«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009

Ο ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΟΣ ΘΑΥΜΑΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΡΧΑΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ...

Καλό είναι να ανατρέχουμε κάποιες φορές, σε λόγια μεγάλων σύγχρονων φιλοσόφων, φιλολόγων, λογοτεχνών και σαφώς επιστημόνων της παγκόσμιας σκηνής και να βλέπουμε, να μαθαίνουμε τι έχουν πει για τους τεράστιους και πάνσοφους νόες των προγόνων μας. Για τις θεωρίες τους, τις ανακαλύψεις τους, τις επιστημονικές τους επιτεύξεις σε εκείνους τους καιρούς που όλα ήταν στο μηδέν της εξέλιξης, για να δώσω ένα τόνο υπερβολής απαραίτητο στοιχείο της ουσιαστικής τους συμβολής στον ανθρώπινο πολιτισμό.
“Ότι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι για την ανθρωπότητα η Ελλάς», έλεγε ο Γκαίτε ο μέγιστος ποιητής και σοφός του 19ου αιώνα, γοητευμένος από τις διδασκαλίες των αρχαίων ελλήνων σοφών!
«...Όταν μάλιστα πήγε στο Μανχάιμ και είδε εκεί τα γύψινα έκτυπα της ελληνικής γλυπτικής, τα αριστουργήματα της αρχαίας ελληνικής τέχνης, κατελήφθη από τόσο ενθουσιασμό, ώστε απαρνήθηκε και τους αρχαίους θεούς της πατρίδας του. Βυθισμένος αργότερα στην μελέτη του Ομήρου, του Πινδάρου, του Θεόκριτου, του Ανακρέοντος, και του Πλάτωνα έγραφε στον Έρδερ,( Ο Έρδερ ήταν λάτρης και θαυμαστής του Ελληνικού Πνεύματος και του έργου των αρχαίων ελλήνων σοφών και εκείνος ο οποίος γνώρισε στον Γκαίτε το Μεγαλείο και τους θησαυρούς αυτού του Πνεύματος!!! Μάλιστα είχε γράψει για την Ελλάδα το εξής εκπληκτικό: «Όπως τα άνθη στολίζουν την Γη και τα αστέρια τον ουρανό έτσι, με αυτό τον τρόπο και η Αθήνα κοσμεί την Ελλάδα και η Ελλάδα την Οικουμένη»): « Γιατί να απομακρυνθώ από τον Δία και τον Άρη και να πάω με τον Θόρ και τον Βοτάν; ( αρχαίοι θεοί των Σκανδιναβών και των Γερμανών). Διαβάζοντας τα λόγια του Πινδάρου « επικρατείν δύνασθαι» είδα το φως. Και στο απόσπασμα του έργου του « Προμηθεύς» γράφει επηρεασμένος από τα έργα των αρχαίων: « Δεν είμαι Θεός, αλλά είμαι το ίδιο σαν τους θεούς υπερήφανος!». Είναι δε γνωστό ότι τόσο αυτός όσο και ο Σίλλερ, ο άλλος μεγάλος ποιητής της εποχής του, έγραψαν τα ωραιότερα έργα τους εμπνευσμένοι από τους αρχαίους Έλληνες ποιητές και φιλόσοφους.»( Ιωαν. Πασσά, « Η Αληθινή Προϊστορία των Ελλήνων», εκδόσεις « Ήλιος»).
Ο Σίλλερ στο περίφημο ποίημα του « θεοί της Ελλάδος» λέει: « Θείο και αθάνατο είναι το πυρ του Πινδάρου που ρέει με δωρικό ρυθμό στους σεμνούς ύμνους του, που πριν φλόγιζε την κιθάρα του Αρίωνα και ζωντάνευε το μάρμαρο του Φειδία...»
Ένας από τους πιο βαθύτερους μελετητές των αρχαίων ελλήνων σοφών, ο Τσέλλερ, γράφει στην εισαγωγή του έργου του « Η ιστορία της ελληνικής φιλοσοφίας»:
