«Έστ' ήμαρ ότε Φοίβος πάλιν ελεύσεται καί ές αεί έσεται».


Τρίτη 22 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΡΙΖΕΣ ΤΩΝ ΙΡΛΑΝΔΩΝ…

« … Φησί δε και Βοϊους τον Ερκύνιον δρυμόν οικείν πρότερον τους δε Κίμβρους ορμήσαντες επι του τόπου τούτου αποκρουσθέντων υπό των Βοϊων επι τον Ίστρον…
…Του μεν ουν αρχαίον ώσπερ έφην ειπώ των Κελτών περιωκείτο το πλείστον ο ποταμός, μάλιστα δ’ ην των Κελτών Έθνη Βόϊοι…» ( Στράβων «Γεωγραφικά» τομ. VII ρ. 293, τομ. ΙΙ, Ε, Ι, G, 212-213, και 6. 312, 20- 25 ).
«…Λοιπή δε εστι της Ευρώπης η εντός Ίστρου και κύκλω θαλάττης, αρξαμένης από του μυχού του Αδριατικού μέχρι του Ιερού στόματος του Ίστρου, εν η εστιν ήτε Ελλάς και τα των Μακεδόνων και των Ηπειρωτών Έθνη…».
Στα γραφόμενα του μεγάλου ιστορικού Στράβωνα ανακαλύπτουμε την κυριαρχία των Ελλήνων. Και δεν είναι καθόλου λόγια ενός τυχαίου, αλλά ενός εκ των μεγαλύτερων ίσως ο κορυφαίος,αρχαίους γεωγράφους και μέσα από αυτές τις γραμμές που αποτελούν ατράνταχτες αποδείξεις και σαφώς ιστορικές πηγές που δεν επιδέχονται καμιά αντίρρηση!

Τι μας λέει λοιπόν; Ότι τα όρια των Ελλήνων προς τον Βορρά έφθαναν μέχρι τον Δούναβη και ως τον μυχό της Αδριατικής θάλασσας.
Οι Βόϊοι οι οποίοι εισέδυσαν στους Γερμανικούς δρυμούς και τους εποίκησαν ονομάσθηκαν με την πάροδο των αιώνων Boch. Οι Γάλλοι τους Γερμανούς τους προσωνομάζουν Boch(= Βόϊοι).
Για να δούμε όμως και την παρουσία των Ελλήνων στην Αγγλία. Το Κρητικής νοοτροπίας μνημείο του Στόουνχετζ, με τις παραστάσεις του αγκυλωτού σταυρού
είναι μία από τις πιο τρανές αποδείξεις της παρουσίας των αρχαίων Ετεοκρητών, στην γηραιά Αλβιόνα. Γιατί οι Ετεοκρήτες σαν τους καλύτερους ναυτικούς της εποχής είχαν φθάσει στο νησί και μάλιστα από εκεί προμηθεύονταν το μετάλλευμα του Κασσίτερου.
Ο αγκυλωτός σταυρός ήταν σύμβολο των Ελλήνων τόσο κατά την εποχή των Θεών όσο και αυτής του χαλκού. Οι Άρειες ( λευκές ) γυναίκες των Ινδιών είχαν ως σύμβολο-φυλακτό τον αγκυλωτό σταυρό, ακόμη και έως σήμερα.
Ο Όμηρος λέει: « … Πλέον έπ’ οίνωπα πόντον, επ’ ανθρώπους αλλοθρόους, εις Τέμεσιν με χαλκόν, άγω δ’ αίθωνα σίδηρον…»
«…Στον βαθύ ήλθα ωκεανό, στην άκρη του κόσμου. Εκεί είναι η πόλις και ο λαός των Κιμμερίων. Σύννεφα σκοτεινά από παντού τους περιβάλουν τους άμοιρους τους Κιμμερίους…» ( Όμηρος « Οδύσσεια» Ραψ. Ε΄ στιχ. 181-184 και Ραψ. Λ΄ στιχ. 14 και 15).
Μέσα από τους στίχους του Παμμεγίστου επικού μας ποιητή, Ομήρου, βλέπουμε πως οι Έλληνες μετακινούνταν προς τον Βορρά όχι μονάχα για εποικιστικούς λόγους αλλά και για εμπορικούς. Οι Κίμβροι φέρονται ως οι ιθαγενείς κάτοικοι της Βορείου Ευρώπης αλλά και οι Λύγιες . Δεν είναι άλλοι από τους γνωστούς και στους στίχους του Ομήρου αναφερόμενοι Κιμμέριοι.
Στο Ιρλανδικό βιβλίο « Leadhar gadhal» διαβάζουμε: « Το 1240 π.Χ. έφθασαν στην χώρα από τα νησιά της Δύσης είκοσι τέσσερα ζεύγη αποίκων έχοντας αρχηγό τους τον Έλληνα πρίγκιπα Μπάρτολον. Οι άνθρωποι εκείνοι έγιναν με τον καιρό 5000. Πέθαναν όμως από μία αρρώστια και τάφηκαν ομαδικά GHT, έξω από το Δουβλίνο, κατά τα πάτρια έθιμά τους.
Το 2600 αποβιβάστηκαν άνδρες της φυλής Fig Bolg, Gallionib ( Βέλγοι και Γαλάτες).
