόν αυτού του νου - η Φιλοσοφία- θα στέκεται μπροστά μας γεμάτη δροσιά και αμάραντη...»
Αξίζει ακόμη να δούμε τι είχε πει ο Μπύχνερ, ο συστηματικός πράγματι εκλαϊκευτής της θεωρίας των υλιστών( στις αρχές του 1900) σε μια μεγάλη επιστολή του που απεύθυνε προς τον Έλληνα δημοσιογράφο Φαρμακόπουλο, ο οποίος του ζήτησε να μεταφράσει στην ελληνική το έργο του « Δύναμη και ύλη». Γράφει λοιπόν σ’ αυτή την επιστολή: «Χαίρω γιατί μετά από δυο και πλέον χιλιετηρίδες η περί κόσμου υλικοφιλοσοφική θεωρία, που για πρώτη φορά εμφανίσθηκε στην χώρα σας μέσα από τις διδασκαλίες των αρχαιότατων Ελλήνων σοφών από τον Θαλή μέχρι τον Επίκουρο, θα ξαναγυρίσει στην ίδια γη, ως είδος εισαγόμενου από το εξωτερικό εμπόρευμα... Πράγματι η χώρα και ο λαός οι οποίοι έχουν τόσο ένδοξο παρελθόν όπως ολόκληρη η υφήλιος παραδέχεται, και οι οποίοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ΄ύπαρξή τους μέσα από τόσες τρικυμίες και καταιγίδες μιας υπερδισχιλιετους Ιστορίας, η χώρα και ο λαός στους οποίους η Ρωμαϊκή κοσμοκρατορία οφείλει αν μη την πολιτική αλλά πάντως την πνευματική της αγωγή, όπως και σύμπασα η ανθρωπότητα, η χώρα και ο λαός που κατέκτησαν και ενέπνευσαν τον Βύρωνα, τον μέγα ποιητή και αγωνίζονται ακόμη με τα όπλα να διατηρήσουν και στο μέλλον τα ύψιστα αγαθά τους, την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, είναι συνεπές να ενδιαφερθούν και για τις πνευματικές κατακτήσεις της εποχής μας και να αναδειχθούν, αφού από κανένα λαό δεν υστερούν ή είναι κατώτεροι. Μπορούν δε να καλλιεργήσουν στους κόλπους τους και να επεκτείνουν περαιτέρω τις σύγχρονες έρευνες της επιστήμης...»
Βέβαια ατέλειωτος είναι ο κατάλογος εκείνων που μίλησαν με τον ύψιστο θαυμασμό για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Αλλά είναι και απολύτως δικαιολογημένος αυτός όταν σχεδόν όλες οι απαντήσεις στις μεγάλες ανθρώπινες υπαρξιακές απορίες δόθηκαν τόσες χιλιάδες χρόνια πριν χωρίς στην ουσία να προστεθεί τίποτε το νέο μέσα στο πέρασμα του χρόνου, παρά μόνον η πλευρά εκείνη του τεχνικού μέρους του πολιτισμού που στην ουσία όπως έχουμε ξαναπεί οι μέγιστοι πρόγονοί μας θεωρούσαν υποδεέστερο του πνεύματος, και δικαιολογημένα γιατί...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΙΝΔΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ…

Σε μία πανάρχαια εποχή φαίνεται πως έγινε ο εποικισμός της Αμερικανικής ηπείρου από ομάδες Τατάρων και Μογγόλων κυνηγών από την Σιβηρία Η λογική λέει πως οι ομάδες αυτές που κατέκλυσαν την Αμερικανική ήπειρο πέρασαν από τα στενά της χερσονήσου Καμτσιάκας τα οποία στην απώτατη εκείνη εποχή ήταν μία συνέχεια ξηράς που ένωνε την Αλάσκα με το πιο μακρινό βόρειο σημείο της Ασίας. Είναι εκείνοι που στην συνέχεια έφτιαξαν τον μογγολοειδή τύπο των ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής. Είναι αυτοί που βρήκαν οι Έλληνες όταν έφτασαν στην ανεξερεύνητη έως τότε ήπειρο του δυτικού ημισφαιρίου του πλανήτη. Είναι εκείνοι που έβλεπαν την κατάλευκη σάρκα, τους ασπροφώτιστους μανδύες των Ελλήνων και το υψηλό τους παρουσιαστικό, τα υπερσύγχρονα σκάφη τους που φαίνονταν αλλόκοτα μπροστά στις ακατέργαστες πιρόγες τους και όπως ήταν λογικό τους είδαν σαν Θεού!!!
Η POPOLBUX το πανάρχαιο ινδιάνικο κείμενο των ιθαγενών της Αμερικής γράφει για τους «παράξενους» επισκέπτες που ήρθαν στην χώρα τους και τους μετέφεραν τον πολιτισμό: « Ο Θεός Ήλα-Τάκι ήταν ιερέας και βασιλιάς των λευκών επικοιστών. Οι λευκοί εκείνοι ήταν σοφοί, ειρηνικοί και ψηλοί. Είχαν λευκό δέρμα και μακριά γένια…».
Είναι λογικό οι τότε κάτοικοι της Αμερικής που είχαν άγνοια για το πώς ήταν η γη, τι έκταση καταλάμβανε, και αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι κάπου αλλού, να τους φαίνονται περίεργοι εκείνοι οι επισκέπτες, θεωρώντας τους μάλιστα, λόγω των μεγάλων μορφολογικών διαφορών αλλά κυρίως των γνώσεων που κατείχαν, κάτι εν είδη Θεών…
Και έτσι έπλασαν τους Θεούς μέσα στην φαντασία τους πάνω σ’ εκείνα τα πρότυπα. Τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι έφτασαν εκεί, στην μακρινή χώρα της Εσπερίας με τα πλοία τους και με έναν πολιτισμό μαζί τους τον οποίο άφησαν παρακαταθήκη σ’ έναν κόσμο που βρισκόταν ακόμα σε μία πρωτόγονη κατάσταση, αλλά όχι και άγρια. Απόδειξη η αφομοίωση όχι μονάχα του υλικού μέρους του πολιτισμού αλλά και εκείνου του πνευματικού που κυρίως έχει να κάνει με την γλώσσα και τον λόγο. Γι’ αυτό και οι ομοιότητες πολλών λέξεων των αρχαίων λαών της Αμερικής με την ελληνική γλώσσα είναι σημείο αναφοράς για πολλούς επιστήμονες, ντόπιους και ξένους…
Όταν μετά από αρκετούς αιώνες παρουσιάστηκαν στα παράλια των ακτών της Αμερικής οι νέοι επισκέπτες, με τον Χριστόφορο Κολόμβο επικεφαλής, οι ιθαγενείς τους υποδέχτηκαν σαν θεότητες. Ο ίδιος ο μεγάλος εξερευνητής εξιστορεί στα απομνημονεύματά του : « …Το μόνο αίσθημα που ένοιωσαν για εμάς οι Ινδιάνοι, ήταν λατρεία και θαυμασμός…» , και πιο κάτω συμπληρώνει: « Μόλις μας είδαν οι Ινδιάνοι στις ακτές τους, έπεφταν στη γη έξαλλοι, σήκωναν τα χέρια τους στον ουρανό ολόχαροι, και μας καλούσαν να βγούμε στην στεριά το γρηγορότερο…».

Η παράδοσή τους έλεγε πως θα επέστρεφαν εκείνοι που κάποτε είχαν έρθει και τους έφεραν το φως του πολιτισμού. Που τους έδωσαν την τάξη και τον τρόπο του πως θα ζούσαν καλύτερα μέσα από μία σωστή και ορθή ανάπτυξη πολιτιστική. Τους έδωσαν πολιτισμό και αυτό έλεγε πάρα πολλά σε εκείνους που ζούσαν μέχρι τότε σε μία κατάσταση που ταίριαζε σε ζώα και όχι ανθρώπους. Πώς να μην είναι ευγνώμονες απέναντί τους; Πώς να μην τους θεωρούν Θεούς; Είναι λοιπόν πολύ λογική η αντίδραση που περιέγραψε ο Χριστόφορος Κολόμβος, εκ μέρους των ιθαγενών της Αμερικής. Αλλά πιο λογική φαίνεται όταν συναντά κανείς μέσα στην παράδοση ή στα παλιά, πανάρχαια κείμενά τους την νοσταλγία μιας επιστροφής Εκείνων…
Στις θρησκευτικές τους τελετές οι Ινδιάνοι της Αμερικής, φορούν λευκά προσωπεία( μάσκες), ή βάφουν τα πρόσωπά τους με λευκό χρώμα σε ανάμνηση εκείνων των λευκών Θεών που τους είχαν εκπολιτίσει. Οι ιερείς τους επίσης φορούν κράνη στολισμένα με κέρατα ταύρου. Τα κράνη αυτά φορούσαν οι στρατιώτες του Κρόνου- Βήλου. Αλλά είναι και το σύμβολο του Κρητικού πολιτισμού, των χρόνων του Μίνωα, των Ετεοκρητών, των μεγάλων και ισχυρότερων θαλασσοπόρων όλων των εποχών.

Οι ψηλοί επισκέπτες της Αμερικής, λευκοντυμένοι και γενειοφόροι καθώς λένε τα πανάρχαια ινδιάνικα κείμενα, είναι οι Έλληνες Θεοί, της εποχής των Θεοβασιλέων Ουρανού, Κρόνου, Άτλαντα, Ποσειδώνα, Διονύσου…
Γίγαντες τους παρουσιάζουν πολλά αρχαία δικά μας κείμενα, «…Γένος κρατερών, γιγάντων, υμνεύσαι … εντός Ολύμπου μούσαι Ολυμπιάδες…», γράφει ο Ησίοδος δίνοντας το στίγμα για το ποιοι ήσαν αυτοί οι ψηλοί σαν γίγαντες λευκοί και γενειοφόροι κρατεροί…
« Άναξ, παιδοτρεφές, αίμαι γιγάντων»( Νόνος, Διονυσιακά, τόμος Β΄ βιβλ. 40ο σελ. 313, στιχ. 315), και ο Απολλόδωρος λέει: « Γεννά γίγαντας εξ ουρανού … Εγένετο δε εν Παλήνη…» ( Βιβλ. Ι., 34).
Ο Πλάτων γράφει: «…εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη, μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μεν απάσης της νήσου πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου…»
«… Ούτοι δε οι πάντες αυτοί τε και οι έκγονοι τούτων, επί γενεάς πολλάς ώκουν, άρχοντες μεν πολλών άλλων κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…»
«… Καθ’ άπερ εν τοις πρόσθεν ελέχθη περί της των θεών λέξεως ότι κατενείμαντο γην πάσαν … Ποσειδών την Ατλαντίδα λαχών, εκγόνους κατώκεισεν…»
Γράφει ο Πλάτων σχετικά με την Ατλαντίδα δείχνοντάς μας ότι είχε εποικιστεί από τα ελληνικά φύλα. Η τοποθέτηση της Ατλαντίδας στο δυτικό ημισφαίριο όπου μάλιστα όπως λέει ο Πλάτων υπήρχαν και άλλα νησιά και μία ήπειρος «κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…», φανερώνει την γνώση της ύπαρξης της Αμερικανικής ηπείρου στα χρόνια του Πλάτωνα. Αφού λοιπόν ο Πλάτων γνωρίζει την ύπαρξή της είναι φυσικό να γίνει παραδεκτό, ότι οι περί της Ατλαντίδας και της Αμερικής αφηγήσεις του πρέπει να είναι αληθινές. Και γιατί να τις αμφισβητήσουμε άλλωστε όταν όλα είναι καταφανή και μιλούν για τους Έλληνες, τους λευκούς θεούς της Αμερικής στα απώτατα χρόνια της προϊστορίας;

Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΙΡΛΑΝΔΩΝ…

« … Φησί δε και Βοϊους τον Ερκύνιον δρυμόν οικείν πρότερον τους δε Κίμβρους ορμήσαντες επι του τόπου τούτου αποκρουσθέντων υπό των Βοϊων επι τον Ίστρον…
…Του μεν ουν αρχαίον ώσπερ έφην ειπώ των Κελτών περιωκείτο το πλείστον ο ποταμός, μάλιστα δ’ ην των Κελτών Έθνη Βόϊοι…» ( Στράβων «Γεωγραφικά» τομ. VII ρ. 293, τομ. ΙΙ, Ε, Ι, G, 212-213, και 6. 312, 20- 25 ).
«…Λοιπή δε εστι της Ευρώπης η εντός Ίστρου και κύκλω θαλάττης, αρξαμένης από του μυχού του Αδριατικού μέχρι του Ιερού στόματος του Ίστρου, εν η εστιν ήτε Ελλάς και τα των Μακεδόνων και των Ηπειρωτών Έθνη…».
Στα γραφόμενα του μεγάλου ιστορικού Στράβωνα ανακαλύπτουμε την κυριαρχία των Ελλήνων. Και δεν είναι καθόλου λόγια ενός τυχαίου, αλλά ενός εκ των μεγαλύτερων ίσως ο κορυφαίος,αρχαίους γεωγράφους και μέσα από αυτές τις γραμμές που αποτελούν ατράνταχτες αποδείξεις και σαφώς ιστορικές πηγές που δεν επιδέχονται καμιά αντίρρηση!