« Οι αρχαίοι έλληνες σοφοί έθεσαν όλα τα βασικά ζητήματα της φιλοσοφίας, τόσο τα θεωρητικά όσο και τα πρακτικά και απάντησαν σε αυτά με την χαρακτηριστική στο ελληνικό πνεύμα διαφάνεια και καθαρότητα. Δημιούργησαν τις βασικές έννοιες της φιλοσοφίας και επειδή η φιλοσοφία και η φυσική ήταν στην αρχή αδιαχώριστες δημιούργησαν επίσης και ένα μέγιστο μέρος από της έννοιες της φυσικής επιστήμης, μέσω των οποίων κινείται και εμπνέεται ολόκληρη η μετέπειτα ευρωπαϊκή φιλοσοφία και επιστήμη. Θεμελίωσαν όλους τους βασικούς κλάδους της Φιλοσοφίας και σχημάτισαν όλες τις τυπικές μορφές της κοσμοθεωρίας. Όπως τα τραγούδια του Ομήρου και τα αριστουργήματα της Αττικής τραγωδίας και της τέχνης των χρόνων του Περικλέως θα υπάρχουν αιώνια, έτσι με αυτό τον τρόπο και το προϊόν αυτού του νου - η Φιλοσοφία- θα στέκεται μπροστά μας γεμάτη δροσιά και αμάραντη...»
Αξίζει ακόμη να δούμε τι είχε πει ο Μπύχνερ, ο συστηματικός πράγματι εκλαϊκευτής της θεωρίας των υλιστών( στις αρχές του 1900) σε μια μεγάλη επιστολή του που απεύθυνε προς τον Έλληνα δημοσιογράφο Φαρμακόπουλο, ο οποίος του ζήτησε να μεταφράσει στην ελληνική το έργο του « Δύναμη και ύλη». Γράφει λοιπόν σ’ αυτή την επιστολή: «Χαίρω γιατί μετά από δυο και πλέον χιλιετηρίδες η περί κόσμου υλικοφιλοσοφική θεωρία, που για πρώτη φορά εμφανίσθηκε στην χώρα σας μέσα από τις διδασκαλίες των αρχαιότατων Ελλήνων σοφών από τον Θαλή μέχρι τον Επίκουρο, θα ξαναγυρίσει στην ίδια γη, ως είδος εισαγόμενου από το εξωτερικό εμπόρευμα... Πράγματι η χώρα και ο λαός οι οποίοι έχουν τόσο ένδοξο παρελθόν όπως ολόκληρη η υφήλιος παραδέχεται, και οι οποίοι κατόρθωσαν να διατηρήσουν την ΄ύπαρξή τους μέσα από τόσες τρικυμίες και καταιγίδες μιας υπερδισχιλιετους Ιστορίας, η χώρα και ο λαός στους οποίους η Ρωμαϊκή κοσμοκρατορία οφείλει αν μη την πολιτική αλλά πάντως την πνευματική της αγωγή, όπως και σύμπασα η ανθρωπότητα, η χώρα και ο λαός που κατέκτησαν και ενέπνευσαν τον Βύρωνα, τον μέγα ποιητή και αγωνίζονται ακόμη με τα όπλα να διατηρήσουν και στο μέλλον τα ύψιστα αγαθά τους, την ελευθερία και την ανεξαρτησία τους, είναι συνεπές να ενδιαφερθούν και για τις πνευματικές κατακτήσεις της εποχής μας και να αναδειχθούν, αφού από κανένα λαό δεν υστερούν ή είναι κατώτεροι. Μπορούν δε να καλλιεργήσουν στους κόλπους τους και να επεκτείνουν περαιτέρω τις σύγχρονες έρευνες της επιστήμης...»
Βέβαια ατέλειωτος είναι ο κατάλογος εκείνων που μίλησαν με τον ύψιστο θαυμασμό για το αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Αλλά είναι και απολύτως δικαιολογημένος αυτός όταν σχεδόν όλες οι απαντήσεις στις μεγάλες ανθρώπινες υπαρξιακές απορίες δόθηκαν τόσες χιλιάδες χρόνια πριν χωρίς στην ουσία να προστεθεί τίποτε το νέο μέσα στο πέρασμα του χρόνου, παρά μόνον η πλευρά εκείνη του τεχνικού μέρους του πολιτισμού που στην ουσία όπως έχουμε ξαναπεί οι μέγιστοι πρόγονοί μας θεωρούσαν υποδεέστερο του πνεύματος, και δικαιολογημένα γιατί...