Ύστερα από αυτούς έφτασαν στην Ιρλανδία προερχόμενοι από τα νησιά της Δύσης άνδρες της φυλής της Tuatha de Dadan. Ήταν άνδρες Θείας καταγωγής και είχαν φέρει μαζί τους μαγικά σύνεργα, ρομφαίες, δόρατα κ.λ.π. και την πέτρα της «Μοίρας», επάνω στην οποία κάθονταν οι Βασιλείς των Ιρλανδών για να εμπνευστούν καλά έργα.

Όλοι αυτοί οι επιδρομείς αφού πολέμησαν πρώτα εναντίον των Fomure, των τερατωδών Γιγάντων που ζούσαν εκεί πριν από αυτούς, άρχισαν κατόπιν ένα εξοντωτικό πόλεμο μεταξύ τους. Νικητές αναδείχθηκαν τελικά οι άνδρες της φυλής της Tuatha de Dadan. Η τελευταία μάχη δόθηκε στην Motura, κοντά στο Kong ( Κομητεία Μάγο). Τότε χάθηκε και η ηγεμονία των Γιγάντων στην Ιρλανδία.
Βλέπουμε βέβαια την ομοιότητα των Δαναών στην φυλή της Tuatha de Dadan. Αλλά ακόμη αντιπαραβάλουμε και την πέτρα της « Μοίρας», που ήταν ένα κομμάτι από βράχο της σπηλιάς στην Ίδη της Κρήτης. Μέσα σ’ εκείνη την σπηλιά αγρυπνούσε κάθε εννέα χρόνια ο Μίνως ο Α΄ της Κρήτης, προσμένοντας την επιφοίτηση του μεγάλου Δία ως προς τους νόμους που έπρεπε να θεσπίσει, για να κυβερνήσει δίκαια τους υπηκόους του. Πάνω σ’ αυτή την πέτρα κάθονταν και οι μετέπειτα βασιλείς της Ιρλανδίας προσμένοντας και εκείνη την ίδια επιφοίτηση του προγονικού τους Θεού Δία, για τους νόμους που έπρεπε να θεσπίσουν για την δίκαιη διακυβέρνηση των Ιρλανδών.
Οι Ιρλανδοί καυχώνται ότι είναι απόγονοι των Κελτών και όπως ιστορικά αποδεικνύεται από την Leadhar gadhal οι Κέλτες ήταν Ελληνικής καταγωγής.

Παρασκευή 18 Σεπτεμβρίου 2009

ΕΛΛΗΝΕΣ ΟΙ ΠΡΩΤΟΙ ΕΠΟΙΚΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ…


Η αμερικανίδα αρχαιολόγος Anne Terry Wait στο βιβλίο της «Προϊστορική Αμερική» , για τους τύμβους που απλώνονται κατά εκατοντάδες από τον κόλπο του Μεξικού μέχρι και το Ουισκόνσιν, γράφει: « …Ποιος τους ύψωσε αυτούς τους τύμβους εδώ και γιατί;», ρωτούσαν οι Ευρωπαίοι πρώτοι άποικοι της Αμερικής, τους Ινδιάνους. Εκείνοι δεν ήξεραν τίποτα. Και όταν ήρθαν οι αρχαιολόγοι και έσκαψαν πολλούς τύμβους ανακάλυψαν μέσα σ’ αυτούς μαργαριτάρια, περιδέραια, ορειχάλκινες ασπίδες, μαχαίρια, ξίφη, πέλεκεις, χάλκινα δόρατα, κοσμήματα από χρυσό και ασήμι, αγγεία με διάφορες καλλιτεχνικές μορφές.
Οι κατασκευαστές των τύμβων αυτών δεν ήταν Ινδιάνοι. Από πού λοιπόν είχαν έρθει και ποιοι στην Αμερική; Ήταν Κινέζοι, Αιγύπτιοι; Ή μήπως είχαν έρθει από την χαμένη Ατλαντίδα, από την χώρα της Θεάς Μά;»
Ο τουριστικός οδηγός της Παναμερικανικής Εταιρίας Σιδηροδρόμων, « Μπέρλιγκτον Ρούστ» ( 1962), γράφει: « …Υπάρχουν εδώ ίχνη ενός χαμένου πολιτισμού, μιας φυλής της οποίας η προέλευση και η εποχή της ακμής της, αποτελούν για τους αρχαιολόγους ένα άλυτο μυστήριο. Φαίνεται ότι οι αφηγήσεις του Πλάτωνα είναι αληθινές. Ως αληθινές δε, τις πιστεύει και ο αρχαιολόγος Ντόναλυ.
Ο δρόμος που περνά από τα αρχαία μνημεία του Γκρήκ Αμφιθέατερ και από τις πύλαρις οφ Έρκουλους(πύλες του Ηρακλή) είναι για τους αρχαιολόγους ιδιαίτερα δημοφιλής…».
Τέτοιες αναφορές σε θέματα που δεν έχουν ακόμη μέχρι σήμερα επαρκώς εξηγηθεί, ίσως ουδέ καν μερικώς, πολλοί συγγραφείς, ερευνητές αλλά και αρχαιολόγοι ακόμη και περιοδικά ή τουριστικοί οδηγοί, κάνουν αφήνοντας κάποια υπονοούμενα ή ακόμη και δίνοντας τις δικές τους ερμηνείες οι οποίες όμως συγκλίνουν πάντα προς ένα συμπέρασμα κοινό. Ότι δηλαδή Έλληνες ήταν εκείνοι οι πρώτοι επισκέπτες της Ηπείρου αυτής που ήρθαν και άφησαν τα αχνάρια του πολιτισμού τους να σταθούν αρωγοί στην πολιτισμική ανάπτυξη των ιθαγενών της μεγάλης ηπείρου της Δύσης.