Τι μας λέει λοιπόν; Ότι τα όρια των Ελλήνων προς τον Βορρά έφθαναν μέχρι τον Δούναβη και ως τον μυχό της Αδριατικής θάλασσας.
Οι Βόϊοι οι οποίοι εισέδυσαν στους Γερμανικούς δρυμούς και τους εποίκησαν ονομάσθηκαν με την πάροδο των αιώνων Boch. Οι Γάλλοι τους Γερμανούς τους προσωνομάζουν Boch(= Βόϊοι).
Για να δούμε όμως και την παρουσία των Ελλήνων στην Αγγλία. Το Κρητικής νοοτροπίας μνημείο του Στόουνχετζ, με τις παραστάσεις του αγκυλωτού σταυρού
είναι μία από τις πιο τρανές αποδείξεις της παρουσίας των αρχαίων Ετεοκρητών, στην γηραιά Αλβιόνα. Γιατί οι Ετεοκρήτες σαν τους καλύτερους ναυτικούς της εποχής είχαν φθάσει στο νησί και μάλιστα από εκεί προμηθεύονταν το μετάλλευμα του Κασσίτερου.
Ο αγκυλωτός σταυρός ήταν σύμβολο των Ελλήνων τόσο κατά την εποχή των Θεών όσο και αυτής του χαλκού. Οι Άρειες ( λευκές ) γυναίκες των Ινδιών είχαν ως σύμβολο-φυλακτό τον αγκυλωτό σταυρό, ακόμη και έως σήμερα.
Ο Όμηρος λέει: « … Πλέον έπ’ οίνωπα πόντον, επ’ ανθρώπους αλλοθρόους, εις Τέμεσιν με χαλκόν, άγω δ’ αίθωνα σίδηρον…»
«…Στον βαθύ ήλθα ωκεανό, στην άκρη του κόσμου. Εκεί είναι η πόλις και ο λαός των Κιμμερίων. Σύννεφα σκοτεινά από παντού τους περιβάλουν τους άμοιρους τους Κιμμερίους…» ( Όμηρος « Οδύσσεια» Ραψ. Ε΄ στιχ. 181-184 και Ραψ. Λ΄ στιχ. 14 και 15).
Μέσα από τους στίχους του Παμμεγίστου επικού μας ποιητή, Ομήρου, βλέπουμε πως οι Έλληνες μετακινούνταν προς τον Βορρά όχι μονάχα για εποικιστικούς λόγους αλλά και για εμπορικούς. Οι Κίμβροι φέρονται ως οι ιθαγενείς κάτοικοι της Βορείου Ευρώπης αλλά και οι Λύγιες . Δεν είναι άλλοι από τους γνωστούς και στους στίχους του Ομήρου αναφερόμενοι Κιμμέριοι.
Στο Ιρλανδικό βιβλίο « Leadhar gadhal» διαβάζουμε: « Το 1240 π.Χ. έφθασαν στην χώρα από τα νησιά της Δύσης είκοσι τέσσερα ζεύγη αποίκων έχοντας αρχηγό τους τον Έλληνα πρίγκιπα Μπάρτολον. Οι άνθρωποι εκείνοι έγιναν με τον καιρό 5000. Πέθαναν όμως από μία αρρώστια και τάφηκαν ομαδικά GHT, έξω από το Δουβλίνο, κατά τα πάτρια έθιμά τους.
Το 2600 αποβιβάστηκαν άνδρες της φυλής Fig Bolg, Gallionib ( Βέλγοι και Γαλάτες).
Ύστερα από αυτούς έφτασαν στην Ιρλανδία προερχόμενοι από τα νησιά της Δύσης άνδρες της φυλής της Tuatha de Dadan. Ήταν άνδρες Θείας καταγωγής και είχαν φέρει μαζί τους μαγικά σύνεργα, ρομφαίες, δόρατα κ.λ.π. και την πέτρα της «Μοίρας», επάνω στην οποία κάθονταν οι Βασιλείς των Ιρλανδών για να εμπνευστούν καλά έργα.

Όλοι αυτοί οι επιδρομείς αφού πολέμησαν πρώτα εναντίον των Fomure, των τερατωδών Γιγάντων που ζούσαν εκεί πριν από αυτούς, άρχισαν κατόπιν ένα εξοντωτικό πόλεμο μεταξύ τους. Νικητές αναδείχθηκαν τελικά οι άνδρες της φυλής της Tuatha de Dadan. Η τελευταία μάχη δόθηκε στην Motura, κοντά στο Kong ( Κομητεία Μάγο). Τότε χάθηκε και η ηγεμονία των Γιγάντων στην Ιρλανδία.
Βλέπουμε βέβαια την ομοιότητα των Δαναών στην φυλή της Tuatha de Dadan. Αλλά ακόμη αντιπαραβάλουμε και την πέτρα της « Μοίρας», που ήταν ένα κομμάτι από βράχο της σπηλιάς στην Ίδη της Κρήτης. Μέσα σ’ εκείνη την σπηλιά αγρυπνούσε κάθε εννέα χρόνια ο Μίνως ο Α΄ της Κρήτης, προσμένοντας την επιφοίτηση του μεγάλου Δία ως προς τους νόμους που έπρεπε να θεσπίσει, για να κυβερνήσει δίκαια τους υπηκόους του. Πάνω σ’ αυτή την πέτρα κάθονταν και οι μετέπειτα βασιλείς της Ιρλανδίας προσμένοντας και εκείνη την ίδια επιφοίτηση του προγονικού τους Θεού Δία, για τους νόμους που έπρεπε να θεσπίσουν για την δίκαιη διακυβέρνηση των Ιρλανδών.
Οι Ιρλανδοί καυχώνται ότι είναι απόγονοι των Κελτών και όπως ιστορικά αποδεικνύεται από την Leadhar gadhal οι Κέλτες ήταν Ελληνικής καταγωγής.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΠΟΙΚΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ…


Η αμερικανίδα αρχαιολόγος Anne Terry Wait στο βιβλίο της «Προϊστορική Αμερική» , για τους τύμβους που απλώνονται κατά εκατοντάδες από τον κόλπο του Μεξικού μέχρι και το Ουισκόνσιν, γράφει: « …Ποιος τους ύψωσε αυτούς τους τύμβους εδώ και γιατί;», ρωτούσαν οι Ευρωπαίοι πρώτοι άποικοι της Αμερικής, τους Ινδιάνους. Εκείνοι δεν ήξεραν τίποτα. Και όταν ήρθαν οι αρχαιολόγοι και έσκαψαν πολλούς τύμβους ανακάλυψαν μέσα σ’ αυτούς μαργαριτάρια, περιδέραια, ορειχάλκινες ασπίδες, μαχαίρια, ξίφη, πέλεκεις, χάλκινα δόρατα, κοσμήματα από χρυσό και ασήμι, αγγεία με διάφορες καλλιτεχνικές μορφές.
Οι κατασκευαστές των τύμβων αυτών δεν ήταν Ινδιάνοι. Από πού λοιπόν είχαν έρθει και ποιοι στην Αμερική; Ήταν Κινέζοι, Αιγύπτιοι; Ή μήπως είχαν έρθει από την χαμένη Ατλαντίδα, από την χώρα της Θεάς Μά;»
Ο τουριστικός οδηγός της Παναμερικανικής Εταιρίας Σιδηροδρόμων, « Μπέρλιγκτον Ρούστ» ( 1962), γράφει: « …Υπάρχουν εδώ ίχνη ενός χαμένου πολιτισμού, μιας φυλής της οποίας η προέλευση και η εποχή της ακμής της, αποτελούν για τους αρχαιολόγους ένα άλυτο μυστήριο. Φαίνεται ότι οι αφηγήσεις του Πλάτωνα είναι αληθινές. Ως αληθινές δε, τις πιστεύει και ο αρχαιολόγος Ντόναλυ.
Ο δρόμος που περνά από τα αρχαία μνημεία του Γκρήκ Αμφιθέατερ και από τις πύλαρις οφ Έρκουλους(πύλες του Ηρακλή) είναι για τους αρχαιολόγους ιδιαίτερα δημοφιλής…».
Τέτοιες αναφορές σε θέματα που δεν έχουν ακόμη μέχρι σήμερα επαρκώς εξηγηθεί, ίσως ουδέ καν μερικώς, πολλοί συγγραφείς, ερευνητές αλλά και αρχαιολόγοι ακόμη και περιοδικά ή τουριστικοί οδηγοί, κάνουν αφήνοντας κάποια υπονοούμενα ή ακόμη και δίνοντας τις δικές τους ερμηνείες οι οποίες όμως συγκλίνουν πάντα προς ένα συμπέρασμα κοινό. Ότι δηλαδή Έλληνες ήταν εκείνοι οι πρώτοι επισκέπτες της Ηπείρου αυτής που ήρθαν και άφησαν τα αχνάρια του πολιτισμού τους να σταθούν αρωγοί στην πολιτισμική ανάπτυξη των ιθαγενών της μεγάλης ηπείρου της Δύσης.
Τα αρχαία Ινδιάνικα κείμενα γράφουν: « Ήσαν οι άνδρες του Ανού-Καν, ο Μάγκο Κάπο ήταν ο σοφός τους. Δεν ήθελαν να μας κάνουν δούλους. Ύστερα ο αρχηγός τους Μπάλαμ ανέβηκε σε ένα μεγάλο πάε(=πλοίο) και έφυγε βεβαιώνοντας μας ότι θα ξανάρθει…». Αυτά αναφέρει το Troano, ένα πανάρχαιο κείμενο των Ινδιάνων της Αμερικής το οποίο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο.
Ο Ανού-Καν ήταν ο βασιλιάς Ουρανός που φέρεται να είναι και ο πρώτος αποικιστής της Αμερικής. Ο Μπάλαμ είναι ο Βήλος- Κρόνος ο Βάλτερ των σκανδιναβών και ο Βάαλ της Μεσοποταμίας. Ο Μάγκο –Κάπο ο μεγάλος σοφός ακόλουθος του Μπάλαμ είναι ο Γραμματέας του Κρόνου Ερμής Τρισμέγιστος.
Ένα άλλο ινδιάνικο κείμενο γράφει σχετικά με τους πρώτους εποικιστές της Αμερικής: « Όταν επληθύνθησαν οι άνθρωποι στην γη, άλλοι τράβηξαν προς την Ανατολή και άλλοι ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην χώρα μας. Όλος ο κόσμος μιλούσε τότε την ίδια γλώσσα και οι άνθρωποι Μαύροι και Άσπροι ζούσαν στην εποχή εκείνη ειρηνικά…»(Popol vux, αρχαίο κείμενο των Ινδιάνων της Γουατεμάλας, μέρος Γ΄ κεφ. 20, Μέρος Δ΄ Κεφ. 11ο).
Ακόμη η Ηenrietta Mertz στο βιβλίο της «The Wine dark sea», με ατράνταχτα στοιχεία αποδεικνύει ότι τόσο οι Αργοναύτες όσο και ο Οδυσσέας είχαν φτάσει ο μεν πρώτοι στην Νότιο Αμερική, ο δε ήρωας της Τροίας έως τον κόλπο του Μεξικού. Η αμερικανίδα συγγραφέας της «Σκοτεινής Κρασάτης Θάλασσας», είχε σχεδόν αφιερώσει την ζωή της στην έρευνα αυτή. Ήταν δικηγόρος το επάγγελμα και κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως Ύπαρχος στο πολεμικό αμερικανικό Ναυτικό, είχε διαπλεύσει πολλές φορές τις ακτές της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, αλλά και επί του Αμαζονίου είχε αναπλεύσει πέντε φορές. Μετά τον πόλεμο διήνυσε με τα πόδια τεράστιες αποστάσεις επί των Άνδεων του Περού, της Βολιβίας , της Κολομβίας και όλων των γύρω περιοχών, βασισμένη στα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ρόδιου και στην «Οδύσσεια» του Ομήρου. Η Enrieta Mertz μετά από αυτά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ήρες των Αργοναυτικών και αυτός της Οδύσσειας, είχαν φτάσει στην Αμερική πολλές χιλιετίες νωρίτερα απ’ τον Χριστόφορο Κολόμβο!!!
Μάλιστα η ερασιτέχνης αρχαιολόγος και ερευνήτρια της ελληνικής Προϊστορίας και Ιστορίας αλλά κυρίως μεγάλη λάτρης του Ελληνικού Πνεύματος και της Ελλάδος γενικότερα, η οποία είχε επισκεφθεί δύο φορές την Ελλάδα, σε μία από αυτές της τις επισκέψεις έμεινε επί μακρόν στην Κεφαλονιά την οποία ανίχνευσε διαπιστώνοντας πως αυτό ήταν το νησί που βασίλευε ο Οδυσσέας και όχι η Ιθάκη. Βασισμένη σε κάποιο ομηρικό στίχο τον οποίο δεν έλαβαν ποτέ εκ του σοβαρού οι ιστορικοί, αναφέρεται ότι το νησί του Οδυσσέα ήταν το δυτικότερο απ’ τα Ιόνια νησιά. Και αυτό είναι η Κεφαλονιά και όχι η μικρή Ιθάκη. Επίσης η Ιθάκη δεν μπορούσε τα τόσα πρόβατα και τα άλλα ζώα που αναφέρει ο Όμηρος, αφού όπως είναι φανερό δεν διαθέτει τους ανάλογους χώρους. Αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε σε άλλο μας θέμα.
Από το 1950 και μετά η Ενριετα Μέρτζ διετύπωσε τις θεωρίες και απόψεις της όχι μονάχα στα βιβλία της αλλά και μέσα από διεθνή συνέδρια και ανακοινώσεις. Παρ’ όλα αυτά δεν έτυχε της αναλόγου προσοχής και αυτό μάλλον πρέπει να το καταλογίσουμε στους δικούς μας αρμόδιους κύκλους παρά σε οποιονδήποτε άλλον. Γιατί εύλογο είναι πως η κάθε αρχαιολογική σχολή(κυρίως η Γαλλική και Αμερικανική), εργάζονται για τα δικά τους οφέλη παρά για άλλα ξένα προς αυτούς. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς και κατά πόσο μπορούμε να αξιοποιήσουμε εκείνα τα σημεία που θα μας ωφελήσουν από κάθε άποψη. Μέχρι σήμερα μάλλον δεν το έχουμε επιτύχει κάτι τέτοιο…
Αμέτρητες λοιπόν, οι μαρτυρίες και οι πηγές που κάνουν αναφορές στα χρόνια εκείνα της απώτατης αρχαιότητας και που όλα αποδεικνύουν την ελληνική παρουσία σε ολόκληρο τον κόσμο. Μία παρουσία που χαρακτηριστικό της έχει όχι την τάση που βλέπουμε πολύ συχνά μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας και φανερώνουν την ανθρώπινη αδυναμία της επιβολής της εξουσίας μέσα από μία κατάκτηση και επικυριαρχία του δυνατού επί του αδυνάτου, αλλά ακριβώς το αντίθετο εκείνο που έχει να κάνει με το Πνεύμα και τις υψηλές ιδέες, την ανάγκη εκπολιτισμού των πλασμάτων εκείνων που έχουν από την φύση τους ή λόγω συνθηκών την ανάγκη μιας τέτοιας βοήθειας προς την εξελικτική πορεία, τον πολιτισμό.
Αυτό το χαρακτηριστικό που είναι το κύριο στην ελληνική νοοτροπία και γενικότερα τρόπος ζωής, των προγόνων μας, είναι που τους οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις, σε νέους δρόμους και αφήνουν έτσι τα ίχνη τους μέσω της πολιτιστικής και αναμορφωτικής τους κληρονομιάς, σφραγίδα που ανεξίτηλα θα δείχνει ανά τις χιλιετηρίδες το πέρασμα του Πνεύματος από κάθε γωνιά του πλανήτη για το καλό του ανθρώπου.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΣΤΗΝ ΝΟΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ


Όταν η αμερικανίδα ερευνήτρια Henrietta Mertz στο βιβλίο της “ The wine dark sea” αποδείκνυε πως οι Έλληνες τόσο οι Αργοναύτες όσο και ο Οδυσσέας αναζητώντας οι μεν πρώτοι την γη της Κολχίδος, ο δε δεύτερος την επιστροφή στην πατρίδα του, έφτασαν στην Αμερική γινόμενοι έτσι οι πρώτοι εξερευνητές της νέας γης, φυσικά και δεν φανταζόταν πόσο αψήφιστα θα λάμβαναν κάτι τέτοιο όχι μονάχα οι συνάδελφοί της ερευνητές και αρχαιολόγοι αλλά και κυρίως οι ίδιοι οι αρμόδιοι του ελληνικού κράτους!!!
Παρ’ όλα αυτά αν και οι λόγοι της υποτίμησης μιας τέτοιας ανακάλυψης για τον καθένα που την επιχειρεί είναι καταφανές, ασχέτως αν δεν δικαιολογείται κάτι τέτοιο, παρ’ όλα αυτά λοιπόν η αξία ως γεγονός δεν παύει να υφίσταται για όσους θέλουν πραγματικά να συμβάλλουν στην κατεύθυνση της έρευνας και ανακάλυψης σημαντικών γεγονότων που προσδιορίζουν την πορεία της ανθρωπότητας.
Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτών που η κ. Μέρτζ υποστήριξε υπήρξαν τα ευρήματα ανασκαφών στην Αμερική.
Όχι ότι οι «γνωστοί κύκλοι» που δεν ήθελαν να γνωστοποιηθούν αυτές οι ανακαλύψεις θα έμεναν με σταυρωμένα χέρια!!! Εξ’ ου και η απόκρυψη ή καταστροφή εκείνων των ευρημάτων.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν μπορούν, όσο και να το θέλουν να το αποκρύψουν! Και είναι αυτά τα τοπωνύμια περιοχών και πόλεων της Νοτίου Αμερικής τα οποία από τα πανάρχαια χρόνια υφίστανται να αποδεικνύουν το πέρασμα των Ελλήνων από μία γη που η σύγχρονη ιστορία μας υποστηρίζει την ανακάλυψή της μόλις τον 15ο αι. μ. Χ.!!!
Ας δούμε μερικά από αυτά:
Ephira, στα σύνορα της βρετανικής Γουινέας και Σουρινάμ. Το όνομά της είναι από την Εφύρα το αρχαίο όνομα της Κορίνθου, πόλη στην οποία γεννήθηκε ο πρόγονος του Γλαύκου και την οποία προφέρει όταν δίνει το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη.
Fedra, 30 μίλια από το Paramaribo στο Σουρινάμ. Φαίδρα λεγόταν η κόρη του Μίνωα η οποία ήταν δεύτερη σύζυγος του Θησέα .
Thetis, κόλπος στο άκρο του ακρωτηρίου Χορν. Θέτις λεγόταν η μητέρα του Αχιλλέα, σύζυγος του Πηλέα ενός από τους αργοναύτες.
Laris, μικρό χωριό ανατολικά του Cusco. Η Λάρισα κόρη βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας έδωσε το όνομά της σε μία πόλη. Στην πόλη αυτή γεννήθηκε ο Πολύφημος, γιος του Ειλάτου, μέλος της Αργούς.
Armonia, 51ος , 24ος παράλληλος. Αρμονία λεγόταν η σύζυγος του Κάδμου. Στον γάμο της η Ήρα της δώρισε ένα περιδέραιο και ένα πέπλο, τα οποία στην συνέχεια προκάλεσαν μεγάλες τραγωδίες στις γενιές που τα κληρονόμησαν. Να σημειώσουμε πως η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μύθους των Ίνκας!!!
Solimoes, όνομα του άνω Αμαζονίου μεταξύ της Tabatinga και Coari. Αναφορές για τους Σολύμους συναντάμε σε πολλά έργα αρχαίων συγγραφέων.
Ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Στράβων, ο Ηρόδοτος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος είναι κάποιοι από αυτούς. Όταν ο Γλαύκος έδωσε το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη έκανε λόγο για τον βασιλιά Λύκο και για τους άθλους που επέβαλε στον Βελερεφόντη. Ένας από αυτούς τους άθλους ήταν ο Βελλερεφόντης να πολεμήσει τους Σολύμους που ήταν μία φιλοπόλεμη φυλή που ζούσε στα σύνορα της Λυκίας. Όταν κατάφερε και επέτυχε αυτόν τον άθλο ο επόμενος ήταν οι Αμαζόνες.
Υπάρχει θεωρία που αποδεικνύει ότι η αρχαία Λυκία ήταν στην περιοχή της Νοτίου Αμερικής και περιελάμβανε την Βενεζουέλα, Βρετανική και Γαλλική Γουιάνα και το Σουρινάμ. Βάσει αυτής της θεωρίας , και εφ’ όσον είναι σωστός ο προσδιορισμός, η χώρα των Σολύμων θα ήταν η χώρα νότια της Βενεζουέλας και της Κολομβιανής πολιτείας της Vechada, Guainia και της Βραζιλιανής πολιτείας Amazonas, η δε χώρα των Αμαζόνων αμέσως ανατολικά κατά μήκος του ποταμού Thermodon ή Αμαζονίου, μέχρι του Ατλαντικού.
Η ελληνική λέξη λοιπόν “Solum” μεταβλήθηκε στο πορτογαλικό “Solimoes” προφερόμενη “Solimoi-sh” για την πόλη που βρισκόταν στο ίδιο ακριβώς μέρος. Ο Αμαζόνιος ο οποίος ονομάζεται έτσι όταν ξεκινά από το Iquitos, όταν φθάνει στα βραζιλιανά σύνορα στην Tabatinga ή κοντά στην Ataleia de Norte, αλλάζει όνομα σε Solomoes και στους βραζιλιάνους ο ποταμός είναι γνωστός από την Tabatinga έως το Coari, περίπου 64o W, 4o S: ( Βόρειο και Νότιο πλάτος) οπότε πάλι αλλάζει στο αρχικό Αμαζόνιος.
Η Henrietta Mertz γράφει: « Το 1940, όταν βρισκόμουν πάνω σ’ ένα μικρό πολεμικό πλοίο στον Αμαζόνιο, ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, ένας αξιωματικός του πλοίου παρατήρησε: « Τώρα βρισκόμαστε επί του Solimoes». Εξήγησε ότι παλιά ζούσε εκεί ένας λαός γνωστός στους Πορτογάλους ως Solimoes και ότι η φυλή αυτή ήταν πολύ παλιά και ανέκαθεν κατείχε αυτό τον χώρο κατά μήκος των δύο όχθων του ποταμού αλλά μόνο μέχρι το Coari. Στον κατάλογο των φυλών που κάποτε κατοίκησαν την λεκάνη του Άνω Αμαζονίου o Clements Markham περιέλαβε τους Solimoes ως « μία φυλή του Αμαζονίου που κάποτε ήταν πολύ ισχυρή, από την οποία οι Πορτογάλοι έδωσαν το όνομα στον ποταμό». Το 1788 ο Ribeiro ανέφερε ότι τα κύρια υπολείμματα της φυλής αυτής βρίσκονται στο στόμιο του Coari. Η Πορτογαλική απόδοση Solimoes συναντιέται και σήμερα στους χάρτες της περιοχής αυτής του Αμαζονίου όπου κάποτε ζούσαν οι Σόλυμοι, λαός φιλοπόλεμος».
Amazons, η παλιά αυτή φιλοπόλεμη ομάδα γυναικών είναι αρκετά γνωστή. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς τις τοποθετούν στο στόμιο του ποταμού Thermodon, όπως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος το αναφέρει στα Αργοναυτικά του. Η Ιππολύτη η βασίλισσα των Αμαζόνων παντρεύτηκε τον Θησέα και ο γιος τους Ιππόλυτος έδωσε το όνομά του στην πόλη που βρίσκεται 44o W, 18o S. Η νεώτερη αδερφή της βασίλισσας Ιππολύτης, η Πενθυσέλεια συνέβαλε ουσιαστικά με τις Αμαζόνες στον πόλεμο της Τροίας, όταν επικαλέστηκαν την βοήθειά τους οι Τρώες. Και ήταν αυτή που προκάλεσε τον Αχιλλέα και τον Αίαντα σε μονομαχία για να βρει τραγικό τέλος η ίδια αργότερα από τον μεγάλο ήρωα του Τρωικού πολέμου Αχιλλέα. Ο ποταμός μνημονεύει ακόμη μέχρι σήμερα εκείνες τις γενναίες γυναίκες και πολεμίστριες, τις Αμαζόνες. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος γράφει χαρακτηριστικά: « Δεν υπάρχει άλλος ποταμός σαν αυτόν…».
Filadelphia, 48ο W, 8ο S, αλλά και μία ακόμη πόλη με το ίδιο όνομα κοντά στα σύνορα της Βολιβίας και του Περού στον 68ο W, 12ο S που ονομάσθηκε από το όνομα του Αττάλου του Φιλάδελφου.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ…( Μέρος Δεύτερο…)

Σε ένα αρκετά μεγάλο υψόμετρο στην οροσειρά Μπράνκα των Άνδεων όπου μέχρι τους πρόποδές της φθάνει ο Αμαζόνιος, ο Μάτιεβιτς βρήκε ένα παλάτι. Τα ερείπια ενός θρησκευτικού οικοδομήματος που κατά την άποψη του ερευνητή πρέπει να ήταν ναός ή μαντείο κτισμένο από πέτρα. Πρόκειται για το Τσαβίν ντε Χουαντάρ, από το οποίο έχουν διασωθεί γλυπτά ή χαραγμένα στην πέτρα έργα τα οποία απεικονίζουν χθόνιες θεότητες- τερατώδεις κεφαλές, Γοργόνες, Κέρβερους, Άρπυιες κ. ά. Αυτό το παλάτι βρίσκεται στο διαμέρισμα του Ανκάς, στην στενή πεδιάδα του Μόσνα τριγυρισμένη από ψηλά βουνά γεμάτα χιόνια και σε ύψος 3180 μέτρα.
Σύμφωνα με έναν αρχαίο ινδιάνικο θρύλο, στις ακτές του Περού έφτασε ένας στόλος προερχόμενος από τον Βορά. Αποβιβάστηκε ένας βασιλιάς με τον λαό του και έχτισε στο εσωτερικό του μία πόλη και έναν ναό, ιδρύοντας το Βασίλειο των Chavin γύρω στο 1500 π. Χ. Αργότερα εκεί γεννήθηκε το κράτος των Ίνκας από τον Τουπάκ Γιαπανκουί. Η εξάπλωση των Ίνκας έγινε ταχύτατα και σε μεγάλη έκταση, με αποτέλεσμα οι αρχικές φυλές που κατοικούσαν στο Τσαβίν να χαθούν.
Μετά από ανασκαφές που έγιναν σ’ αυτό το σημείο από τον Χούλιο Τέλλο πρώτα, προέκυψε ότι δεν υπάρχει κάποια φανερή είσοδος στο κτίριο ούτε δωμάτια ή μεγάλες αίθουσες. Ακόμη διακρίνεται ένα είδος λαβύρινθου, στην μέση του οποίου υπάρχει χαραγμένη η μορφή της Γοργόνας. Από την θέση την οποία της έχουν αφιερώσει μέσα στο κτίριο, φαίνεται ότι ο ρόλος της ήταν να το φυλάει. Και όπως γνωρίζουμε από την δική μας μυθολογία η Γοργόνα ήταν από τα πιο φρικτά τέρατα αφού και μόνον την όψη της αρκούσε να την δει κανείς και να μεταμορφωθεί σε πέτρα. Στον τοπικό μύθο γίνεται αναφορά για έναν τεράστιο γενειοφόρο θεό ο οποίος απ’ όπου περνούσε μετέτρεπε τους ανθρώπους σε πέτρα.