Παρασκευή 9 Οκτωβρίου 2009

ΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΘΕΟΙ ΤΩΝ ΙΝΔΙΑΝΩΝ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΗΣΑΝ ΕΛΛΗΝΕΣ…

Σε μία πανάρχαια εποχή φαίνεται πως έγινε ο εποικισμός της Αμερικανικής ηπείρου από ομάδες Τατάρων και Μογγόλων κυνηγών από την Σιβηρία Η λογική λέει πως οι ομάδες αυτές που κατέκλυσαν την Αμερικανική ήπειρο πέρασαν από τα στενά της χερσονήσου Καμτσιάκας τα οποία στην απώτατη εκείνη εποχή ήταν μία συνέχεια ξηράς που ένωνε την Αλάσκα με το πιο μακρινό βόρειο σημείο της Ασίας. Είναι εκείνοι που στην συνέχεια έφτιαξαν τον μογγολοειδή τύπο των ιθαγενών Ινδιάνων της Αμερικής. Είναι αυτοί που βρήκαν οι Έλληνες όταν έφτασαν στην ανεξερεύνητη έως τότε ήπειρο του δυτικού ημισφαιρίου του πλανήτη. Είναι εκείνοι που έβλεπαν την κατάλευκη σάρκα, τους ασπροφώτιστους μανδύες των Ελλήνων και το υψηλό τους παρουσιαστικό, τα υπερσύγχρονα σκάφη τους που φαίνονταν αλλόκοτα μπροστά στις ακατέργαστες πιρόγες τους και όπως ήταν λογικό τους είδαν σαν Θεού!!!
Η POPOLBUX το πανάρχαιο ινδιάνικο κείμενο των ιθαγενών της Αμερικής γράφει για τους «παράξενους» επισκέπτες που ήρθαν στην χώρα τους και τους μετέφεραν τον πολιτισμό: « Ο Θεός Ήλα-Τάκι ήταν ιερέας και βασιλιάς των λευκών επικοιστών. Οι λευκοί εκείνοι ήταν σοφοί, ειρηνικοί και ψηλοί. Είχαν λευκό δέρμα και μακριά γένια…».
Είναι λογικό οι τότε κάτοικοι της Αμερικής που είχαν άγνοια για το πώς ήταν η γη, τι έκταση καταλάμβανε, και αν υπήρχαν άλλοι άνθρωποι κάπου αλλού, να τους φαίνονται περίεργοι εκείνοι οι επισκέπτες, θεωρώντας τους μάλιστα, λόγω των μεγάλων μορφολογικών διαφορών αλλά κυρίως των γνώσεων που κατείχαν, κάτι εν είδη Θεών…
Και έτσι έπλασαν τους Θεούς μέσα στην φαντασία τους πάνω σ’ εκείνα τα πρότυπα. Τα πρότυπα των αρχαίων Ελλήνων οι οποίοι έφτασαν εκεί, στην μακρινή χώρα της Εσπερίας με τα πλοία τους και με έναν πολιτισμό μαζί τους τον οποίο άφησαν παρακαταθήκη σ’ έναν κόσμο που βρισκόταν ακόμα σε μία πρωτόγονη κατάσταση, αλλά όχι και άγρια. Απόδειξη η αφομοίωση όχι μονάχα του υλικού μέρους του πολιτισμού αλλά και εκείνου του πνευματικού που κυρίως έχει να κάνει με την γλώσσα και τον λόγο. Γι’ αυτό και οι ομοιότητες πολλών λέξεων των αρχαίων λαών της Αμερικής με την ελληνική γλώσσα είναι σημείο αναφοράς για πολλούς επιστήμονες, ντόπιους και ξένους…
Όταν μετά από αρκετούς αιώνες παρουσιάστηκαν στα παράλια των ακτών της Αμερικής οι νέοι επισκέπτες, με τον Χριστόφορο Κολόμβο επικεφαλής, οι ιθαγενείς τους υποδέχτηκαν σαν θεότητες. Ο ίδιος ο μεγάλος εξερευνητής εξιστορεί στα απομνημονεύματά του : « …Το μόνο αίσθημα που ένοιωσαν για εμάς οι Ινδιάνοι, ήταν λατρεία και θαυμασμός…» , και πιο κάτω συμπληρώνει: « Μόλις μας είδαν οι Ινδιάνοι στις ακτές τους, έπεφταν στη γη έξαλλοι, σήκωναν τα χέρια τους στον ουρανό ολόχαροι, και μας καλούσαν να βγούμε στην στεριά το γρηγορότερο…».