Τα αρχαία Ινδιάνικα κείμενα γράφουν: « Ήσαν οι άνδρες του Ανού-Καν, ο Μάγκο Κάπο ήταν ο σοφός τους. Δεν ήθελαν να μας κάνουν δούλους. Ύστερα ο αρχηγός τους Μπάλαμ ανέβηκε σε ένα μεγάλο πάε(=πλοίο) και έφυγε βεβαιώνοντας μας ότι θα ξανάρθει…». Αυτά αναφέρει το Troano, ένα πανάρχαιο κείμενο των Ινδιάνων της Αμερικής το οποίο βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο.
Ο Ανού-Καν ήταν ο βασιλιάς Ουρανός που φέρεται να είναι και ο πρώτος αποικιστής της Αμερικής. Ο Μπάλαμ είναι ο Βήλος- Κρόνος ο Βάλτερ των σκανδιναβών και ο Βάαλ της Μεσοποταμίας. Ο Μάγκο –Κάπο ο μεγάλος σοφός ακόλουθος του Μπάλαμ είναι ο Γραμματέας του Κρόνου Ερμής Τρισμέγιστος.
Ένα άλλο ινδιάνικο κείμενο γράφει σχετικά με τους πρώτους εποικιστές της Αμερικής: « Όταν επληθύνθησαν οι άνθρωποι στην γη, άλλοι τράβηξαν προς την Ανατολή και άλλοι ήρθαν και εγκαταστάθηκαν στην χώρα μας. Όλος ο κόσμος μιλούσε τότε την ίδια γλώσσα και οι άνθρωποι Μαύροι και Άσπροι ζούσαν στην εποχή εκείνη ειρηνικά…»(Popol vux, αρχαίο κείμενο των Ινδιάνων της Γουατεμάλας, μέρος Γ΄ κεφ. 20, Μέρος Δ΄ Κεφ. 11ο).
Ακόμη η Ηenrietta Mertz στο βιβλίο της «The Wine dark sea», με ατράνταχτα στοιχεία αποδεικνύει ότι τόσο οι Αργοναύτες όσο και ο Οδυσσέας είχαν φτάσει ο μεν πρώτοι στην Νότιο Αμερική, ο δε ήρωας της Τροίας έως τον κόλπο του Μεξικού. Η αμερικανίδα συγγραφέας της «Σκοτεινής Κρασάτης Θάλασσας», είχε σχεδόν αφιερώσει την ζωή της στην έρευνα αυτή. Ήταν δικηγόρος το επάγγελμα και κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ως Ύπαρχος στο πολεμικό αμερικανικό Ναυτικό, είχε διαπλεύσει πολλές φορές τις ακτές της Βορείου και Νοτίου Αμερικής, αλλά και επί του Αμαζονίου είχε αναπλεύσει πέντε φορές. Μετά τον πόλεμο διήνυσε με τα πόδια τεράστιες αποστάσεις επί των Άνδεων του Περού, της Βολιβίας , της Κολομβίας και όλων των γύρω περιοχών, βασισμένη στα «Αργοναυτικά» του Απολλώνιου του Ρόδιου και στην «Οδύσσεια» του Ομήρου. Η Enrieta Mertz μετά από αυτά κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι ήρες των Αργοναυτικών και αυτός της Οδύσσειας, είχαν φτάσει στην Αμερική πολλές χιλιετίες νωρίτερα απ’ τον Χριστόφορο Κολόμβο!!!
Μάλιστα η ερασιτέχνης αρχαιολόγος και ερευνήτρια της ελληνικής Προϊστορίας και Ιστορίας αλλά κυρίως μεγάλη λάτρης του Ελληνικού Πνεύματος και της Ελλάδος γενικότερα, η οποία είχε επισκεφθεί δύο φορές την Ελλάδα, σε μία από αυτές της τις επισκέψεις έμεινε επί μακρόν στην Κεφαλονιά την οποία ανίχνευσε διαπιστώνοντας πως αυτό ήταν το νησί που βασίλευε ο Οδυσσέας και όχι η Ιθάκη. Βασισμένη σε κάποιο ομηρικό στίχο τον οποίο δεν έλαβαν ποτέ εκ του σοβαρού οι ιστορικοί, αναφέρεται ότι το νησί του Οδυσσέα ήταν το δυτικότερο απ’ τα Ιόνια νησιά. Και αυτό είναι η Κεφαλονιά και όχι η μικρή Ιθάκη. Επίσης η Ιθάκη δεν μπορούσε τα τόσα πρόβατα και τα άλλα ζώα που αναφέρει ο Όμηρος, αφού όπως είναι φανερό δεν διαθέτει τους ανάλογους χώρους. Αλλά γι’ αυτό θα μιλήσουμε σε άλλο μας θέμα.