Ο Ησίοδος τον περιγράφει να έχει χάλκινη φωνή και πενήντα κεφάλια, αλλά σε άλλες μυθολογίες περιορίζονται στα τρία ακόμη και στα δύο. Η ουσία όμως του συμβολισμού είναι πάντα η ίδια. Ο φύλακας του Άδη που δεν αφήνει κανένα νεκρό να ξεφύγει από τα έγκατα της γης, το βασίλειο του θεού Πλούτωνα.
Ο Περσέας που ήταν εκείνος που σκότωσε την Γοργόνα Μέδουσα, αποκεφαλίζοντάς την. Για να την βρει αναζητούσε το ανάκτορό της. Ο Απολλόδωρος μας λέει ότι οι Γοργόνες ήταν τρεις, η Σθενώ, η Ευριάλη και η Μέδουσα. Στην αναζήτηση της Μέδουσας ο Περσέας συναντά τις Γραίες και είναι αυτές που του δίνουν οδηγίες πώς να βρει τις νύμφες που κατείχαν τα φτερωτά πέδιλα του Ερμή και την Κίβιση. Είναι αυτά που τον οδηγούν, μαζί με την ασπίδα της Αθηνάς την περίφημη Αιγίδα, στον φόνο της φοβερής Μέδουσας.
Έχουμε λοιπόν έναν συσχετισμό του μύθου μόνο που την θέση της Φιδομαλλούς Μέδουσας Γοργόνας, παίρνει ένας τεράστιος γενειοφόρος Θεός. Τα φτερωτά σανδάλια που βοηθούν τον Περσέα ανήκουν στον Ερμή, που κατά την παράδοση εκτός των άλλων του ιδιοτήτων ήταν και ψυχοπομπός, αυτός δηλαδή που οδηγούσε τους νεκρούς στον Άδη. Και η περικεφαλαία που φόρεσε στο κεφάλι ήταν η περικεφαλαία του Πλούτωνα βασιλιά του Κάτω Κόσμου. Βλέπουμε λοιπόν ακόμη και εδώ άμεση την σχέση του Άδη με την πορεία του Περσέα προς αναζήτηση της Γοργόνας. Ο Άδης που όλα δείχνουν προς την κατεύθυνση του εντοπισμού του στο σημείο αυτό του πλανήτη που βρίσκεται η περιοχή περί τον Αμαζόνιο!!!
Στον Βιργίλιο επίσης ο εντοπισμός της Γοργόνας γίνεται στον Κάτω Κόσμο μαζί μα άλλα φρικτά όντα όπως οι Κένταυροι, οι Άρπυιες, η Χίμαιρα, η Λερναία Ύδρα κ.ά.
Στο ίδιο ανάκτορο ακόμη εντοπίστηκε ένα εγχάρακτο σχέδιο δύο ενωμένων μορφών που μοιάζουν με ένα ζώο που έχει δύο κεφάλια. Και πάλι έχουμε αναφορά στην ελληνική μυθολογία και στον κάτω κόσμο, με την μορφή του Κέρβερου, του σκύλου που ήταν προστάτης-φύλακας του Άδη και ο οποίος είχε δύο κεφάλια και φιδίσια ουρά. Μία ουρά με την οποία χαιρετούσε αυτούς που έμπαιναν στον Άδη αλλά που κατασπάρασσε με τα σαγόνια των δύο κεφαλιών του όποιον τολμούσε να διαφύγει από το σκοτεινό βασίλειο…
Νέκυια ήταν η χώρα των νεκρών που αναζητούσε ο Οδυσσέας. Η λέξη Νέκυια που σημαίνει θυσία για επίκληση νεκρών, έχει την ίδια ρίζα με την λέξη nak’ a nak’ ay που στην γλώσσα των Κέτσουα, ιθαγενών της Νοτίου Αμερικής, σημαίνει σφάζω, σφαγή. Ο Οδυσσέας όταν πήγε στην Νέκυια, μέσω του ποταμού Πυριφλεγέθοντα, θυσίασε ένα αρνί, το αίμα του οποίου τράβηξε τις σκιές του Άδη που έρχονταν με απειλητικές διαθέσεις προς τον ομηρικό ήρωα. Έτσι επέτυχε να καλέσει κοντά του το πνεύμα του μάντη Τειρεσία από τον οποίο πήρε την πληροφορία για το πώς θα φτάσει στην πατρίδα του.
Οι Έλληνες ήσαν εδώ πολύ-πολύ νωρίτερα από οποιοδήποτε Κολόμβο, από τα πρώτα ιστορικά χρόνια. Κρήτες, Ετεοκρήτες, Πελασγοί, όπως και αν ονομάζονταν εκείνοι οι πρώτοι επισκέπτες, ήσαν Έλληνες. Και νομίζω πως πια κάτι τέτοιο δεν πρέπει να αμφισβητείται. Άλλωστε τα πάμπολλα ίχνη που έχουν έρθει στο φως από τις ανασκαφές και διάφορες ανακαλύψεις που έχουν γίνει αυτό ακριβώς μαρτυρούν. Από τους εγχάρακτους διπλούς πελέκεις, μινωικά σύμβολα και σβάστικες αλλά και πλήθος επιγραφών κυρίως μινωικής γραφής Α, είναι αποδείξεις μίας τέτοιας θεώρησης. Οι αναφορές των ισπανών χρονικογράφων που έκαναν λόγο για την διαφορά της άρχουσας τάξης των Ίνκας με τον απλό λαό, μιλούσαν για ανοιχτόχρωμο δέρμα, καστανά ή ξανθά μαλλιά μ’ άλλα λόγια στοιχεία που αποδεικνύουν την λευκή φυλή, επιβεβαιώθηκαν από τις μούμιες που ανακαλύφθηκαν στο Chankay του Περού. Νομίζω πως ένα ακόμη σημείο από τα πλέον σημαντικά που μπορούμε να σταθούμε προς απόδειξη των παραπάνω υποστηριζόμενων, για την έλευση των προελλήνων στην Νότιο Αμερική, είναι η γλώσσα των ιθαγενών της περιοχής και οι ομοιότητες που παρουσιάζουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία με την ελληνική της οποίας έχουν την ίδια ρίζα.
Οι ομοιότητες της ελληνικής και της γλώσσας Κέτσουα είναι τόσες πολλές!!!
Ας δούμε μερικές από αυτές από το βιβλίο « Οι Ίνκας μιλούσαν Ελληνικά», των Σ. Δωρικού, Κ. Χατζηγιαννάκη, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψη»:
«…Aray= από το ρήμα αράσθαι= καταράσθαι. Η αρά είναι και ευχή και εξορκισμός και επίκληση και αποπομπή του κακού. Έτσι arayhakh= είναι ο καταραμένος, ο εξορκισμός, ο αποδιοπομπαίος.
Ariy= αρόω, καλλιεργώ, οργώνω, σπείρω, ρίζα -αροF
Jana= Ινδιάνος. Ο Ίων, Ίων+ δαναός ο υψηλός, ανώτερης καταγωγής και τάξης ( janaj = ύψος ), από το ανά και ενδεχομένως την ρίζα – Fιδ του ινδάλματος ή της ινδέας, ο εμφανιζόμενος, ο ορατός, ο εμφανιζόμενος από τον ουρανό, ο άνθρωπος, ο εκπρόσωπος του θεού, ο Ίωνας.
Nuna= ψυχή. Από το ελληνικό νους = νους, αντίληψη,προσοχή, κρίση, καρδιά, αισθήματα, διάθεση, ενέργεια του νου, σκέψη διανόημα, διάνοια, λόγος, δύναμις του κατανοείν, τα αισθήματα και οι διαθέσεις προσιδιάζουν σαφέτσερα προς την ψυχή. Η ρίζα – νο φαίνεται συγγενής προς την ρίζα- γνο, και προσδίδει την ελληνική λέξη τις έννοιες της νόησης, της κατανόησης, της αντίληψης, της γνώμης, της πείρας…»

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ…

Το 1850 έφτασε στο Περού ο Ιταλός ερευνητής-περιηγητής Αντόνιο Ραϊμόντι. Για σαράντα ολόκληρα χρόνια έμεινε εκεί, ερευνώντας κάθε σπιθαμή της μακρινής και «περίεργης» -ιστορικά- αυτής χώρας και είναι οι δικές του περιηγήσεις και έρευνες πάνω στις οποίες βασίσθηκε ο φυσικομαθηματικός- ερευνητής συμπατριώτης του Ενρίκο Μάτιεβιτς, ώστε να φτάσει στο συμπέρασμα ότι οι ναυτικοί του Αιγαίου πολλές χιλιετίες προ του Κολόμβου έφτασαν στην Κεντρική και Νότιο Αμερική.
Ο Μάτιεβιτς βεβαίως πρωτίστως παρακινημένος από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τόσο από τον Όμηρο όσο και από τον Απολλόδωρο έβλεπε ότι οι γνώσεις που περιγράφονταν στους στίχους της Οδύσσειας και των Αργοναυτικών, και είχαν να κάνουν με τόπους πολύ μακρινούς, πολύ πέρα αυτού της Μεσογείου, δεν μπορούσε παρά να πιστεύει ότι ένα υπερατλαντικό ταξίδι και η επίσκεψη στις μακρινές εκείνες χώρες της Νοτίου Αμερικής ήταν τα πιθανότερα σημεία αναφοράς των συγγραφέων των μεγάλων επών, «Οδύσσειας» και «Αργοναυτικών» αντίστοιχα.
Έτσι με οδηγό τις περιηγήσεις και έρευνες του συμπατριώτη του Ραϊμόντι, και με τα αρχαία κείμενα στα χέρια περιδιάβηκε τις Άνδεις, και έκανε τις δικές του ανακαλύψεις που έφεραν το αποτέλεσμα που μερικά χρόνια πριν η Ενριέτα Μέρτζ έγραφε στην «Κρασάτη Θάλασσα». Δηλαδή ότι οι Έλληνες είχαν φτάσει κατά τους πρώτους ιστορικούς χρόνους στην Νότιο Αμερική.
Η μελέτη του Μάτιεβιτς στηρίχθηκε στην συγκριτική αρχαιολογία και την Μυθολογία. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στο γεωφυσικό αστεροσκοπείο του Χουανγκάγιο της Λίμα και αυτό του έδωσε πολλά περιθώρια ώστε να κάνει τις μελέτες του επί τόπου και να μείνει έκπληκτος από τις ανακαλύψεις που βρήκε μπροστά του. Στις κεντρικές Άνδεις του Περού, στις παραστάσεις ενός αρχαίου μαντείου ανακαλύπτει τις χθόνιες οντότητες που ο Ησίοδος αναφέρει στην «Θεογονία» του. Ο Κέρβερος, η Μέδουσα, η Λερναία Ύδρα, οι Άρπυιες, η Χίμαιρα είναι παραστάσεις τις οποίες ανακαλύπτει στα ερείπια ναών και μαντείων της περιοχής. Οι θεότητες του Κάτω Κόσμου, τα Τάρταρα όπως τα ονομάζει ο Ησίοδος φαίνεται να παίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο για τους πανάρχαιους κατοίκους της περιοχής, τους Ίνκας. Έναν λαό που η ύπαρξή του και η εξαφάνισή του αποτελεί ένα μυστήριο, όπως και των Ατζέκων στην Κεντρική και Νότιο Αμερική, ή των Σουμερίων και των Χετταίων στην Μεσοποταμία.
Οι παραστάσεις που αφορούν τις θεότητες του Κάτω Κόσμου, οδηγούν τον Μάτιεβιτς να υποστηρίξει ότι εδώ, στην Νότια Αμερική ήταν ο Άδης των αρχαίων Ελλήνων. Τα Τάρταρα όπου τους φιλοξενούσαν και αποτελούσαν συνάμα το βασίλειό τους με πρωταγωνιστή βεβαίως τον Θεό Πλούτωνα. Πίστευαν οι πανάρχαιοι πρόγονοί μας ότι ο Άδης βρισκόταν στα έγκατα της Χθονός αλλά σε μία μακρινή τοποθεσία δυτικά της γης. Ένα χρόνο ταξίδι χρειαζόταν για να φθάσουν εκεί. Και αν κανείς υπολογίσει μία τέτοια απόσταση και με τα μέσα βεβαίως της εποχής εκείνης μάλλον η αναφορά γίνεται για την πέρα του Ατλαντικού ήπειρο, αυτή της Αμερικής, της Γης των Εσπερίδων όπως λεγόταν, εκεί όπου ο Άτλας μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο βουνό υποβάσταζε στους ώμους του την Γη.

Η Κίρκη λέει στον Οδυσσέα πώς θα πάει στον Κάτω Κόσμο για να πάρει τις οδηγίες που χρειαζόταν για την επιστροφή του στην πατρίδα,αλλά και για να εξευμενίσει τους Θεούς που είχε προκαλέσει με την συμπεριφορά του μετά την συμβολή του στην άλωση της Τροίας. Η περιγραφή της Κίρκης στην «Οδύσσεια» που γίνεται με την γραφίδα του Μεγάλου Ομήρου, είναι ίσως η περισσότερο άρτια περιγραφή που υπάρχει σε αρχαίο κείμενο. Αν κανείς ακολουθήσει εκείνη την πορεία δεν μπορεί παρά να φθάσει στην Εσπερία, την ήπειρο της Αμερικής. Αν και πολλοί γεωγράφοι το αμφισβητούν παρ’ όλα αυτά δεν παύει να υφίσταται ως η πιο άρτια γεωγραφική περιγραφή.
Ο Μάτιεβιτς στην αναζήτηση της μυθολογικής κόλασης, αυτά τα Τάρταρα, βλέπει να υπάρχει τέτοια ομοιότητα με την σημερινή περιοχή του Αμαζονίου, ώστε μένει κυριολεκτικά κατάπληκτος. Οι διηγήσεις εκείνων των πρώτων εξερευνητών στα μεταχριστιανικά χρόνια, αλλά και μερικές χιλιετίες αργότερα από τους Αργοναύτες και τον Οδυσσέα, για το πέρασμα του Μανσερίστε, που είναι το πρώτο πέρασμα που συναντά κανείς καθώς ανεβαίνει τον Αμαζόνιο, θα μπορούσαν να είναι οι διηγήσεις των μυθολογικών αναφορών για την κάθοδο στον Άδη. Όποιος διαπλέει τον Αμαζόνιο καθώς έρχεται από το βόρειο ημισφαίριο, παρατηρώντας τα άστρα έχει την εντύπωση ότι κατεβαίνει σε μία βαθιά άβυσσο. Έτσι το περιγράφει και η Ενριέτα Μέρτζ, η οποία με οδηγό τους αστερισμούς και κυρίως αυτόν της Μεγάλης Άρκτου, συμπεραίνει για το Ιασωνικό ταξίδι στην Αμερική!!! Και είναι πράγματι άξιο θαυμασμού να βλέπει κανείς τέτοιες ανακαλύψεις που κυριολεκτικά φέρνουν τα πάνω κάτω στην συμβατική ιστορία.
Παραβάλλοντας τον μυθικό ποταμό Αχέροντα και τους τρεις μικρότερους παραποτάμους του, την Στύγα, τον Κυκωτό και τον Πυριφλεγέθοντα, με τον Αμαζόνιο κατά τον Μάτιεβιτς, ο Οδυσσέας έπρεπε να εντοπίσει έναν ποταμό που θα του επέτρεπε να διασχίσει τους βάλτους του Άδη. Έτσι η Στύγα είναι ο ποταμός Μαρανιόν του Περού ο οποίος στην ουσία είναι τμήμα του Αμαζονίου αλλά με άλλη ονομασία. Ο ποταμός Ουκαγιάλι ένας σημαντικός ποταμός στην λεκάνη του Αμαζόνιου που πηγάζει από τις οροσειρές του Κούζκο είναι ο Πυριφλεγέθων της Οδύσσειας.
Η παραμονή του Μάτιεβιτς στο Περού και οι διάφορες περιηγήσεις τις οποίες έκανε σχεδόν σ’ ολόκληρη την περιοχή της Νοτίου Αμερικής, αλλά και τα συμπεράσματα που έχει βγάλει μέσα από αυτή του την πολύχρονη έρευνα καταγράφονται στο βιβλίο του «Ταξίδι στην Μυθολογική Κόλαση». Εδώ ο συγγραφέας λοιπόν περιγράφει πως οι πανάρχαιοι θαλασσοπόροι του Αιγαίου έφθασαν στον Αμαζόνιο, διασχίζοντας τον Ατλαντικό ωκεανό, και μέσω του τεράστιου αυτού πλωτού ποταμού, του δεύτερου σε μέγεθος μετά τον Νείλο έπλευσαν προς νότο μέχρι τις Άνδεις του Περού. Όπως έχουμε ξαναπεί σε παλιότερα θέματα μαζί τους οι εξερευνητές εκείνοι έφερναν και ολόκληρο τον πολιτισμό τους που ήταν η γλώσσα τους, οι θεοί τους, οι μύθοι τους, οι παραδόσεις τους, οι συνήθειές τους… Αυτά τα πέρασαν στους ιθαγενείς των περιοχών που βρέθηκαν και σαφώς είχαν την ανάλογη από εκείνους αντιμετώπιση που τους αναβίβασαν τόσο ψηλά ώστε τους έκαναν Θεούς. Τους λευκούς θεούς τους που ακόμη και σήμερα θυμούνται μέσα από τις παραδόσεις τους και τις διάφορες γιορτές- μνήμες που διατηρούν.

( Τέλος Α΄ μέρους)

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ…


Μέσα από την ιδεολογία του « κάλλους» και « ισχύος» οι πρόγονοί μας περνούν την φιλοσοφία των Αγώνων της Ολυμπίας σε μία πραγματική ιεροτελεστία ανάδειξης του ανθρώπου στο τέλειο.
Και είναι αυτή η ιδεολογία που καθιστά το σώμα «ναό του Θείου», αλλά ίσως σωστότερα θα ήταν να πούμε ότι το «Θείον» αποκτά μία καθαρά ανθρωποκεντρική διάσταση.