Η παράδοσή τους έλεγε πως θα επέστρεφαν εκείνοι που κάποτε είχαν έρθει και τους έφεραν το φως του πολιτισμού. Που τους έδωσαν την τάξη και τον τρόπο του πως θα ζούσαν καλύτερα μέσα από μία σωστή και ορθή ανάπτυξη πολιτιστική. Τους έδωσαν πολιτισμό και αυτό έλεγε πάρα πολλά σε εκείνους που ζούσαν μέχρι τότε σε μία κατάσταση που ταίριαζε σε ζώα και όχι ανθρώπους. Πώς να μην είναι ευγνώμονες απέναντί τους; Πώς να μην τους θεωρούν Θεούς; Είναι λοιπόν πολύ λογική η αντίδραση που περιέγραψε ο Χριστόφορος Κολόμβος, εκ μέρους των ιθαγενών της Αμερικής. Αλλά πιο λογική φαίνεται όταν συναντά κανείς μέσα στην παράδοση ή στα παλιά, πανάρχαια κείμενά τους την νοσταλγία μιας επιστροφής Εκείνων…
Στις θρησκευτικές τους τελετές οι Ινδιάνοι της Αμερικής, φορούν λευκά προσωπεία( μάσκες), ή βάφουν τα πρόσωπά τους με λευκό χρώμα σε ανάμνηση εκείνων των λευκών Θεών που τους είχαν εκπολιτίσει. Οι ιερείς τους επίσης φορούν κράνη στολισμένα με κέρατα ταύρου. Τα κράνη αυτά φορούσαν οι στρατιώτες του Κρόνου- Βήλου. Αλλά είναι και το σύμβολο του Κρητικού πολιτισμού, των χρόνων του Μίνωα, των Ετεοκρητών, των μεγάλων και ισχυρότερων θαλασσοπόρων όλων των εποχών.

Οι ψηλοί επισκέπτες της Αμερικής, λευκοντυμένοι και γενειοφόροι καθώς λένε τα πανάρχαια ινδιάνικα κείμενα, είναι οι Έλληνες Θεοί, της εποχής των Θεοβασιλέων Ουρανού, Κρόνου, Άτλαντα, Ποσειδώνα, Διονύσου…
Γίγαντες τους παρουσιάζουν πολλά αρχαία δικά μας κείμενα, «…Γένος κρατερών, γιγάντων, υμνεύσαι … εντός Ολύμπου μούσαι Ολυμπιάδες…», γράφει ο Ησίοδος δίνοντας το στίγμα για το ποιοι ήσαν αυτοί οι ψηλοί σαν γίγαντες λευκοί και γενειοφόροι κρατεροί…
« Άναξ, παιδοτρεφές, αίμαι γιγάντων»( Νόνος, Διονυσιακά, τόμος Β΄ βιβλ. 40ο σελ. 313, στιχ. 315), και ο Απολλόδωρος λέει: « Γεννά γίγαντας εξ ουρανού … Εγένετο δε εν Παλήνη…» ( Βιβλ. Ι., 34).
Ο Πλάτων γράφει: «…εν δε τη Ατλαντίδι νήσω ταύτη, μεγάλη συνέστη και θαυμαστή δύναμις βασιλέων, κρατούσα μεν απάσης της νήσου πολλών δε άλλων νήσων και μερών της ηπείρου…»
«… Ούτοι δε οι πάντες αυτοί τε και οι έκγονοι τούτων, επί γενεάς πολλάς ώκουν, άρχοντες μεν πολλών άλλων κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…»
«… Καθ’ άπερ εν τοις πρόσθεν ελέχθη περί της των θεών λέξεως ότι κατενείμαντο γην πάσαν … Ποσειδών την Ατλαντίδα λαχών, εκγόνους κατώκεισεν…»
Γράφει ο Πλάτων σχετικά με την Ατλαντίδα δείχνοντάς μας ότι είχε εποικιστεί από τα ελληνικά φύλα. Η τοποθέτηση της Ατλαντίδας στο δυτικό ημισφαίριο όπου μάλιστα όπως λέει ο Πλάτων υπήρχαν και άλλα νησιά και μία ήπειρος «κατά το πέλαγος νήσων και μερών της ηπείρου…», φανερώνει την γνώση της ύπαρξης της Αμερικανικής ηπείρου στα χρόνια του Πλάτωνα. Αφού λοιπόν ο Πλάτων γνωρίζει την ύπαρξή της είναι φυσικό να γίνει παραδεκτό, ότι οι περί της Ατλαντίδας και της Αμερικής αφηγήσεις του πρέπει να είναι αληθινές. Και γιατί να τις αμφισβητήσουμε άλλωστε όταν όλα είναι καταφανή και μιλούν για τους Έλληνες, τους λευκούς θεούς της Αμερικής στα απώτατα χρόνια της προϊστορίας;