Από το 1950 και μετά η Ενριετα Μέρτζ διετύπωσε τις θεωρίες και απόψεις της όχι μονάχα στα βιβλία της αλλά και μέσα από διεθνή συνέδρια και ανακοινώσεις. Παρ’ όλα αυτά δεν έτυχε της αναλόγου προσοχής και αυτό μάλλον πρέπει να το καταλογίσουμε στους δικούς μας αρμόδιους κύκλους παρά σε οποιονδήποτε άλλον. Γιατί εύλογο είναι πως η κάθε αρχαιολογική σχολή(κυρίως η Γαλλική και Αμερικανική), εργάζονται για τα δικά τους οφέλη παρά για άλλα ξένα προς αυτούς. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς και κατά πόσο μπορούμε να αξιοποιήσουμε εκείνα τα σημεία που θα μας ωφελήσουν από κάθε άποψη. Μέχρι σήμερα μάλλον δεν το έχουμε επιτύχει κάτι τέτοιο…
Αμέτρητες λοιπόν, οι μαρτυρίες και οι πηγές που κάνουν αναφορές στα χρόνια εκείνα της απώτατης αρχαιότητας και που όλα αποδεικνύουν την ελληνική παρουσία σε ολόκληρο τον κόσμο. Μία παρουσία που χαρακτηριστικό της έχει όχι την τάση που βλέπουμε πολύ συχνά μέσα από τις σελίδες της Ιστορίας και φανερώνουν την ανθρώπινη αδυναμία της επιβολής της εξουσίας μέσα από μία κατάκτηση και επικυριαρχία του δυνατού επί του αδυνάτου, αλλά ακριβώς το αντίθετο εκείνο που έχει να κάνει με το Πνεύμα και τις υψηλές ιδέες, την ανάγκη εκπολιτισμού των πλασμάτων εκείνων που έχουν από την φύση τους ή λόγω συνθηκών την ανάγκη μιας τέτοιας βοήθειας προς την εξελικτική πορεία, τον πολιτισμό.
Αυτό το χαρακτηριστικό που είναι το κύριο στην ελληνική νοοτροπία και γενικότερα τρόπος ζωής, των προγόνων μας, είναι που τους οδηγεί σε νέες ανακαλύψεις, σε νέους δρόμους και αφήνουν έτσι τα ίχνη τους μέσω της πολιτιστικής και αναμορφωτικής τους κληρονομιάς, σφραγίδα που ανεξίτηλα θα δείχνει ανά τις χιλιετηρίδες το πέρασμα του Πνεύματος από κάθε γωνιά του πλανήτη για το καλό του ανθρώπου.

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΤΟΠΩΝΥΜΙΑ ΣΤΗΝ ΝΟΤΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗ


Όταν η αμερικανίδα ερευνήτρια Henrietta Mertz στο βιβλίο της “ The wine dark sea” αποδείκνυε πως οι Έλληνες τόσο οι Αργοναύτες όσο και ο Οδυσσέας αναζητώντας οι μεν πρώτοι την γη της Κολχίδος, ο δε δεύτερος την επιστροφή στην πατρίδα του, έφτασαν στην Αμερική γινόμενοι έτσι οι πρώτοι εξερευνητές της νέας γης, φυσικά και δεν φανταζόταν πόσο αψήφιστα θα λάμβαναν κάτι τέτοιο όχι μονάχα οι συνάδελφοί της ερευνητές και αρχαιολόγοι αλλά και κυρίως οι ίδιοι οι αρμόδιοι του ελληνικού κράτους!!!
Παρ’ όλα αυτά αν και οι λόγοι της υποτίμησης μιας τέτοιας ανακάλυψης για τον καθένα που την επιχειρεί είναι καταφανές, ασχέτως αν δεν δικαιολογείται κάτι τέτοιο, παρ’ όλα αυτά λοιπόν η αξία ως γεγονός δεν παύει να υφίσταται για όσους θέλουν πραγματικά να συμβάλλουν στην κατεύθυνση της έρευνας και ανακάλυψης σημαντικών γεγονότων που προσδιορίζουν την πορεία της ανθρωπότητας.
Αδιάψευστοι μάρτυρες αυτών που η κ. Μέρτζ υποστήριξε υπήρξαν τα ευρήματα ανασκαφών στην Αμερική.
Όχι ότι οι «γνωστοί κύκλοι» που δεν ήθελαν να γνωστοποιηθούν αυτές οι ανακαλύψεις θα έμεναν με σταυρωμένα χέρια!!! Εξ’ ου και η απόκρυψη ή καταστροφή εκείνων των ευρημάτων.
Υπάρχει όμως κάτι που δεν μπορούν, όσο και να το θέλουν να το αποκρύψουν! Και είναι αυτά τα τοπωνύμια περιοχών και πόλεων της Νοτίου Αμερικής τα οποία από τα πανάρχαια χρόνια υφίστανται να αποδεικνύουν το πέρασμα των Ελλήνων από μία γη που η σύγχρονη ιστορία μας υποστηρίζει την ανακάλυψή της μόλις τον 15ο αι. μ. Χ.!!!
Ας δούμε μερικά από αυτά:
Ephira, στα σύνορα της βρετανικής Γουινέας και Σουρινάμ. Το όνομά της είναι από την Εφύρα το αρχαίο όνομα της Κορίνθου, πόλη στην οποία γεννήθηκε ο πρόγονος του Γλαύκου και την οποία προφέρει όταν δίνει το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη.
Fedra, 30 μίλια από το Paramaribo στο Σουρινάμ. Φαίδρα λεγόταν η κόρη του Μίνωα η οποία ήταν δεύτερη σύζυγος του Θησέα .
Thetis, κόλπος στο άκρο του ακρωτηρίου Χορν. Θέτις λεγόταν η μητέρα του Αχιλλέα, σύζυγος του Πηλέα ενός από τους αργοναύτες.