Ο καθηγητής της Οξφόρδης J. Boardman λέει: « Ο άνθρωπος ήταν το μέτρο των πάντων για τους αρχαίους Έλληνες και σκοπός του καλλιτέχνη ήταν να τον αναπαραστήσει στην ιδεώδη του μορφή, έτσι που σχεδόν να μην ξεχωρίζει από τους Θεούς – που και αυτοί με την σειρά τους αποδίδονταν με μορφή ανθρώπινη. Η ηρωική γύμνια των Θεών, των πολεμιστών και των κοινών θνητών που χαρακτηρίζει την κλασσική τέχνη ήταν η φυσική έκφραση του θαυμασμού των αρχαίων Ελλήνων για το τέλεια διαπλασμένο σώμα».

Μέσα από αυτή την συλλογιστική, το νόημα και το περιεχόμενο των Ολυμπιακών Αγώνων ταυτίζεται με το μήνυμα αυτού του ίδιου του Ελληνισμού. Εκφράζει το ίδιο ζωντανά την στενή σύξευξη μεταξύ του σώματος και πνεύματος, ατόμου και κοινωνίας, ανθρώπου και Θείου. « …Στο ίδιο μέτρο που το έπρατταν τα Ελευσίνια μυστήρια και το Μαντείο των Δελφών. Στο τελεστήριο της Ελευσίνας, οι Έλληνες βίωναν μία διδασκαλία που στηριζόταν στην κατανόηση της νομοτέλειας, ότι όταν η βιολογική και η ψυχό-πνευματική διάσταση του ανθρώπου συλλειτουργούν αρμονικά, η «πόλη» και οι «πολίτες» της μετατρέπονται αντίστοιχα σε χώρο εκπόρευσης και σε όργανα τελείωσης του «πολιτισμού».
«Στο Δελφικό ιερό, η μαντική τέχνη μετατρεπόταν σε μέθοδο κατανόησης των «νόμων» που θέτουν τον ανθρωποκοινωνικό μικρόκοσμο σε πλήρη αρμονία με το φυσικό- συμπαντικό μακρόκοσμο. Στην Ολυμπία τέλος, ετίθετο ως προϋπόθεση του Ελευσίνιου «ευελπιστείν» και του Δελφικού « ευ ζην», το πανελλήνιο «ευ αγωνίζεσθαι». ( Γ. Λουκάς, περιοδικό «Τρίτο Μάτι» τευχ. 16-17).

Υπάρχει το παράδειγμα του Θεαγένη του Θάσιου, που είναι τόσο χαρακτηριστικό ώστε να αντιληφθούμε την πραγματική διάσταση της αντίληψης των προγόνων μας στο Ολυμπιακό Πνεύμα. Ιδού τι γράφει ο Χρ. Ρέππας στο άρθρο του «Περιπλοκές και στις Αρχαίες Ολυμπιάδες» στην Ιστορία εικονογραφημένη: « Στην 75η Ολυμπιάδα(480 π. Χ.) ένας μεγάλος αθλητής, ο Θεαγένης ο Θάσιος, δήλωσε συμμετοχή στην πυγμαχία και το σύνθετο από πάλη και πυγμαχία παγκράτιο. Με τον τρόπο αυτό διεκδικούσε μία από τις μεγαλύτερες διακρίσεις που θα μπορούσε να εξασφαλίσει ένας αθλητής στην Ολυμπία. Αρχίζοντας με την πυγμαχία νίκησε τον Λοκρό αντίπαλό του Εύθυμο. Κατάκοπος όμως καθώς ήταν από την μεγάλη προσπάθεια και τα τραύματα δεν μπόρεσε να αγωνισθεί στο παγκράτιο. Για την αποχή του αυτή οι Ελλανοδίκες όχι μόνο τον τιμώρησαν με πρόστιμο ενός ταλάντου, αλλά και ακύρωσαν την νίκη του, υποχρεώνοντας τον να αγωνισθεί και πάλι με τον Εύθυμο, τον οποίο και νίκησε. Επειδή όμως στάθηκε η αιτία να αγωνισθεί ο αντίπαλός δύο φορές τον καταδίκασαν να τον αποζημιώσει με δύο τάλαντα. Ο Θεαγένης εξαγόρασε την ποινή αυτή με την μη συμμετοχή του στις δύο επόμενες Ολυμπιάδες, αφήνοντας τον Εύθυμο να τον νικήσει.
Με τον τρόπο αυτό οι Ελλανοδίκες εξασφάλιζαν το «ευ αγωνίζεσθαι». Μάλιστα δεν δίστασαν να ανακηρύξουν ολυμπιονίκη αθλητή, που προτίμησε να πεθάνει παρά να νικηθεί.

«Αυτό έγινε στην 54η Ολυμπιάδα(564π. Χ.) όταν ο περίφημος Φιγαλειώτης παγκρατιστής Αρραχίων διεκδικούσε την τρίτη σε σειρά νίκη του. Σε κάποια στιγμή ο αντίπαλός του τον καθήλωσε σφίγγοντάς του τα γόνατα με τους αστραγάλους και τον λαιμό με το ένα μπράτσο. Από την τελευταία αυτή λαβή ο Αρραχίων πνίγηκε. Προτού όμως αφήσει την τελευταία του πνοή, ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει. Ο γυμναστής του όμως του φώναξε από δίπλα ότι στην περίπτωση αυτή η συνέχιση του αγώνα του εξασφάλιζε τον μεγαλύτερο τάφο στην Ολυμπία. Εκείνος τότε καταβάλλοντας μία ύστατη προσπάθεια με μία απότομη στροφή εξάρθρωσε με το αριστερό γόνατο τον αστράγαλο του αντιπάλου του που εγκατέλειψε τον αγώνα σφαδάζοντας από τον πόνο. Την ίδια στιγμή ο Αρραχίων πέθανε με το βλέμμα συνεπαρμένο από το όραμα της νίκης…»
Είδατε λοιπόν ποια ήταν η αξία του Ολυμπισμού για εκείνους τους μεγάλους που τον δημιούργησαν και πάντα σε αντιπαράθεση με το σήμερα του εξευτελισμού κάθε όρου άθλησης- αγώνα; Ο Αριστοτέλης συμβούλευε τους «παιδοτρίβες» να αποφεύγουν να δημιουργούν αθλητές-πρωταθλητές των μεγάλων πανελληνίων αγώνων αλλά μέσα από την άσκηση σε όλα ανεξαιρέτως τα αγωνίσματα, να εμφυσούν στα νεαρά άτομα την προσπάθεια για μία τέλεια ισορροπία της προσωπικότητας και να μην τα παρακινούν να παίρνουν το ρεκόρ σε ένα αγώνισμα…

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Όπως πολύ σωστά έγραψε κάποιος : « Άλλοι λαοί λάτρεψαν στους θεούς τους το πνεύμα και άλλοι την ύλη. Οι Έλληνες λάτρεψαν το σημείο της ισορροπίας τους: Το κάλλος.». Και κάνω την αναφορά αυτή στους Θεούς των Ελλήνων καθότι η Ολυμπιάδα ήταν γέννημα από αυτή την αντίληψη της θρησκευτικότητας, της πίστης, της απόστασης εκείνης που καλύπτεται μέσα από μία διαφορετική έκφραση σύζευξης του ανθρώπινου και του θείου!!!
Η επίσημη εμφάνιση των ολυμπιακών Αγώνων καθώς σεβόμενη την συμβατή ιστορία αποδεχόμαστε πως ανάγεται περί τον 8ο αι. π.Χ. Είναι μία μεταβατική περίοδος που όπως μας λένε οι επιστήμονες-αρχαιολόγοι η Γεωμετρική εποχή σιγά-σιγά δίνει την θέση της σε μία άλλη, την επονομαζόμενη Αρχαϊκή και όπως είναι φυσικό οι μεταβολές είναι πολλές και σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης έκφρασης και έκφανσης…
Διαβάζουμε σχετικά « Οι Ευπατρίδες βγαίνουν νικητές στον αγώνα τους κατά της Βασιλείας και γεννιέται το αριστοκρατικό πολίτευμα. Η κάστα αυτή των ευγενών δημιουργεί έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, με τις συνήθειές της αποτυπωμένες τόσο στα λογοτεχνικά έργα όσο και στα έργα τέχνης. Το αριστοκρατικό πολίτευμα γεννά μία ιδεολογία που θέλει τους λίγους, τους εκλεκτούς να είναι στενά συνδεδεμένοι με το ηρωικό στοιχείο και την επίδειξη που φέρει αυτό προς εντυπωσιασμό των λαϊκών μαζών…»


Είναι αυτό που αυθόρμητα βγαίνει στον άνθρωπο όταν μέσα από την εξουσία, την κάθε λογής εξουσία βλέπει την «διαφορετικότητά» του και δημιουργεί την …απόσταση. Γεννιούνται οι ήρωες οι οποίοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τους Θεούς και απόλυτα ξεχωριστοί από τον απλό λαό… Οι αγώνες, η νίκη και το στεφάνι της κατάκτησης του πρώτου βάθρου, είναι φυσιολογική απορροή μιας γενικότερης αντίληψης της άρχουσας κοινωνίας. Μην ξεχνάμε πως τα χρόνια εκείνα ο δυνατός ήταν η απόλυτη έκφραση του πολιτισμού που φαινόταν να πηγάζει όχι από φιλοσοφία, κάθε άλλο, αλλά από την δύναμη της επιβολής σε κάθε είδους ανθρώπινης έκφρασης!!
« Αλλά οι κοινωνίες αλλάζουν σιγά-σιγά, και ο θεσμός του «γένους» δίνει την θέση του στην «πόλη-κράτος» και η αριστοκρατία στην δημοκρατία. Παράλληλα η πνευματική άνθηση κυρίως της Αθήνας, προσανατολίζει τους ανθρώπους σε άλλους ορίζοντες, μακριά από αυτούς της ηρωικής εποχής. Είμαστε πια στην εποχή του «καλού καγαθού». Η φυσική ρώμη δεν αποτελεί πλέον το μοναδικό πρότυπο του ανθρώπου. Πρότυπο είναι η Πνευματική καλλιέργεια που έχει τον δικό της στίβο, το θέατρο απ’ όπου ο μεγάλος Ευριπίδης θα διδάξει την αναγκαιότητα διακυβέρνησης από τους «σοφούς τε καγαθούς», αυτούς τους φιλοσόφους κυβερνήτες του Πλάτωνα…»


Η έκφραση του πνεύματος μέσα από αγώνες, (θέατρο, ποίηση) συμπεριλαμβάνονται στις Ολυμπιάδες και τότε πια με την ωριμότητα που αρμόζει σε νόες όπως οι Έλληνες αποδίδουν αυτά που πρέπει εκεί που πρέπει.
Ο χώρος της Ολυμπίας ήταν αφιερωμένος στον πατέρα των Θεών και των ανθρώπων, τον Δία. «…Ο Ζευς είναι κυρίαρχος του κεραυνού, αυτού του πύρινου όπλου, και κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της θέσπισης του «δικαίου». Ενός δικαίου που αποσκοπεί στην αρμονική συνύπαρξη μακρόκοσμου και μικρόκοσμου ( φύσης και κοινωνίας) και το οποίο συμβολίζεται σε όλη του την πληρότητα στην μορφή του σημαντικότερου παιδιού του Δία του Απόλλωνα…»
…συνεχίζεται.

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

ΤΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΡΑΤΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΟ…

Πολλές φορές βλέπουμε την συμβατική ιστορία ή ακόμη και την αρχαιολογία να κάνει λόγο για έλλειψη στοιχείων που δεν επιτρέπουν να υποστηρίξουμε το ένα ή το άλλο που από πολλά διαφορετικά σημεία, κυρίως παράδοση, είναι κατά κάποιο τρόπο καταφανή.
Κάπως έτσι θα ακούσουμε ή θα διαβάσουμε θέσεις αρμοδίων επιστημόνων που κάνουν λόγο για δημιουργούς πολιτισμών που καμία σχέση δεν έχουν με αυτά που στην πραγματικότητα ισχύουν. Λόγου χάριν υποστηρίζεται από επιστήμονες αρχαιολόγους ότι οι δημιουργοί του Μινωϊκού πολιτισμού ήσαν Λούβιοι!!! Αλήθεια, ποιος θα ήταν αυτός που θα δεχόταν έτσι απαίδευτα μία τέτοια θεώρηση; Δηλαδή επειδή υπάρχουν κάποιες τοιχογραφίες ανθρώπων με νέγρικα χαρακτηριστικά αυτό σημαίνει ότι ήταν νέγροι οι δημιουργοί του μεγαλειώδους Μινωϊκού πολιτισμού;
Η επιστήμη ζητά αποδείξεις, αλλά και η λογική μπορεί να είναι η πιο τρανή απόδειξη. Η λογική που δίνει τα δικά της συμπεράσματα μέσα από την παράδοση της οποίας όλοι μας γνωρίζουμε την σημαντικότητά της και την αξία της. Και τι λέει αυτή η λογική;
Λέει λοιπόν ότι η Ιώ ήταν Αργεία βασιλοκόρη και μάλιστα και Ιέρεια της Ήρας. Όταν βρέθηκε κυνηγημένη από την ζήλια της Θεάς στην Αίγυπτο αφήνει απογόνους οι οποίοι βασιλεύουν στην συνέχεια και ακόμη ιδρύουν και κράτη, στην Αίγυπτο, Λιβύη και Φοινίκη. Όταν λοιπόν έχουμε ακόμη και πριν την προμινωική εποχή, την παρουσία των ελλήνων στην βόρειο Αφρική, με απογόνους κατευθείαν από Αργείτικη ρίζα και Θεϊκή συμμετοχή, τότε αλήθεια για ποιους Λούβιους γίνεται λόγος; !!!


«…Αγήνωρ μεν εις Φοινίκην απαλλαγείς εβασίλευσεν…»,
«…Βήλος δε εν Αιγύπτω βασιλεύει … Δαναόν μεν εν Λιβύη κατώκησεν…», αναφέρει ο Όμηρος στην Οδύσσεια και αλίμονο να μην δεχόμαστε ως σοβαρή και αξιόπιστη αυτή την πηγή!!! Κάποιοι που την θεώρησαν τέτοια ρεζιλεύτηκαν από έναν έμπορο τσαγιού!!!
Να λοιπόν που οι απόγονοι της Ιούς βρίσκονται σε Αίγυπτο, δημιουργούν την Φοινίκη και την Λιβύη. Αργεία και θεϊκή η καταγωγή τους…
Τέτοια όμως ανεξάρτητα κράτη δημιουργούνται και σε άλλα σημεία της περιοχής γύρω από το Αιγαίο και την Μεσόγειο γενικότερα. Η Τροία, η Συρία, η Λυκία, η Κιλικία, η Κολχίδα, η Αιθιοπία, η Σαμοθράκη, η Ικαρία ακόμη στην Νότιο Ιταλία, Δυτική Μακεδονία, Κεντρική Μικρά Ασία κ.λ.π. είναι μερικά από τα σημεία που αναπτύσσονται τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη μετά τον μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και την καταβύθιση της Αιγηίδος.


