«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Τετάρτη 8 Απριλίου 2009

ΕΠΟΧΕΣ- ΓΕΝΗ- ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ…(Γ΄ ΜΕΡΟΣ)


Η μεγάλη όμως καταστροφή έρχεται με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα και είναι σχεδόν ολοκληρωτική. Ότι διασώζεται τώρα είναι ελάχιστο. Οι άνθρωποι επίσης που σώζονται είναι ελάχιστοι και κυρίως εκείνοι που κατοικούν τις ορεινές περιοχές όπου ο πολιτισμός δεν ήταν και στο καλύτερό του επίπεδο. Κάθε άλλο… Το 9564 π.Χ. με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα ο άνθρωπος πέφτει στην αγριότητα… Είναι το χάλκινο γένος των σκληρών ανθρώπων που για να επιβιώσουν πρέπει να είναι σε μία συνεχή και καθημερινή μάχη. Οι ελάχιστες γνώσεις από τις προηγούμενες εποχές είναι στα χέρια των ιερέων και κρατείται καλά φυλαγμένη στα ιερατεία, όπου η λήψη εκείνης της γνώσης γίνεται από λίγους, από τους εκλεκτούς. Δεν πρέπει να γίνουν τα ίδια λάθη. Δεν πρέπει να πάρουν στα χέρια τους οι «μιαροί» τα στοιχεία εκείνα που θα τους κάνουν επικίνδυνους και μαζί μ’ αυτούς και επικίνδυνη την βίωση ολόκληρης της ανθρωπότητας. Ο Ορφικοί είναι οι θεματοφύλακες εκείνης της γνώσης. Το μυστήριο πλέον θα περιβάλει την γνώση που θα απευθύνεται στους Άξιους, στους Εκλεκτούς.
Γύρω στις πέντε χιλιετίες θα κρατήσει η κατάσταση εκείνη που χαρακτηρίζει τους τότε ανθρώπους «άγριους». Και περίπου στην 4η χιλιετία θα έρθουμε στην εποχή των Ηρώων. Μία εποχή όχι ιδιαίτερα ακμαία από πλευράς πολιτισμού, ουδόλως δε ισάξια των προηγουμένων, αλλά σίγουρα πολύ καλύτερη από την εποχή της αγριότητας. Τώρα είναι μάλλον η εποχή του ξεκαθαρίσματος. Και μέσα από αυτό το ξεκαθάρισμα που αναλαμβάνουν οι ήρωες εκείνης της εποχής θα αρχίσει και πάλι σιγά-σιγά να προβάλει το Ελληνικό Φως του Πνεύματος και του Πολιτισμού. Οι ήρωες εκπολιτίζουν. Εποικίζουν νέους τόπους, ιδρύουν πόλεις. Και στην 2η χιλιετία ένα άλλο μεγάλο γεγονός θα ταράξει την οικουμένη. Αλλά θα ορίσει και κάποια πράγματα… Δύο αυτοκρατορίες, η Πελασγική και η Αχαϊκή θα συγκρουστούν. Είναι ο Τρωϊκός πόλεμος. Είναι η προσπάθεια της τελικής επικράτησης των Διογενών. Η μία αυτοκρατορία καταρρέει. Η άλλη κλονίζεται. Ένας εικοσαετής πόλεμος έχει φυσικά τα επακόλουθά του. Όμως το σίγουρο είναι ότι επικρατεί το πνεύμα του μεγάλου Διός. Το γνήσιο Ελληνικό Πνεύμα.
Η μεγάλη εξόρμηση των ελλήνων προς την Ασία είναι γεγονός. Αλλά και στην ηπειρωτική Ελλάδα τα προβλήματα από αυτή την εκστρατεία αρχίζουν να διαφαίνονται έντονα. Εσωτερικές αναστατώσεις, εμφύλιες συρράξεις, εξεγέρσεις, πραξικοπήματα μετακινήσεις φυλών. Είναι ο καιρός του « Σιδηρού Γένους».
Φθάνοντας στην 5η π. Χ. χιλιετία έχουμε ήδη πιά ανεπτυγμένο πολιτισμό στους Έλληνες, για ακόμη μία φορά. Η επόμενη χιλιετία που έρχεται αποτελεί πραγματικά ένα απόγειο για τον ελληνικό πολιτισμό που έχει φθάσει στις υψηλότερες βαθμίδες. Μία περίοδος ακμής που έχει την καλύτερή της έκφραση στα νησιά και γενικότερα στα παράλια του Αιγαίου Πελάγους. Η Κρήτη, οι Κυκλάδες οι Μυκήνες αλλά και περιοχές στην Μικρά Ασία στα βόρεια της Αφρικής αλλά ακόμη και στην Εγγύς και Μέση Ανατολή δίνουν το φως του πολιτισμού σε ολόκληρη την υφήλιο.