Laris, μικρό χωριό ανατολικά του Cusco. Η Λάρισα κόρη βασιλικής οικογένειας της Ελλάδας έδωσε το όνομά της σε μία πόλη. Στην πόλη αυτή γεννήθηκε ο Πολύφημος, γιος του Ειλάτου, μέλος της Αργούς.
Armonia, 51ος , 24ος παράλληλος. Αρμονία λεγόταν η σύζυγος του Κάδμου. Στον γάμο της η Ήρα της δώρισε ένα περιδέραιο και ένα πέπλο, τα οποία στην συνέχεια προκάλεσαν μεγάλες τραγωδίες στις γενιές που τα κληρονόμησαν. Να σημειώσουμε πως η ιστορία αυτή αναφέρεται σε μύθους των Ίνκας!!!
Solimoes, όνομα του άνω Αμαζονίου μεταξύ της Tabatinga και Coari. Αναφορές για τους Σολύμους συναντάμε σε πολλά έργα αρχαίων συγγραφέων.
Ο Όμηρος, ο Πίνδαρος, ο Στράβων, ο Ηρόδοτος, ο Απολλώνιος ο Ρόδιος είναι κάποιοι από αυτούς. Όταν ο Γλαύκος έδωσε το γενεαλογικό του δένδρο στον Διομήδη έκανε λόγο για τον βασιλιά Λύκο και για τους άθλους που επέβαλε στον Βελερεφόντη. Ένας από αυτούς τους άθλους ήταν ο Βελλερεφόντης να πολεμήσει τους Σολύμους που ήταν μία φιλοπόλεμη φυλή που ζούσε στα σύνορα της Λυκίας. Όταν κατάφερε και επέτυχε αυτόν τον άθλο ο επόμενος ήταν οι Αμαζόνες.
Υπάρχει θεωρία που αποδεικνύει ότι η αρχαία Λυκία ήταν στην περιοχή της Νοτίου Αμερικής και περιελάμβανε την Βενεζουέλα, Βρετανική και Γαλλική Γουιάνα και το Σουρινάμ. Βάσει αυτής της θεωρίας , και εφ’ όσον είναι σωστός ο προσδιορισμός, η χώρα των Σολύμων θα ήταν η χώρα νότια της Βενεζουέλας και της Κολομβιανής πολιτείας της Vechada, Guainia και της Βραζιλιανής πολιτείας Amazonas, η δε χώρα των Αμαζόνων αμέσως ανατολικά κατά μήκος του ποταμού Thermodon ή Αμαζονίου, μέχρι του Ατλαντικού.
Η ελληνική λέξη λοιπόν “Solum” μεταβλήθηκε στο πορτογαλικό “Solimoes” προφερόμενη “Solimoi-sh” για την πόλη που βρισκόταν στο ίδιο ακριβώς μέρος. Ο Αμαζόνιος ο οποίος ονομάζεται έτσι όταν ξεκινά από το Iquitos, όταν φθάνει στα βραζιλιανά σύνορα στην Tabatinga ή κοντά στην Ataleia de Norte, αλλάζει όνομα σε Solomoes και στους βραζιλιάνους ο ποταμός είναι γνωστός από την Tabatinga έως το Coari, περίπου 64o W, 4o S: ( Βόρειο και Νότιο πλάτος) οπότε πάλι αλλάζει στο αρχικό Αμαζόνιος.
Η Henrietta Mertz γράφει: « Το 1940, όταν βρισκόμουν πάνω σ’ ένα μικρό πολεμικό πλοίο στον Αμαζόνιο, ακριβώς σ’ αυτό το σημείο, ένας αξιωματικός του πλοίου παρατήρησε: « Τώρα βρισκόμαστε επί του Solimoes». Εξήγησε ότι παλιά ζούσε εκεί ένας λαός γνωστός στους Πορτογάλους ως Solimoes και ότι η φυλή αυτή ήταν πολύ παλιά και ανέκαθεν κατείχε αυτό τον χώρο κατά μήκος των δύο όχθων του ποταμού αλλά μόνο μέχρι το Coari. Στον κατάλογο των φυλών που κάποτε κατοίκησαν την λεκάνη του Άνω Αμαζονίου o Clements Markham περιέλαβε τους Solimoes ως « μία φυλή του Αμαζονίου που κάποτε ήταν πολύ ισχυρή, από την οποία οι Πορτογάλοι έδωσαν το όνομα στον ποταμό». Το 1788 ο Ribeiro ανέφερε ότι τα κύρια υπολείμματα της φυλής αυτής βρίσκονται στο στόμιο του Coari. Η Πορτογαλική απόδοση Solimoes συναντιέται και σήμερα στους χάρτες της περιοχής αυτής του Αμαζονίου όπου κάποτε ζούσαν οι Σόλυμοι, λαός φιλοπόλεμος».
Amazons, η παλιά αυτή φιλοπόλεμη ομάδα γυναικών είναι αρκετά γνωστή. Όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς τις τοποθετούν στο στόμιο του ποταμού Thermodon, όπως ο Απολλώνιος ο Ρόδιος το αναφέρει στα Αργοναυτικά του. Η Ιππολύτη η βασίλισσα των Αμαζόνων παντρεύτηκε τον Θησέα και ο γιος τους Ιππόλυτος έδωσε το όνομά του στην πόλη που βρίσκεται 44o W, 18o S. Η νεώτερη αδερφή της βασίλισσας Ιππολύτης, η Πενθυσέλεια συνέβαλε ουσιαστικά με τις Αμαζόνες στον πόλεμο της Τροίας, όταν επικαλέστηκαν την βοήθειά τους οι Τρώες. Και ήταν αυτή που προκάλεσε τον Αχιλλέα και τον Αίαντα σε μονομαχία για να βρει τραγικό τέλος η ίδια αργότερα από τον μεγάλο ήρωα του Τρωικού πολέμου Αχιλλέα. Ο ποταμός μνημονεύει ακόμη μέχρι σήμερα εκείνες τις γενναίες γυναίκες και πολεμίστριες, τις Αμαζόνες. Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος γράφει χαρακτηριστικά: « Δεν υπάρχει άλλος ποταμός σαν αυτόν…».