«… Κίλιξ δε Κιλικίαν αφ’ εαυτού εκάλεσεν…»
«…Μίλητος μεν Καρία παρασχών…»
«…Σαρπηδών δε …Λυκίας εβασίλευσε…»
«…Φρίξος δε ήλθεν εις Κόλχον, ως Αιήτης εβασίλευσε, αδελφός Πασιφάης ην Μίνως έγημεν…»
«…Εις Αιθιοπίαν, ης εβασίλευσε, Κηφεύς…»
Διαβάζουμε στην βιβλιοθήκη του Απολλοδώρου και διαπιστώνουμε τον διασκορπισμό των Ελλήνων στα διάφορα σημεία γύρω από, κυρίως, την λεκάνη της Μεσογείου.
Ανεξάρτητα κράτη όμως είχαμε και στην Ηπειρωτική Ελλάδα, στον Μητροπολιτικό χώρο, όπου ξεχωρίζουμε τον Αστέριο να βασιλεύει στην Κρήτη, τον Περσέα στις Μυκήνες, τον Ερεχθέα στην Αθήνα, τον Διόνυσο τον Β’ στις Θήβες, τον Αιακό στην Τροιζήνα, τον Κάδμο, ιδρυτή των Θηβών να φεύγει και να πηγαίνει να βασιλεύει στην Ιλλυρία, τον Ακταίωνα στην Δυτική Μακεδονία, στην Κεντρική και Ανατολική αλλά και την Θράκη να βασιλεύει ο Οίαγρος, και στην Σαμοθράκη ο Ημαθίων ο αδερφός του Δαρδάνου.
Στην Νότιο Ιταλία Έλληνες βασιλείς της τότε εποχής ιστορούνται ο Αχάτης στην Σικελία, και ο Έλυμος στην Νότιο Ιταλία.
Να και κάποιες ιστορικές πηγές που αποτυπώνουν επακριβώς αυτή την κατάσταση που κυριαρχούσε μετά τον κατακλυσμό στον ευρύτερο χώρο της Μεσογείου που θεωρείται σχεδόν απόλυτα ελληνικός.
«…Κάδμος …Θήβας εκπρολιπών, προς Εγχελεάνας παραγίνεται, και βασιλεύει Ιλλυριών…»,
«…Τύμβος …Καδμοιότε πύργον, έδειμεν ανδράσιν Εγχελέασιν Εφέστιοι…»
Λέει ο Απολλόδωρος δείχνοντας την πορεία του Κάδμου του ιδρυτή των επτάπυλων Θηβών προς τα βόρεια και συγκεκριμένα στην Ιλλυρία όπου και βασίλευσε.
Και στα «Διονυσιακά» του Νόνου διαβάζουμε:
«…Ημαθίων Θρήισαν Σάμον έχων…»
«…Ακταίων …Πατρίδος Αονίης…»
«…Σικελίην ήλθεν Αχάτης…»
«…Ελύμων δε οι Κατάνην πόλιν είκεον…»
«…Πίμπλειαν εάσας Βιστονίης Οίαγρος…».


Αυτά τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη που δημιουργήθηκαν μετά τον κατακλυσμό, βασίλευσαν για πάρα πολλά χρόνια μέσα σε ένα κλίμα πολύ καλό και ειρηνικό περίπου μέχρι το 3300 π.Χ., κατά την περίοδο της αρχής της Μινωϊκής περιόδου και της βασιλείας του Μίνωα του Α΄. Αν και βλέπουμε να υπάρχει μία κυριαρχία στις χώρες της Μέσης και λίγο βορειότερα, Ανατολής, περίπου μέχρι και τις Ινδίες, και να κάνουμε μία παρένθεση εδώ για να πούμε ότι οι μεγάλοι πολιτισμοί της Μέσης Ανατολής είναι δημιούργημα των πανάρχαιων Ετεοκρητών οι οποίοι ονομάσθηκαν Χετταίοι, Σουμέριοι και οι οποίοι εξαφανίσθηκαν αργότερα αιφνίδια. Στην ουσία απλά παρήκμασαν οι πολιτισμοί και εγκαταλείφθηκαν οι περιοχές, αφού οι πολιτισμοί δεν μπορούν να εξαφανίζονται έτσι άνευ λόγου!!! Σ’ εκείνες τις περιοχές λοιπόν και επειδή οι πολιτισμοί είχαν παρακμάσει κάποιοι άλλοι αυτόχθονες που κατοικούσαν στα ορεινά και σε απόμακρες περιοχές βρήκαν την ευκαιρία να κατέβουν και να τους καταλάβουν . Είναι κάποιοι λαοί προφανώς νομάδες που ενώθηκαν, δοθείσης της ευκαιρίας, για να καρπωθούν αυτά που άλλοι εγκατέλειψαν.
Με την πάροδο του χρόνου οι λαοί αυτοί προωθήθηκαν προς την Βακτριανή, την Μέση Ανατολή, την Σομαλία και την Αίγυπτο.
Εκείνους τους επιδρομείς, γιατί τελικώς κατέληξαν να είναι τέτοιοι, ο Νόνος τους ονομάζει Ερυθραίους, ο Ιέρων Αιθίοπες, και τα αρχαία ινδικά κείμενα ως Ραξάς, τους αρχηγούς τους και Υξώς τους άνδρες τους. Και θα εμπιστευθούμε περισσότερο τα αρχαία ινδικά κείμενα αφού η κάθοδός τους προς την Μέση Ανατολή σημειώνεται από τις Ινδίες. Αυτούς τους αλλόχρωμους λαούς των οποίων το χρώμα ήταν μάλλον περισσότερο κόκκινο και λιγότερο μαύρο τους ονόμαζαν και ερυθρομέλανες. Ίσως και ο Ιέρων γι’ αυτό τον λόγο να τους λέει Αιθίοπες. Πάντως το σίγουρο είναι ότι προέρχονταν από την Ινδία και με μεγάλη ευκολία όπως είπαμε κατέλαβαν τους ήδη εκφυλισμένους πολιτισμούς της Μέσης Ανατολής.
Αυτοί οι Υξώς θα αποτελούσαν πολύ μεγάλο κίνδυνο για τα ανεξάρτητα ελληνικά κράτη, πολύ σύντομα. Τόσο σύντομα ώστε μία πανελλήνια εκστρατεία για την αντιμετώπισή τους ήταν προ των πυλών!!!
«…Αιθίοπες από Ινδού ποταμού αναστάντες, προς την Αίγυπτο ώκησαν…»(Ιέρων, σελ. 67).

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Ο ΦΑΕΘΩΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΛΑΩΝ…






Είδαμε τον Φαέθωνα κατά τα λεγόμενα της ελληνικής παράδοσης ότι επρόκειτο για έναν « αστροναύτη» της πανάρχαιας απώτατης αρχαιότητας, τότε που λέγεται πως υπήρξε ένας απαράμιλλος πολιτισμός, ο οποίος κάτω από κάποιες συνθήκες, πολλές οι θεωρίες, χάθηκε. Να τον δούμε όμως τον ίδιο ήρωα και στις παραδόσεις κάποιων άλλων λαών.
Στην εβραϊκή παράδοση βλέπουμε τον προφήτη Ησαΐα να κάνει λόγο γι’ έναν τέτοιο πρόσωπο. Συγκεκριμένα λέει: « …Έπεσες, εκ του ουρανού Εωσφόρε, υιέ της Αυγής. Συνετρίβεις κατά γης, συ ο καταπατών τα έθνη. Έλεγες εν τη καρδία σου: « Θέλω ανέβει εις τον ουρανό θέλω υψώσει τον θρόνο μου υπεράνω των άστρων του Θεού και θέλω καθίσει επί το όρος της συνάξεως, προς τα μέρη του Βορρά. Θέλω αναβεί εις τα ύψη των νεφελών και θέλω είσθαι όμοιος του Υψίστου. Εις τον Άδην όμως θέλεις καταβεί εις τα βάθη του λάκκου. Οι βλέποντες σε σε θέλουσι παρατηρεί λέγοντες: « Ούτος είναι ο άνθρωπος ποιών την γην να τρέμει, ο σείων τα βασίλεια, ο ερημώνων την οικουμένην, ο καταστρέφων τας πόλεις αυτής, ο μη απολύων εις τας οικίας αυτών τους δεσμοίους αυτού…»( Βίβλος, Ησαΐας κεφ. ΙΓ ΄ εδαφ. 12-21).


Τι μας λέει λοιπόν ο προφήτης Ησαΐας; Μας λέει απλά ότι ο Εωσφόρος, δεν είναι ένα ον υπερφυσικό που έρχεται από τους ουρανούς, που έρχεται από τα θεϊκά παλάτια ως αποδιοπομπαίος τράγος λόγο της στάσης του κατά του Θεού, όπως υποστηρίζουν οι της θρησκείας «αρμόδιοι» - συγγραφείς ή ότι άλλο… Αλλά πως πρόκειται για έναν μεγάλο άνθρωπο, έναν γνώστη πολλών πραγμάτων, έναν ίσως βασιλιά(;)… Πάντως οπωσδήποτε η παρουσίαση που κάνει πρόκειται για άνθρωπο. Αυτό είναι το βέβαιο!
Ο Ησαΐας τον παρουσιάζει ως βασιλιά μάλλον τυραννικό, δεσποτικό, που όπως λέει η γη έτρεμε στο πέρασμα του, που έφερε μαζί του την καταστροφή, την ερήμωση, αλλά και την μωροφιλοδοξία της κατάκτησης του ύψιστου θρόνου, όχι του επίγειου αλλά εκείνου του ουράνιου!!!
Τέτοια χαρακτηριστικά σαφώς και δεν παραπέμπουν πουθενά αλλού παρά σε ένα άτομο που εκ της θέσης του μπορούσε να χαρακτηρίζεται από τέτοιες φιλοδοξίες. Αλλά και να έχει την δυνατότητα να τις εκπληρώσει…
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει για τον Εωσφόρο: « Πρώτος είδε το άρρητο φως της Τρισηλίου θεότητας…». Τι σημαίνει όμως άρρητο φως; Λογικά εξηγώντας την λέξη διακρίνει εύκολα κανείς το φως εκείνο που ελάχιστοι έχουν την δυνατότητα να δουν. Ποιο φως; Ίσως να πρόκειται για το Συμπαντικό, Κοσμικό φως, αυτό που υπάρχει στο χώρο του διαστήματος και σίγουρα έξω από τον δικό μας πλανήτη. Ένας απαίδευτος νους μπορεί να δει πως το φως αυτό είναι το Θείο Φως της Δημιουργίας. Άρα ο Εωσφόρος- Φαέθων καθρεπτίζεται μπροστά μας σαν ένας αστροναύτης της απώτατης αρχαιότητας που η υπέρμετρη φιλοδοξία του τον οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του. Μία προσωπικότητα που περνά στην παράδοση μέσω της μετά την καταστροφή του πολιτισμού εκείνου παράδοσης βεβαίως, ως ο αποστάτης Άγγελος, ως ο επιπόλαιος υιός του Ήλιου…
Στο Κοράνι σημειώνεται ως εξής: « Ένας από τους Αγγέλους πλησίασε κρυφά τις ουράνιες σφαίρες. Ο Θεός όμως τον έπληξε με μία φλόγα και τον γκρέμισε…». Εδώ οι συσχετισμοί με την ελληνική παράδοση είναι πολύ πιο ξεκάθαροι, πολύ πιο κοντά στην ιστορία του Φαέθωνα και την τιμωρία που έλαβε από τον Δία.
Μία αρχαία επιγραφή σε πήλινες πλάκες η οποία βρέθηκε στις ανασκαφές της Νινευή, και η οποία φυλάγεται στο μουσείο αυτής της πόλης, γράφει σχετικά με τον Φαέθωνα τον οποίο ονομάζει Ετάν: « … Ο Ετάν πέταξε επί δύο διπλές ώρες. Στο χρονικό αυτό διάστημα, η γη φαινόταν από τους ουρανούς σαν ένα κάνιστρο. Την τρίτη όμως διπλή ώρα ο Ετάν έπαθε ίλιγγο, κι’ είπε τότε στον αετό που τον οδηγούσε ότι δεν του ήταν δυνατόν να ανεβεί ψηλότερα. Ακολούθησε η πτώση του, κι’ ο Ετάν γκρεμίστηκε από τα ύψη στην Γη…».


Και ο Οβίδιος λέει: « Ούτω το άρμα αμοιρούν του ειωθότος φόρτου, εν τω αέρι ως κενόν δι’ αλμάτων εις μέγα ανατινάσσεται ως παίγνιον του ύψους… Τον κόσμον πάντα έμπειρον, νυν ο Φαέθων βλέπων, και την δεινήν αδυνατών να υπομένει καύσιν, αύρα εισπνέει ζέουσαν… και ταις φλοξιν ανάρπαστον νυν αισθανθείς το άρμα ταις δέσμαις δε πληττόμενος των του αέρος σπινθήρων, θερμώ δε πάντοτε καπνώ περικαλλυμένος… την ξανθήν εμπεπρησμένην κόμην κατά κρυμνών κυλίεται εκ του ουρανίου ύψους, και δια αέρος φέρεται ως τις αστήρ διάττων…» ( Οβίδιος, Μεταμορφώσεις, βιβλ. Β΄ στιχ. 367-370).