Ο Γ. Γεωργαλάς στο βιβλίο του Οι Ρίζες ‘Χαλκέον Γένος’ κάνει μία αναφορά στις κυριότερες πόλεις του Ελλαδικού χώρου, εκείνης της εποχής.
«…Στην Λήμνο η πόλις Πολιόχνη είναι σημαντικό κέντρο του Βορειου Αιγαιατικού εμπορίου αλλά και γενικότερα του πολιτισμού. Η Μύριμνα μια ακόμη πόλη της Λήμνου ακμάζει αλλά και συνάμα πολλοί μικρότεροι συνοικισμοί το ίδιο και συνθέτουν έτσι ένα πραγματικά πυκνό οικιστικό πλέγμα. Κάτοικοι της Λήμνου ήσαν οι Σίντιες που ήταν περίφημοι μεταλλουργοί που επεξεργάζονταν πρώτες ύλες οι οποίες εισαγόντουσαν από την Ασία.
Στην λέσβο ακμάζει η πόλις Θερμή.
Στην Σαμοθράκη, στην Θάσο, στην Σκύρο, στην Ίμβρο, στην Χίο υπάρχουν συμαντικοί οικισμοί. Στα Ψαρά το ίδιο όπου έχουμε και από ανακαλύψεις τα ίχνη κατοικήσεως από την 5η π. Χ. χιλιετία.
Η Φυλακωτή στην Μήλο είναι κέντρο εξαγωγής εργαλείων από οψιδιανό τα οποία είναι περιζήτητα ακόμη και στην Αίγυπτο.
Η Ρόδος επίσης έχει αξιόλογες πόλεις όπως η Ασώματος, η Ιάλυσσος, η Κάμιρος. Οι εξαγωγές των προϊόντων του νησιού φθάνουν ακόμη και μέχρι την ενδοχώρα της Μικράς Ασίας.
Στην Θήρα και την Σύρο έχουμε και εκεί πόλεις που ακμάζουν.
Στην Κεφαλονιά και την λευκάδα υπάρχουν αξιόλογοι οικισμοί όπου κατασκευάζονται αντικείμενα από χαλκό, μόλυβδο, οψιδιανό. Τα νησιά του Ιονίου εμπορεύονται με την Σικελία, Ιταλία, Ετρουρία.
Ανάλογη εξέλιξη παρατηρείται στην Κύπρο στην Κρήτη στα παράλια της Δυτικής Ασίας και της Ελλάδας. Ο καθηγητής της Αρχαιολογίας Γ. Κορρές διαπιστώνει: « Η 3η π. Χ. χιλιετία ήταν περίοδος ιδιαίτερης, σ’ όλο τον χώρο του Αιγαίου και στην Ελλαδική περιοχή, ακμής».
Κατά την 4η χιλιετία οι Έλληνες αναλαμβάνουν και πάλι τα ηνία της οικουμένης εξαπλούμενοι ακτινοειδώς προς κάθε κατεύθυνση. Τότε εποικίζουν τα Συροπαλαιστινιακά παράλια ( Φοινίκη, Φιλισταία) εισχορούν στα βάθη της Προσθασίας ( Βελλερεφόντης, Πέρσης, Μήδος) και φθάνουν ως τα βάθη των Ινδιών( Διόνυσος, Ηρακλής). Την ίδια εποχή εξερευνούν και εκπολιτίζουν όλη την Ευρώπη εγκαθίστανται σ’ όλη την Μεσόγειο, ιδρύουν την Ταρτησσό στην ατλαντική ακτή της Ιβηρικής, διαπλέουν τον Ατλαντικό ( Περσεύς, Αργοναύτες, Ηρακλής) φθάνουν στην Αμερική. Το ίδιο κάνουν στον Ινδικό, και στον Ειρηνικό ωκεανό. ( Πούντ, Παγχαία, Αϊνού).