Filadelphia, 48ο W, 8ο S, αλλά και μία ακόμη πόλη με το ίδιο όνομα κοντά στα σύνορα της Βολιβίας και του Περού στον 68ο W, 12ο S που ονομάσθηκε από το όνομα του Αττάλου του Φιλάδελφου.

Παρασκευή 11 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ…( Μέρος Δεύτερο…)

Σε ένα αρκετά μεγάλο υψόμετρο στην οροσειρά Μπράνκα των Άνδεων όπου μέχρι τους πρόποδές της φθάνει ο Αμαζόνιος, ο Μάτιεβιτς βρήκε ένα παλάτι. Τα ερείπια ενός θρησκευτικού οικοδομήματος που κατά την άποψη του ερευνητή πρέπει να ήταν ναός ή μαντείο κτισμένο από πέτρα. Πρόκειται για το Τσαβίν ντε Χουαντάρ, από το οποίο έχουν διασωθεί γλυπτά ή χαραγμένα στην πέτρα έργα τα οποία απεικονίζουν χθόνιες θεότητες- τερατώδεις κεφαλές, Γοργόνες, Κέρβερους, Άρπυιες κ. ά. Αυτό το παλάτι βρίσκεται στο διαμέρισμα του Ανκάς, στην στενή πεδιάδα του Μόσνα τριγυρισμένη από ψηλά βουνά γεμάτα χιόνια και σε ύψος 3180 μέτρα.
Σύμφωνα με έναν αρχαίο ινδιάνικο θρύλο, στις ακτές του Περού έφτασε ένας στόλος προερχόμενος από τον Βορά. Αποβιβάστηκε ένας βασιλιάς με τον λαό του και έχτισε στο εσωτερικό του μία πόλη και έναν ναό, ιδρύοντας το Βασίλειο των Chavin γύρω στο 1500 π. Χ. Αργότερα εκεί γεννήθηκε το κράτος των Ίνκας από τον Τουπάκ Γιαπανκουί. Η εξάπλωση των Ίνκας έγινε ταχύτατα και σε μεγάλη έκταση, με αποτέλεσμα οι αρχικές φυλές που κατοικούσαν στο Τσαβίν να χαθούν.
Μετά από ανασκαφές που έγιναν σ’ αυτό το σημείο από τον Χούλιο Τέλλο πρώτα, προέκυψε ότι δεν υπάρχει κάποια φανερή είσοδος στο κτίριο ούτε δωμάτια ή μεγάλες αίθουσες. Ακόμη διακρίνεται ένα είδος λαβύρινθου, στην μέση του οποίου υπάρχει χαραγμένη η μορφή της Γοργόνας. Από την θέση την οποία της έχουν αφιερώσει μέσα στο κτίριο, φαίνεται ότι ο ρόλος της ήταν να το φυλάει. Και όπως γνωρίζουμε από την δική μας μυθολογία η Γοργόνα ήταν από τα πιο φρικτά τέρατα αφού και μόνον την όψη της αρκούσε να την δει κανείς και να μεταμορφωθεί σε πέτρα. Στον τοπικό μύθο γίνεται αναφορά για έναν τεράστιο γενειοφόρο θεό ο οποίος απ’ όπου περνούσε μετέτρεπε τους ανθρώπους σε πέτρα.

Ο Ησίοδος τον περιγράφει να έχει χάλκινη φωνή και πενήντα κεφάλια, αλλά σε άλλες μυθολογίες περιορίζονται στα τρία ακόμη και στα δύο. Η ουσία όμως του συμβολισμού είναι πάντα η ίδια. Ο φύλακας του Άδη που δεν αφήνει κανένα νεκρό να ξεφύγει από τα έγκατα της γης, το βασίλειο του θεού Πλούτωνα.
Ο Περσέας που ήταν εκείνος που σκότωσε την Γοργόνα Μέδουσα, αποκεφαλίζοντάς την. Για να την βρει αναζητούσε το ανάκτορό της. Ο Απολλόδωρος μας λέει ότι οι Γοργόνες ήταν τρεις, η Σθενώ, η Ευριάλη και η Μέδουσα. Στην αναζήτηση της Μέδουσας ο Περσέας συναντά τις Γραίες και είναι αυτές που του δίνουν οδηγίες πώς να βρει τις νύμφες που κατείχαν τα φτερωτά πέδιλα του Ερμή και την Κίβιση. Είναι αυτά που τον οδηγούν, μαζί με την ασπίδα της Αθηνάς την περίφημη Αιγίδα, στον φόνο της φοβερής Μέδουσας.