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

ΦΑΕΘΩΝ, Ο ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΑΠΩΤΑΤΗΣ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑΣ…


Πολλές αναφορές σε αρχαία κείμενα παραπέμπουν σε τομείς που έχουν να κάνουν με υψηλή τεχνολογία. Στον χώρο μιας τεχνολογίας αν όχι πολύ υψηλότερης από την σημερινή, τουλάχιστον ισάξιά της. Έτσι βλέπουμε τον θρυλικό Άργο να κατασκευάζει από το ιερό ξύλο που του έδωσε η Αθηνά την Αργώ, το πλοίο των Αργοναυτών, το οποίο είχε την ιδιότητα να μιλά, αλλά και να πετά!!! Ακόμη βλέπουμε τον Υπερβόρειο Άβαρη να ίπταται πάνω σε ένα βέλος που του είχε χαρίσει ο Απόλλων, και να επισκέπτεται διάφορα σημεία της γης με σκοπό την ίαση ασθενών. Τον Τριπτόλεμο να διαδίδει την σπορά με το φλεγόμενο άρμα που επί τούτου είχε κατασκευάσει η θεά Δήμητρα και είχε δώσει στον Ελευσίνιο βασιλόπαιδα.
Άπειρες οι αναφορές σε παρόμοια γεγονότα πτητικών μηχανών υπάρχουν στην πλούσια ελληνική μυθολογία. Αναφορές που έχουν οδηγήσει, διόλου τυχαία βεβαίως, ερευνητές και συγγραφείς να κάνουν λόγο για έναν τεράστια εξελιγμένο πολιτισμό των προγόνων μας της απώτατης αρχαιότητας, ο οποίος μετά την καταστροφή που υπέστη και με την πάροδο των χιλιετηρίδων πέρασε στην παράδοση σαν θρύλος. Το ίδιο και οι πρωταγωνιστές εκείνων των επιτευγμάτων- κατορθωμάτων, οι ήρωες.
Ο Φαέθων συγκαταλέγεται και αυτός ανάμεσα στο πλήθος των περιπτώσεων των πτητικών φαινομένων της προϊστορίας. Ο θρύλος τον θέλει γιο του Ήλιου, που πήρε το άρμα του πατέρα του με αποτέλεσμα να κατακαύσει την γη. Μπροστά στον κίνδυνο του αφανισμού της ο Δίας τον κατακεραύνωσε .
Αποσυμβολίζοντας τον θρύλο του πολλοί ερευνητές τον κατατάσσουν στους αστροναύτες της εποχής των Θεών. Η παράδοση τον θέλει ακόμη ως εμπρηστή της γης, ως τυραννικό βασιλιά, αλλά και ως αποστάτη Άγγελο( Εωσφόρος).

« Φαέθων τον του πατρός άρμα ζεύξας, δια το μη δυνατός είναι κατά την του πατρός οδόν ελαύνων, τα επί της γης συνέκαυσε, και αυτός κεραυνωθείς διεφθάρει…» (Πλάτων, Τίμαιος, κεφ. Γ΄ εδαφ. 22, 6).
Και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος στην πατρολογία του « περί φθόνου» λέγει για τον αποστάτη άγγελο Εωσφόρο: « … Ο μεγάλος αρχηγός των αγγέλων, ο ωραιότατος Εωσφόρος, πρώτος είδε το άρρητον φως της τρισηλίου θεότητας. Και εφαντάσθη ότι ήτο δυνατόν να γίνει όμοιος με τον Θεό. Τον Εωσφόρο τον σκότωσε η θεία Πρόνοια τιμωρώντας την έπαρσή του, και ο μεγάλος εκείνος άγγελος έγινε ο δαίμων της γης…» .
« Φαέθων ηλίου παις πόθον εσχηκός παράλογον επιβήναι του πατρικού άρματος εκτινάσσεται παρά τον Ηριδανόν ποταμόν…», ( Παλαίφατος « περί απίστων», κεφ. ΧΙΙΙ).
Ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του περιγράφει το γεγονός( τόμος Β΄ κεφ. 38, στιχ. 410-411), « Ζευς δε πατήρ κατεκρήμνισε ύψιστον αυτοκίλιστον, υπέρ ρόον Ηριδανόν.
Ενώ ο Ιέρων γράφει ότι ο Φαέθων έκαψε σε πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον εχθρών, πολλές περιοχές της γης: « Ο επί Φαέθοντος εμπρησμός εν Αιθιοπία…».
Αλλά για τον εμπρησμό της Αφρικής από τον Φαέθοντα κάνει λόγο και ο Οβίδιος .

Ο Νόνος ακόμη στα «Διονυσιακά» του αναφέρει πως ο Φαέθων είναι εκείνος που πέταξε από τον Βόρειο πόλο στον Νότιο και από τον Βόρειο πόλο στην Αμερική. Επί λέξει λέει:
« … Παλινόσταιω δε πορείη εις Νότον εκ Βορρεάο, λοιπόν πόλον εις πόλον έστη… Εκ δε Κυθήρων έτραπε άρμα εις χθόνα Κύπρου…»
«… Φαέθων δε πόλον δινωτόν εάσας, εις Δύσιν έτραπε δίφρον…»
«… Εις Πάφον ουρανόθεν συν Κλημένη Φαέθοντα, συν ενδυμίωνι Σελήνη…»
«… Ζευς δε πατήρ, Φαέθοντα κατεστήριξεν Ολύμπω , Ηνίοχον επώνυμον…»
Ο Φαέθων λοιπόν κατά τον Νόνο φαίνεται να πετά από τον Βόρειο στον Νότιο πόλο, από τα Κύθηρα στην Κύπρο, και από το Βαλμπέκ του Λιβάνου προς την Πάφο της Κύπρου. Λόγω των μεγάλων του άθλων ο τότε κόσμος τον κατατάσσει στους ισόθεους άνδρες και συγκαταλέγεται στο Πάνθεο των Ολυμπίων Θεών ως Ηνίοχος του Διαστήματος.

Τρίτη 18 Αυγούστου 2009

ΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΦΑΕΘΟΝΤΑ, ΙΔΜΩΝΑ, ΗΡΑΚΛΗ ΣΤΗΝ …ΣΕΛΗΝΗ!!!


Είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον να ερευνά κανείς μέσα από τα αρχαία, ακόμη περισσότερο από τα πανάρχαια κείμενα των ελλήνων συγγραφέων, και να ανακαλύπτει πτυχές που ούτε καν είχαν περάσει από το μυαλό του ακόμη και ως την πιο απίθανη θεωρία!!!
Και μέσα από αυτή την ανακάλυψη αντιλαμβάνεται πόσο σπουδαία είναι η γνώση της προϊστορίας μας, η γνώση του ποιες είναι οι ρίζες μας, η γνώση της προέλευσή μας…
Η θεωρία ενός πολιτισμού τεράστιου, ενός πολιτισμού τόσο εξελιγμένου από κάθε άποψη, στα χρόνια της απώτατης προϊστορίας, είναι η βάση πάνω στην οποία θα στηριχθεί ένας καλός ερευνητής και θα ξεκινήσει το ταξίδι της πραγματικής ανακάλυψης!!! Το ταξίδι που επιφυλάσσει τόσες συγκινήσεις μέσα από την μαγεία του άγνωστου που μας γνωστοποιείται αίφνης με την πιο σπουδαία του μορφή. Αυτή της προσφοράς, γιατί για κάτι τέτοιο πρόκειται,της Γνώσης…
Είδαμε τον Φαέθοντα να παρουσιάζεται μπροστά μας μέσα από τα κείμενα όχι των δικών μας συγγραφέων αλλά και άλλων λαών, κυρίως της Μέσης Ανατολής, ως ένας αστροναύτης, τον Ίδμωνα, τον Διόνυσο-Ήλιο αλλά και τον Αιγαίων-Βριάρεως-Ηρακλή, να ακολουθούν με την ίδια αστραφτερή λάμψη τις πορείες των άστρων, να διασχίζουν τα πλανητικά συστήματα και να πλησιάζουν τον γεννήτορα, ζωοδότη Ήλιο!!!
Ο Ηρακλής που έχει μείνει στην παράδοση τόσο την ελληνική όσο και αυτή άλλων λαών, ως ένας από τους μεγαλύτερους ημιθέους που πραγματοποίησε άθλους τεράστιας σημασίας, περνά στην συμβολική γνωστική θεώρηση ως η πλευρά εκείνη του ανθρώπου που μπορεί να επιτύχει ακόμη και θαύματα!!! Πράγματα που ξεπερνούν τις ανθρώπινες δυνατότητες, όχι γιατί κάτι άλλο μεσολάβησε γι’ αυτό αλλά απλούστατα γιατί γνώρισε, νόησε το ποιος είναι και πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του πάνω στην χθόνα. Γνώρισε… Νόησε… Και επέτυχε !!!

«…Ο Γκιλγκαμές είπε στον Ενκιτού: « Κοίταξε εκεί κάτω την γη. Φαίνεται από εδώ σαν ένας κήπος, και οι θάλασσές της σαν μία γούρνα γεμάτη νερό…». (« Έπος Γιγλαμές», και « Αναμνήσεις από το μέλλον» Έριχ Φον Νταίνικεν).
Ο συσχετισμός του Ηρακλή-Αιγαίων-Βριάρεως με τον Γκιλγκαμές τον ήρωα των Σουμερίων, έχει την δική της σημασία και αυτό φαίνεται από τον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται μέσα από την Μεσανατολική παράδοση. Η απεικόνιση του Γκιλγκαμές είναι απόλυτα ίδια με αυτή του Ηρακλή και προσδιορίζεται κυρίως στα δυο χαρακτηριστικά του ήρωα, την λεοντή και το ρόπαλο. Είναι αυτό που παραπάνω ανέφερα και έχει να κάνει με την πορεία του ανθρώπου μέσα από τις δοκιμασίες στο ποθητό αποτέλεσμα της επιτυχούς κατάληξης της γνώσης…
Οι Σουμερικές επιγραφές τον παρουσιάζουν μαζί με τον σύντροφό του Ενκιτού να ακολουθούν τον δρόμο προς τους θεούς… «…Γυρίστε πίσω. Γιατί κανείς θνητός δεν μπορεί να ανεβεί εκεί που κατοικούν οι Θεοί…», τους είπε μία φωνή. Αυτή η αναφορά που υπάρχει πάνω στις πλάκες των Σουμερικών επιγραφών δείχνει περίτρανα το μέγεθος της προσπάθειας του ημιθέου να περάσει τα χθόνια και να βρεθεί στο « καθ’ ομοίωση»… Αλλά πέρα από την συμβολική υπάρχει και η θεωρεία της ύπαρξης του μεγαλειώδους πολιτισμού που χάθηκε. Εκεί οι αστροναύτες της εποχής ανακαλύπτουν, εξερευνούν και αφήνουν πίσω τα σημάδια της επίσκεψής τους.

« …Άτρωτος ίστατο μούνος … κατάσκια κύκλα Σελήνης και φλόγα πορφυρέουσα υπό Ζοφοδέι κόνω… και πάταγον βρονταίον αρρασομένων νεφελάων, αιθέριον μύκημα και αστράφτοντα κομήτην… έμπειρον άλμα κεραυνού, τοία παρ’ ουρανίοις δεδαημένος έργα θεαίνης, ίστατον θαρσιέσαν έχων φρένα…», (Νόνος, «Διονυσιακά, τόμος Β΄ βιβλίο 38ο σελ. 30-40 «Φαέθοντος Μοίρα»).
Αναφέρει για τον Ίδμωνα, ο Νόνος, λέγοντας ότι οι γύρω από την Σελήνη κύκλοι, το αθέατο μέρος της οι πορφυρές της φλόγες που περιέζωναν το άρμα του Ίδμωνα κατά την πτήση του προς τα άστρα, η διάσπαση των στρωμάτων της ατμόσφαιρας, η παρομοίωση του άρματός του με απαστράπτοντα κομήτη, το άλμα του κεραυνού με τον οποίο προσονομάζει ο Νόνος την εκτίναξη του πυραύλου του Ίδμωνα κ.λ.π. όλα αυτά τα στοιχεία μας παραπέμπουν αναπόφευκτα και απολύτως φυσιολογικά στα στοιχεία εκτόξευσης των πυραύλων του διαστήματος της σύγχρονης εποχής μας…
Είναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε τα παρακάτω από το βιβλίο του ερευνητή Don Wilson στο βιβλίο του « Τα μυστικά της Σελήνης», όπου γίνεται αναφορά για τα σημάδια τα οποία είδαν επανδρωμένα και μη, διαστημόπλοια τόσο των Αμερικανών όσο και των Ρώσων. Λέει σχετικά:
« … Το μη επανδρωμένο Ρωσικό διαστημόπλοιο « Λούνα 2», που προσεδαφίστηκε στην Σελήνη στην περιοχή της θάλασσας των καταιγίδων στις 4 Φεβρουαρίου 1966, τράβηξε μερικές εκπληκτικές φωτογραφίες με πυργοειδείς κατασκευές τοποθετημένες σε ευθεία γραμμή στην επιφάνεια της Σελήνης. Μήπως οι κατασκευές αυτές σημειώνουν σταθμούς προσγείωσης διαστημοπλοίων προερχομένων από κάποιο εξωγήινο πολιτισμό; …».
Ακόμη κάνει αναφορά για την αποκάλυψη από το επανδρωμένο διαστημόπλοιο των Αμερικανών, « Όρμπιτερ 2», για κατασκευές σε σχήμα οβελίσκου, σαν τους οβελίσκους της Αιγύπτου, στην περιοχή της θάλασσας της Γαλήνης, που φωτογράφησε το πλήρωμα του διαστημοπλοίου από ύψος 29 μιλίων στις 20 Νοεμβρίου 1966. Οι διαπιστώσεις αυτές και του Ρωσικού και του αμερικανικού διαστημοπλοίου, μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι οι κατασκευές αυτές μπορούν να αποτελούν ουσιαστικές αποδείξεις για επίσκεψη νοημόνων όντων στην Σελήνη. Γιατί οι υπεύθυνοι του κέντρου εκτόξευσης διαστημοπλοίων της Αμερικανικής ΝΑΣΑ κράτησε τις διαπιστώσεις αυτές μυστικές;

Αναρωτιέται ο ερευνητής Wilson, αλλά νομίζω πως και ο καθένας από εμάς μπορεί να αναρωτηθεί όχι μόνο γι’ αυτές τις διαπιστώσεις αλλά και για τόσα άλλα όπως και για το χρονικό διάστημα που μεσολάβησε από την διακοπή της απ’ ευθείας μετάδοσης της προσσελήνωσης των αμερικανών στον δορυφόρο της γης, το καλοκαίρι του 1969, και που αυτή έγινε όταν ακούστηκαν κάποια επιφωνήματα έκπληξης από τους αμερικανούς αστροναύτες. Τι είδαν άραγε; Μήπως τα σημάδια από τις επισκέψεις των αστροναυτών Φαέθοντα, Ίδμωνα, Αιγαίων-Βριάρεως-Ηρακλή; Από εκείνη την απώτατη προϊστορική εποχή; !!! Ποιος ξέρει… Οι απαντήσεις πάντως είναι μέσα στα αρχαία κείμενα και για εκείνον που θέλει να τις βρει είναι αρκετά …ορατές!!!

Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

ΦΑΕΘΩΝ, Ο ΤΗΣ ΑΡΓΕΙΑΣ ΙΟΥΣ ΑΠΟΓΟΝΟΣ…


Στην λατινική παράδοση υποστήριζαν πως ο Φαέθων έπεσε με το άρμα του στον Ηριδανό ποταμό, στην Ιταλία. Ο επιστήθιος φίλος του Κύκνος, γιος του βασιλιά του Άργους Σθενέλλου φαίνεται πως τόσο πολύ πικράθηκε που ο πόνος και ο θρήνος του έμειναν στην ιστορία. Ο Οβίδιος γράφει τόσο χαρακτηριστικά γι’ αυτό τον πόνο:
«… Ο Κύκνος του Σθενέλλου, καίπερ σοι Φαέθων μητρώω μόνον αίματι κοινόν το γένος είχεν, σοι μάλλον συγγενέστερον τοις λογισμοίς υπάρχει.
Ούτος λαών και πόλεων περιφανών ανάσσων ενταύθα νυν αφίκετο καταλιπών τον θρόνον, τας όχθας δε τοις δάκρυσι τας χλοεράς υγραίνων, και τον Ηριδανόν αυτόν ολοφυρμών επλήρου…» ( Οβίδιος «Μεταμορφώσεις» βιβλ. Β΄ στιχ. 561-568 και 502-503).
Στους στίχους του Οβίδιου μπορούμε να διακρίνουμε τον βαθύ πόνο του φίλου του Φαέθοντα Κύκνου. Γέμισε τον ποταμό με τα δάκρυα, με ολοφυρμούς έκλαιγε ο Κύκνος για τον φρικτό θάνατο του Φαέθοντα.
Σε ανάμνηση του θρήνου του Κύκνου ονομάστηκε ένας αστερισμός με το όνομά του.
Είναι σημαντικό να σημειώσουμε πως στην περιοχή της Μπρέσια της Ιταλίας υπάρχει παλαιότατη βραχογραφία σε βράχια της περιοχής όπου παριστάνουν φιγούρες με εξοπλισμό που μοιάζει με αυτό των σύγχρονων αστροναυτών . Είναι ένα στοιχείο που παραπέμπει στην θεωρία ότι ο Φαέθων ήταν ένας από τους αστροναύτες της απώτατης αρχαιότητας.
«…Μη καταισχόντι την ηνίαν, σφαλ’ είναι και εν τω Ηριδανώ ποταμώ πεσείν … εκπίπτει … και καταφέρεται την γαρ κόμην θερμότητι εμπέπρησται …». (Επιφάνειος , Βιβλ. Α΄ κεφ. Ια, «Φαέθων» σελ. 23-24).

Η πράξη του Φαέθοντα να πάρει το άρμα και να πετάξει, ενώ δεν ήταν στην δικαιοδοσία του, παίρνει την μορφή εν είδη αποστασίας κατά της Αρχής κατά των Θεών. Είχε όμως λάβει το προσωνύμιο του εμπρηστή αφού συγκαταλεγόταν ανάμεσα στους πιο άξιους πιλότους της εποχής του. Η τόλμη του, που ήταν βέβαια ενάντια στον κανονισμό της αρχής, να πετάξει προς τα άστρα του πλανητικού μας σύμπαντος τον έκανε στα μάτια των ανθρώπων να μοιάζει τόσο μεγάλος, τόσο ήρωας!!!
Είναι ο μόνος που επέτυχε να δει το φως της Τρησιλίου θεότητας, το Άρρητο Φως, γράφει ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Και εξυμνεί τον εγγονό του Κεφάλου, τον πρόγονο του Ερμή του Τρισμέγιστου!!!
Ο Φαέθων ήταν εγγονός του γιου του Ερμή Κέφαλου και γιος του βασιλιά της Συρίας Τιθωνού.
Η παράδοση λέει πως η κόρη του Υπερίωνα Ηώ, αγάπησε τον Κέφαλο τον γιο του Τρισμέγιστου Ερμή, και το επειδή εκείνος δεν ανταποκρίθηκε στα αισθήματά της τον άρπαξε με την βοήθεια φίλων της και τον έφερε στα διαμερίσματά της στα ανάκτορα της Συρίας η οποία ήταν ελληνική αποικία. Από την ένωση της Ηούς και του Κέφαλου έρχεται στον κόσμο ο Τιθωνός και από αυτόν ο Φαέθων.
Έπ’ αυτού ο Απολλόδωρος στο Γ΄ βιβλίο του κεφ. 182, λέει: «…Έρσης δε και Ερμού Κέφαλος ου ερασθείσα Ηώ ήρπασε και μιγείσα εν Συρία παίδα εγέννησε Τιθωνόν, ου παις εγένετο Φαέθων…»
«… Του δε Φαέθοντος, Αστύνοος του σε Σάδυκος, ος εκ Συρίας ελθών εις Κιλικίαν πόλιν έκτισε Κελένδερην και γήμας την Μεγασάρααν Ιρίων βασιλέως, εγέννησε Κινύραν…
…Ούτος εν Κύπρω παραγινόμενος συν λαώ έκτισε Πάφον, γη μας δε Μεγασάρρου κόρην Πυγμαλίωνος Κυπρίων βασιλέως εγέννησε Άδωνιν…».
Αυτό κατά την βιβλιοθήκη του Απολλοδώρου είναι το γενεαλογικό δένδρο του Φαέθοντα. Στην Συρία που βασίλευε ο πατέρας του Φαέθοντα Τιθωνός και η οποία ήταν ελληνική κτίση ο πρώτος βασιλιάς ήταν ο Βήλος, γιος της Λιβύης και του Ποσειδώνα, από την γενιά της Αργείας Ιούς. Στην Μέση Ανατολή ο Βήλος είναι ο Θεός Βάαλ, ο έλληνας Κρόνος.

Ναός Επικουρείου Απόλλωνος

Τρίτη 21 Ιουλίου 2009

Η ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΥΞΩΣ…




Μπροστά στον κίνδυνο που φαινόταν να διαγράφεται με την εισβολή των Υξώς, οι Έλληνες ενώθηκαν και αποφάσισαν να είναι εκείνοι που θα τους αντιμετωπίσουν. Όχι γιατί οι άλλοι λαοί απλά δεν μπορούσαν να το κάνουν αλλά γιατί στην ουσία αυτοί που θεωρούνταν ως πολιτισμένοι και έχοντες κάποιο υπόβαθρο σε θέματα στρατιωτικά, ήσαν οι Έλληνες. Αλλά και για τον πολύ απλό λόγο ότι ο τότε γνωστός κόσμος , όλα εκείνα τα ανεξάρτητα βασίλεια, ήταν κυριολεκτικά Ελλάδα.
Έτσι βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή οι πρόγονοί μας, των απώτατων εκείνων χρόνων και ετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν τον εχθρό, τους ερυθρομέλανες Υξώς. Ως μία δύναμη λοιπόν άρχισαν να συγκεντρώνονται από τις διάφορες περιοχές της Ελληνικής γης, στα κέντρα επιστράτευσης για την εκστρατεία. Την πρώτη Πανελλήνια εκστρατεία!!! Υποστηρίζεται μάλιστα κατά μία θεωρία, ότι εκείνη η εκστρατεία πιθανόν να είναι αυτό που σήμερα οι επιστήμονες ονομάζουν ως κάθοδο των Αρείων φυλών από την περιοχή του Δούναβη ποταμού προς τον Νότιο Ελληνικό χώρο, κ.λ.π.
Αλλά όμως όπως προείπαμε, ο Ιέρων έγραφε: «…Αιθίοπες από Ινδού ποταμού αναστάντες προς την Αίγυπτον ώκησαν…», ήδη δηλαδή είχαν φθάσει στην Αίγυπτο και ο κίνδυνος να επιδράμουν και προς την Μεσόγειο ήταν όχι απλά μπροστά αλλά ήδη ορατός.
Από την Αίγυπτο οι ορδές εκείνες θα ξεχύνονταν προς τις γειτονικές πόλεις, τις ελληνικές κτήσεις της Βορείου Αφρική, περιοχές με πολιτισμό ανεπτυγμένο που τώρα φαινόταν να κινδυνεύει άμεσα από αφανισμό.


Αρχιστράτηγος των Πανελλήνων ήταν ο Διόνυσος ο Β΄ γιος της Σεμέλης κόρης του Κάδμου, και του Διός. Ο αρχηγός των εισβολέων λεγόταν Δηριάδης και τα αρχαία ινδικά κείμενα τον αναφέρουν ως Νταριοντάνα. Η πορεία την οποία είχαν ακολουθήσει οι εισβολείς ήταν προς τρεις κατευθύνσεις. Μία ορδή τους είχε αποβιβασθεί στις ακτές της Σομαλίας και κατέκτησε την Αιθιοπία, άλλη μία είχε εισχωρήσει στην Μέση Ανατολή και φαίνεται ότι κινήθηκε προς το Δέλτα του Νείλου μέσω της ερήμου Σινά. Και άλλη μία που είχε συγκεντρωθεί στην Βακτριανή απειλούσε την περιοχή της Μεσοποταμίας.
Ας δούμε όμως και τις αναφορές των αρχαίων κειμένων για αυτή την εισβολή. Ο Νόνος στα «Διονυσιακά» του αναφέρει: « … Δηριάδης Αραβίης επί πέζον, και Βλέμυς ωκύς ίκανεν επί επταπόρου στόμα Νείλου…», ( Νόνος «Διονυσιακά» τόμος Α’ βιβλ. 17ο στιχ. 305)


Ο αρχηγός των Υξώς Δηριάδης είχε επιστρατεύσει όλους εκείνους τους βάρβαρους λαούς της Άπω Ανατολής, τους διάφορους νομάδες των βορειοανατολικών περιοχών της Ασίας, αλλά και της Ινδίας και Ινδονησίας ( Κεϋλάνη κ.λ.π). Επέτυχε όμως να ξεσηκώσει εναντίον των Ελλήνων, γιατί όπως είπαμε οι Έλληνες ήσαν οι πολιτισμένοι, αυτοί ήσαν που είχαν βρεθεί σε κάθε γωνιά της γης και είχαν δημιουργήσει κτήσεις εν είδη κατακτητών, άρα οι ιθαγενείς που ήσαν επί τη κυριαρχία τους λογικό ήταν να δεχθούν εύκολα, κατά κάποιο τρόπο την «απελευθερωτική» κίνηση των Υξώς και να ενωθούν μαζί τους… Επέτυχε λοιπόν ο Δηριάδης, να ξεσηκώσει εναντίον τον Ελλήνων και τους ιθαγενείς Βακτριανούς, Σάκες, ακόμη τους Τατάρους της Κεντρικής Ασίας, αλλά και τους μαύρους της Αιθιοπίας!!! Να τι γράφει ο Νόνος γι’ αυτό:
« … Δηριάδης δ’ ηώος από πιολίων οι από νήσων κέκλητο κηρύκεσι πολυσπερές έθνος αγείρων … Δερβίκων δε γένεθλα συνεσπέτο Δηριάδην, Αιθίοπες τε, Σάκας τε, και έθνεα ποικίλα Βάκτρων…
Και πολύς ουλοκώμων Βλεμύων στρατός…»
«… και στόλος Ίκανε τριακοσίων πλοίων…».
Διαβάζουμε για την δύναμη των Υξώς στο Νόνο ο οποίος μας επισημαίνει ότι διέθεταν και τριακόσια πλοία!!! Βέβαια αυτό λογικό είναι να μας κάνει κάποια εντύπωση, δηλαδή το γεγονός ότι οι βάρβαροι φαίνεται να διαθέτουν στόλο!!! Αυτό σαφώς και είναι άξιον απορίας αφού όπως είπαμε κατέβηκαν από τα ορεινά και δεν ήσαν τίποτε άλλο από ορδές αγρίων που εφορμούσαν επιφέροντας την καταστροφή στο διάβα τους. Όμως όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις υπάρχουν οι καιροσκόποι που μέσα από καταστάσεις τέτοιας μορφής επωφελούνται. Αυτοί που πάντα θα είναι παρόντες, φυσικό ήταν, να βρέθηκαν στο πλευρό των εισβολέων και να τους παρείχαν εκτός της βοήθειάς τους, των γνώσεών τους και των τρόπων και των μέσων που θα τους έκαναν να γίνουν περισσότερο επικίνδυνοι στην αναμέτρηση που είχαν επιχειρήσει να πραγματοποιήσουν εναντίον των πολιτισμένων και πολύ ανώτερων σε κάθε επίπεδο Ελλήνων. Αυτές λοιπόν οι ορδές προσπάθησαν να μετατραπούν σε στρατό τακτικό, χρησιμοποιώντας και τα μέσα που ένας τέτοιος στρατός διαθέτει, δεν ήταν δυνατόν όμως να γίνουν κάτι τέτοιο, από την μια μέρα στην άλλη, αφού στην πλειοψηφία τους αποτελούνταν από βαρβάρους, άγριους και απολίτιστους λαούς οι οποίοι στο πέρασμά τους έσπερναν την καταστροφή και την ερήμωση!!!


Αυτούς οι Έλληνες έπρεπε να αντιμετωπίσουν και μάλιστα αυτό έπρεπε να είναι αποτελεσματικό γιατί κρινόταν η τύχη του πολιτισμένου κόσμου( το ίδιο περίπου σενάριο θα παιχθεί μερικές χιλιετίες αργότερα με τους Πέρσες…). Με τον Διόνυσο τον Β’ τον γιο της Σεμέλης που βασίλευε στην χώρα των Εγγελεάτων (= περιοχή Αχρίδας), οι Έλληνες της Ευρώπης, της Μικράς Ασίας, της Νοτίου Ιταλίας και της Λιβύης ενώθηκαν σε πανστρατιά. Στο πολεμικό προσκλητήριο του Αρχιστρατήγου Διονύσου έτρεξαν αμέσως οι πολεμιστές της Δυτικής Μακεδονίας, της Θράκης, της Δαρδανίας, της Ιλλυρίας, της Θεσσαλίας, των Αθηνών, της Βοιωτίας, της Εύβοιας, της Πελοποννήσου, της Κρήτης, της Σαμοθράκης, της Φρυγίας, της Λυδίας, της Καρίας, της Λιβύης, της Νοτίου Ιταλίας και της Κύπρου.
«…Καλεσαμένου Διονύσου, Ακταίων ταχύς ήλθεν πατρίδος Αιονίης…»
«…Ήδη δι Ιλλυρίας Δαυλάντιον έθνος αρούρης και πέζον Αιμονίας και Πήλιον άκρον εάσας, Ελλάδος εγγύς ίκανεν, και Αονίη παρά πέζει…»
«…Πίπλειαν (= περιοχή Πιερίας) εάσας, Βιστονίης Οίαγρος…»( Νόνος «Διονυσιακά», τόμος Α΄ βιβλ. 17ο στιχ. 339-341, 218-222, και τόμος Α΄ βιβλ. 13ο στιχ. 54-56).Στις περιγραφές του Νόνου διαβάζουμε για τις δυνάμεις των Ελλήνων των περιοχών της Δυτικής Μακεδονίας και της Ιλλυρίας στις οποίες φέρεται ως αρχηγός αυτών ο Ακταίων. Ακόμη της Κεντρικής Μακεδονίας αλλά και της Ανατολικής με αρχηγό τους τον Οίαγρο.