Η 4η π. Χ. χιλιετία πρέπει να ήταν λοιπόν, στον Αιγαιακό χώρο περίοδος πολιτισμικής, τεχνολογικής και πληθυσμιακής έκρηξης…»

ΕΠΟΧΕΣ- ΓΕΝΗ- ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ…(Β΄ ΜΕΡΟΣ)


Τώρα να πούμε ότι έγιναν αυτές οι αναφορές για να δώσουμε ένα μικρό δείγμα του πως ήταν η κατάσταση, από πλευράς πολιτισμού και τεχνολογίας, σε εκείνα τα απώτατα χρόνια, στα βάθη της προϊστορίας. Χρόνια που κανείς επίσημος ιστορικός ή ακόμη και αρχαιολόγος, ερευνητής σε παγκόσμιο επίπεδο δεν θέλει να αποδεχθεί την ύπαρξη ενός ανώτερου ελληνικού πνεύματος, πλην όσων έχουν αναγκασθεί κατόπιν των ανακαλύψεων αν αποδεχθούν, αλλά και την σημασία και αυτών ακόμη υποβιβάζοντάς. Και με αυτή την αναφορά σε στοιχεία που αποδεικνύουν την πραγματικότητα αυτή θέλουμε να συνδέσουμε την λογική της καθιέρωσης, των γενών τόσο σε επίπεδο Θεών όσο και ανθρώπων. Καθότι είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε γιατί έγινε ο διαχωρισμός αυτός και ποια η σημασία του. Αφού θα δούμε, όπως έχουμε έως σήμερα αποσπασματικά δει τις εποχές και τους ηγέτες αυτών που καθόριζαν τα πράγματα πάνω στον πλανήτη, την χθόνα. Ποιοι ήσαν οι Ουρανίωνες, οι Κρόνιοι, οι Διογενείς και για ποιους λόγους έγιναν οι ανακατατάξεις που συντελέσθηκαν σε κάθε εποχή.
Κατά την «Θεογονία» του Ησιόδου έχουμε τρία γένη Θεών και πέντε γένη ανθρώπων. Τώρα βέβαια θα μπορούσε κανείς να ρωτήσει γιατί αυτός ο διαχωρισμός;
Όμως σύμφωνα πάντα με το σκεπτικό εκείνης της απώτατης εποχής, χιλιετηρίδες πίσω, ο άνθρωπος του οποίου η γνώση ήταν από ελάχιστη έως ανύπαρκτη ήταν λογικό να ψάξει την εξέλιξη των ανθρωπίνων γενών αλλά και αυτής των Θεών μέσα από την κατηγοριοποίησή τους ώστε να είναι περισσότερο κατανοητό στον απλό και απαίδευτο νου τους!!!
Μία ανάγκη που πάντα θα υπάρχει στον άνθρωπο όσο η εξέλιξη αποδεικνύει την ανάγκη αυτής, εύλογο γιατί.
Κατά τον Ησίοδο λοιπόν υπήρχαν όσο αφορά τους Θεούς οι εξής τρεις κατηγορίες:
Α) Ουρανός- Ουρανίωνες,
Β) Κρόνος - Τιτάνες και
Γ) Δίας - Διογενείς.
Κάθε μία από αυτή την κατηγορία αποδεικνύει την εξέλιξη των Θεών οι οποίοι από την πρωτόγονη κατάσταση σιγά- σιγά εξελίχθηκαν στην ανώτερη μορφή τους αυτή του Διός.
Μέσα από αυτή την «λογική» υπάρχει σαφώς η ένδειξη της εξέλιξης του σύμπαντος χώρου, αφού οι Θεοί υφίστανται ως συμβολική της ίδιας της Δημιουργίας!
Υπάρχει φυσικά και το σκεπτικό εκείνων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι οι Θεοί αποτελούν έννοιες που απορρέουν από τον ίδιο τον Δημιουργό και οι οποίοι αποδεικνύουν την ολότητα της Δημιουργίας που καταλήγει στον ένα και μοναδικό Θεό, κάτι που αποτελεί για τους Έλληνες την απόδειξη της σύλληψης του Μονοθεϊσμού ως συμπαντική έκφραση της Δημιουργίας και πρώτους διδάξαντες αυτής της θεώρησης ως αντίληψη θρησκευτισμού (αν μπορούσε κανείς κάπως έτσι να το προσδιορίσει!!!).
Για τις κατηγορίες των ανθρώπων προσδιορίζονται οι παρακάτω:
Α) Χρυσό Γένος,
Β) Αργυρό Γένος,
Γ) Χάλκινο Γένος,
Δ) Το γένος των Ηρώων και Ημιθέων και τέλος
Ε) Το Σιδερένιο Γένος αυτό που έως και σήμερα υφίσταται.