Έχουμε λοιπόν έναν συσχετισμό του μύθου μόνο που την θέση της Φιδομαλλούς Μέδουσας Γοργόνας, παίρνει ένας τεράστιος γενειοφόρος Θεός. Τα φτερωτά σανδάλια που βοηθούν τον Περσέα ανήκουν στον Ερμή, που κατά την παράδοση εκτός των άλλων του ιδιοτήτων ήταν και ψυχοπομπός, αυτός δηλαδή που οδηγούσε τους νεκρούς στον Άδη. Και η περικεφαλαία που φόρεσε στο κεφάλι ήταν η περικεφαλαία του Πλούτωνα βασιλιά του Κάτω Κόσμου. Βλέπουμε λοιπόν ακόμη και εδώ άμεση την σχέση του Άδη με την πορεία του Περσέα προς αναζήτηση της Γοργόνας. Ο Άδης που όλα δείχνουν προς την κατεύθυνση του εντοπισμού του στο σημείο αυτό του πλανήτη που βρίσκεται η περιοχή περί τον Αμαζόνιο!!!
Στον Βιργίλιο επίσης ο εντοπισμός της Γοργόνας γίνεται στον Κάτω Κόσμο μαζί μα άλλα φρικτά όντα όπως οι Κένταυροι, οι Άρπυιες, η Χίμαιρα, η Λερναία Ύδρα κ.ά.
Στο ίδιο ανάκτορο ακόμη εντοπίστηκε ένα εγχάρακτο σχέδιο δύο ενωμένων μορφών που μοιάζουν με ένα ζώο που έχει δύο κεφάλια. Και πάλι έχουμε αναφορά στην ελληνική μυθολογία και στον κάτω κόσμο, με την μορφή του Κέρβερου, του σκύλου που ήταν προστάτης-φύλακας του Άδη και ο οποίος είχε δύο κεφάλια και φιδίσια ουρά. Μία ουρά με την οποία χαιρετούσε αυτούς που έμπαιναν στον Άδη αλλά που κατασπάρασσε με τα σαγόνια των δύο κεφαλιών του όποιον τολμούσε να διαφύγει από το σκοτεινό βασίλειο…
Νέκυια ήταν η χώρα των νεκρών που αναζητούσε ο Οδυσσέας. Η λέξη Νέκυια που σημαίνει θυσία για επίκληση νεκρών, έχει την ίδια ρίζα με την λέξη nak’ a nak’ ay που στην γλώσσα των Κέτσουα, ιθαγενών της Νοτίου Αμερικής, σημαίνει σφάζω, σφαγή. Ο Οδυσσέας όταν πήγε στην Νέκυια, μέσω του ποταμού Πυριφλεγέθοντα, θυσίασε ένα αρνί, το αίμα του οποίου τράβηξε τις σκιές του Άδη που έρχονταν με απειλητικές διαθέσεις προς τον ομηρικό ήρωα. Έτσι επέτυχε να καλέσει κοντά του το πνεύμα του μάντη Τειρεσία από τον οποίο πήρε την πληροφορία για το πώς θα φτάσει στην πατρίδα του.
Οι Έλληνες ήσαν εδώ πολύ-πολύ νωρίτερα από οποιοδήποτε Κολόμβο, από τα πρώτα ιστορικά χρόνια. Κρήτες, Ετεοκρήτες, Πελασγοί, όπως και αν ονομάζονταν εκείνοι οι πρώτοι επισκέπτες, ήσαν Έλληνες. Και νομίζω πως πια κάτι τέτοιο δεν πρέπει να αμφισβητείται. Άλλωστε τα πάμπολλα ίχνη που έχουν έρθει στο φως από τις ανασκαφές και διάφορες ανακαλύψεις που έχουν γίνει αυτό ακριβώς μαρτυρούν. Από τους εγχάρακτους διπλούς πελέκεις, μινωικά σύμβολα και σβάστικες αλλά και πλήθος επιγραφών κυρίως μινωικής γραφής Α, είναι αποδείξεις μίας τέτοιας θεώρησης. Οι αναφορές των ισπανών χρονικογράφων που έκαναν λόγο για την διαφορά της άρχουσας τάξης των Ίνκας με τον απλό λαό, μιλούσαν για ανοιχτόχρωμο δέρμα, καστανά ή ξανθά μαλλιά μ’ άλλα λόγια στοιχεία που αποδεικνύουν την λευκή φυλή, επιβεβαιώθηκαν από τις μούμιες που ανακαλύφθηκαν στο Chankay του Περού. Νομίζω πως ένα ακόμη σημείο από τα πλέον σημαντικά που μπορούμε να σταθούμε προς απόδειξη των παραπάνω υποστηριζόμενων, για την έλευση των προελλήνων στην Νότιο Αμερική, είναι η γλώσσα των ιθαγενών της περιοχής και οι ομοιότητες που παρουσιάζουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία με την ελληνική της οποίας έχουν την ίδια ρίζα.
Οι ομοιότητες της ελληνικής και της γλώσσας Κέτσουα είναι τόσες πολλές!!!
Ας δούμε μερικές από αυτές από το βιβλίο « Οι Ίνκας μιλούσαν Ελληνικά», των Σ. Δωρικού, Κ. Χατζηγιαννάκη, εκδόσεις «Ελεύθερη Σκέψη»:
«…Aray= από το ρήμα αράσθαι= καταράσθαι. Η αρά είναι και ευχή και εξορκισμός και επίκληση και αποπομπή του κακού. Έτσι arayhakh= είναι ο καταραμένος, ο εξορκισμός, ο αποδιοπομπαίος.