Μέσα από τις κατηγορίες αυτών περνά ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας προσδιορισμένη κατά περιόδους με σημαντικά γεγονότα ως σημεία αναφοράς που δείχνουν και την εξελικτική του ανθρωπίνου γένους.
Το «χρυσό γένος» έζησε πριν από τον κατακλυσμό, να υποθέσουμε περί την 20η και 15η π.Χ. χιλιετία. Μάλιστα υπάρχουν θεωρίες που μιλούν για μεγάλο πολιτισμό που είχε αναπτυχθεί στον χώρο που σήμερα είναι το Αιγαίο. Θεωρίες βεβαίως που βασίζονται σε αποδείξεις όχι μόνο τα γραπτά των αρχαίων συγγραφέων, αλλά και ανακαλύψεις που έχουν γίνει κυρίως από τις αρχές του 20ου αι. Με το τήξη των πάγων πολλές περιοχές, τεράστιες εκτάσεις όπου υπήρχαν πόλεις μεγάλες με υπέροχο πολιτισμό, καλύφθηκαν με νερά και χάθηκαν κάτω από τα γαλάζια νερά του Αιγαίου… Ο πολιτισμός όμως αν και δέχθηκε ένα τόσο βαρύ πλήγμα, δεν χάθηκε. Κάποιοι σώθηκαν πηγαίνοντας στα ορεινά των περιοχών που πλημμύρισαν, και μαζί τους μετέφεραν και την ανάμνηση αλλά και την γνώση του πολιτισμού τους. Έτσι λέγεται πως χάθηκε το «χρυσό γένος» εκείνων των ανθρώπων και με ότι απέμεινε, κυρίως στην μνήμη, πέρασαν σε μία άλλη εποχή, σ’ αυτή του «αργυρού γένους». Το αργυρό γένος καλύπτει μία περίοδο από την 15η έως και την 10η χιλιετίες, είναι η εποχή του Δία και των Διογενών. Είναι μία περίοδος όπου οι γνώσεις που έχουν διασωθεί από τον προηγούμενο κατακλυσμό είναι αρκετέ για να κάνουν τους Έλληνες εκείνης της περιόδου και πάλι κυρίαρχους σε ολόκληρο τον κόσμο.

ΕΠΟΧΕΣ- ΓΕΝΗ- ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ…


Θέλω να ξεκινήσω το θέμα με κάποιες αναφορές από τους αρχαίους μεγάλους συγγραφείς μας, γιατί είναι απόλυτα απαραίτητο να συνδεθεί αυτό το κεφάλαιο με αυτές τις παραπομπές. Θα καταλάβετε για πιο λόγο στην συνέχεια.
Ο Όμηρος αναφέρει στην Ιλιάδα για κάποια όπλα που : «…δύναμη είχαν και φωνή και νόηση και φρένες και τέχνες είχαν διδαχθεί…», από τον Ήφαιστο όπως ισχυρίζεται ο μεγάλος συγγραφέας μας.
Ακόμη λέει για τα πλοία των Φαιάκων ότι ταξίδευαν μόνα τους ( αυτόματη πλοήγηση), «χωρίς τιμόνια», και δεν έχαναν τον δρόμο τους, ούτε βούλιαζαν.
Ο Αισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη» παρουσιάζει τις Ωκεανίδες και τον πατέρα τους Ωκεανό να ταξιδεύουν με ιπτάμενα οχήματα. Μάλιστα ακριβώς όπως το διαβάζεται, ρίξτε μία ματιά στους στίχους 277 έως 297 και θα δείτε του λόγου το αληθές.
Ο Δαίδαλος όπως έχουμε αναφέρει και σε παλαιότερο άρθρο μας είχε κατασκευάσει αυτόματα με ανθρώπινο παρουσιαστικό που μπορούσε να μετακινείται.
Αυτόματο ( ρομπότ) ήταν ο Τάλως ο μηχανικός φρουρός της Κρήτης που τον κατέστρεψαν οι Αργοναύτες όταν τους επιτέθηκε. Ο Τάλως, όπως διαβάζουμε στα αρχαία κείμενα, μπορούσε να διανύσει ολόκληρο το νησί, τρεις φορές την ημέρα και επιτηρούσε όλο το πέλαγος και το Κρητικό αλλά και το Λιβυκό, μάλιστα αν έβλεπε πλοίο από μακριά μπορούσε να αντιληφθεί αν ήταν φιλικό ή εχθρικό και να το απωθήσει από μία πιθανή επίθεση κατά του νησιού. Λέγεται πως πέταγε κόκκινες φωτιές από τα μάτια του και μπορούσε με αυτό τον τρόπο να κατακαύσει τα εχθρικά πλοία. Να υποθέσουμε ότι ήταν ακτίνες λέιζερ; Γιατί όχι;
Ακόμη κάποιες αναφορές έχουν γίνει σχετικά με το Μαντείο του Άμμωνα-Δία όπου υπήρχε ένα ομοίωμα του Θεού που μπορούσε να περπατά, να μιλά, να κουνά το κεφάλι του και να απαντά στις ερωτήσεις των προσκυνητών.
Μήπως όμως και στα Αργοναυτικά δεν γίνεται λόγος για το ιερό ξύλο με το οποίο κατασκευάστηκε η Αργώ, μετά από υπόδειξη της Θεάς Αθηνάς, και είχε την ικανότητα να μιλά; Ο Ιάσωνας έπαιρνε οδηγίες από την Αργώ για το ποια πορεία θα ακολουθήσει, ακόμη και για το πώς θα κάνει κάποια πράγματα που θα το έφερναν πολύ πιο κοντά στην θετική έκβαση της ολοκλήρωσης της αποστολής του. « Ομιλούσα δρύν» της πλώρης λένε τα Αργοναυτικά. Αλλά τα «περίεργα» δεν σταματούν μόνο στην ομιλία. Περνούν στο πέταγμα της Αργούς, σε πολλά σημεία γίνεται αναφορά για ιπτάμενη πορεία, αλλά και για τις ικανότητες που είχαν τα μέλη του πληρώματός της από τα οποία κάποια έβλεπαν πολύ μακριά, άλλα ακόμη και πίσω από εμπόδια και άλλα ακόμη και κάτω από το υπέδαφος ( Λυγκεύς). Ακόμη και την ικανότητα να πετούν!!!
Στην «Θεογονία» (στιχ. 159, 161, 162) περιγράφεται η διαδικασία της τήξης του σιδηρομεταλλεύματος και παραγωγής σιδήρου.
Παρόμοια περιγραφή όπου λειτουργού μεταλλουργικές εγκαταστάσεις υπάρχουν και στον Όμηρο στην Ιλιάδα στιχ. 468- 473, όπου γίνεται λόγος για έναν άξονα άρματος, ένα ρόπαλο και στην Οδύσσεια ο Μέγης αναχωρεί από το Ιόνιο για τον Τέμεση με φορτίο σιδήρου. Αυτό σαφώς και μας οδηγεί στην σκέψη ότι γινόταν εξαγωγή σιδήρου.
Άλλωστε στα Πιέρια βρέθηκε προϊστορικό λατομείο που οι βράχοι είναι κομμένοι με μεγάλη ακρίβεια και υπάρχουν τέλειες παράλληλες αυλακώσεις στα βραχώδη τοιχώματα. ( αναφορά από το έργο του Κ. Ζήση «Αινίγματα από το βασίλειο του Ανθρώπου»).
Να πούμε ακόμα ότι ο Όμηρος αναφέρει στο σημείο όπου μιλά για την μάχη στον Σκάμανδρο, στην Ιλιάδα, ότι οι Αχαιοί απειλούμενοι σώθηκαν αφού έβαλαν φωτιά στα νερά του ποταμού. Μήπως αυτό θυμίζει το υγρό πυρ; Αυτό που η συμβατή ιστορία, δηλαδή αυτή που θέλουν κάποιοι να μας πείσουν ότι είναι η ιστορία, αποδέχεται ότι το εφηύραν οι Βυζαντινοί περί το 673 μ.Χ; !!!
Να κάνουμε εδώ μία παρένθεση για να σημειώσουμε κάτι που έχει μία ιδιαίτερη αξία. Ο Καλλίνικος που εφηύρε το υγρό πυρ, κατά την συμβατή ιστορία πάντα, καταγόταν από την Ηλιούπολη της Συρίας. Προφανώς στο ιερό του Μπααλμπέκ της Συρίας σώζονταν τα μυστικά του υγρού πυρός και είναι ο Καλλίνικος που τα δίνει στον Βυζαντινό αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Πωγωνάτο που επέτυχε έτσι να νικήσει τους Άραβες που πολιορκούσαν την Κωνσταντινούπολη, αφού τους κατέκαψε μ' αυτό.