Ariy= αρόω, καλλιεργώ, οργώνω, σπείρω, ρίζα -αροF
Jana= Ινδιάνος. Ο Ίων, Ίων+ δαναός ο υψηλός, ανώτερης καταγωγής και τάξης ( janaj = ύψος ), από το ανά και ενδεχομένως την ρίζα – Fιδ του ινδάλματος ή της ινδέας, ο εμφανιζόμενος, ο ορατός, ο εμφανιζόμενος από τον ουρανό, ο άνθρωπος, ο εκπρόσωπος του θεού, ο Ίωνας.
Nuna= ψυχή. Από το ελληνικό νους = νους, αντίληψη,προσοχή, κρίση, καρδιά, αισθήματα, διάθεση, ενέργεια του νου, σκέψη διανόημα, διάνοια, λόγος, δύναμις του κατανοείν, τα αισθήματα και οι διαθέσεις προσιδιάζουν σαφέτσερα προς την ψυχή. Η ρίζα – νο φαίνεται συγγενής προς την ρίζα- γνο, και προσδίδει την ελληνική λέξη τις έννοιες της νόησης, της κατανόησης, της αντίληψης, της γνώμης, της πείρας…»

Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΙΝΚΑΣ…

Το 1850 έφτασε στο Περού ο Ιταλός ερευνητής-περιηγητής Αντόνιο Ραϊμόντι. Για σαράντα ολόκληρα χρόνια έμεινε εκεί, ερευνώντας κάθε σπιθαμή της μακρινής και «περίεργης» -ιστορικά- αυτής χώρας και είναι οι δικές του περιηγήσεις και έρευνες πάνω στις οποίες βασίσθηκε ο φυσικομαθηματικός- ερευνητής συμπατριώτης του Ενρίκο Μάτιεβιτς, ώστε να φτάσει στο συμπέρασμα ότι οι ναυτικοί του Αιγαίου πολλές χιλιετίες προ του Κολόμβου έφτασαν στην Κεντρική και Νότιο Αμερική.
Ο Μάτιεβιτς βεβαίως πρωτίστως παρακινημένος από τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς, τόσο από τον Όμηρο όσο και από τον Απολλόδωρο έβλεπε ότι οι γνώσεις που περιγράφονταν στους στίχους της Οδύσσειας και των Αργοναυτικών, και είχαν να κάνουν με τόπους πολύ μακρινούς, πολύ πέρα αυτού της Μεσογείου, δεν μπορούσε παρά να πιστεύει ότι ένα υπερατλαντικό ταξίδι και η επίσκεψη στις μακρινές εκείνες χώρες της Νοτίου Αμερικής ήταν τα πιθανότερα σημεία αναφοράς των συγγραφέων των μεγάλων επών, «Οδύσσειας» και «Αργοναυτικών» αντίστοιχα.
Έτσι με οδηγό τις περιηγήσεις και έρευνες του συμπατριώτη του Ραϊμόντι, και με τα αρχαία κείμενα στα χέρια περιδιάβηκε τις Άνδεις, και έκανε τις δικές του ανακαλύψεις που έφεραν το αποτέλεσμα που μερικά χρόνια πριν η Ενριέτα Μέρτζ έγραφε στην «Κρασάτη Θάλασσα». Δηλαδή ότι οι Έλληνες είχαν φτάσει κατά τους πρώτους ιστορικούς χρόνους στην Νότιο Αμερική.
Η μελέτη του Μάτιεβιτς στηρίχθηκε στην συγκριτική αρχαιολογία και την Μυθολογία. Για πολλά χρόνια εργάστηκε στο γεωφυσικό αστεροσκοπείο του Χουανγκάγιο της Λίμα και αυτό του έδωσε πολλά περιθώρια ώστε να κάνει τις μελέτες του επί τόπου και να μείνει έκπληκτος από τις ανακαλύψεις που βρήκε μπροστά του. Στις κεντρικές Άνδεις του Περού, στις παραστάσεις ενός αρχαίου μαντείου ανακαλύπτει τις χθόνιες οντότητες που ο Ησίοδος αναφέρει στην «Θεογονία» του. Ο Κέρβερος, η Μέδουσα, η Λερναία Ύδρα, οι Άρπυιες, η Χίμαιρα είναι παραστάσεις τις οποίες ανακαλύπτει στα ερείπια ναών και μαντείων της περιοχής. Οι θεότητες του Κάτω Κόσμου, τα Τάρταρα όπως τα ονομάζει ο Ησίοδος φαίνεται να παίζουν πολύ σπουδαίο ρόλο για τους πανάρχαιους κατοίκους της περιοχής, τους Ίνκας. Έναν λαό που η ύπαρξή του και η εξαφάνισή του αποτελεί ένα μυστήριο, όπως και των Ατζέκων στην Κεντρική και Νότιο Αμερική, ή των Σουμερίων και των Χετταίων στην Μεσοποταμία.
Οι παραστάσεις που αφορούν τις θεότητες του Κάτω Κόσμου, οδηγούν τον Μάτιεβιτς να υποστηρίξει ότι εδώ, στην Νότια Αμερική ήταν ο Άδης των αρχαίων Ελλήνων. Τα Τάρταρα όπου τους φιλοξενούσαν και αποτελούσαν συνάμα το βασίλειό τους με πρωταγωνιστή βεβαίως τον Θεό Πλούτωνα. Πίστευαν οι πανάρχαιοι πρόγονοί μας ότι ο Άδης βρισκόταν στα έγκατα της Χθονός αλλά σε μία μακρινή τοποθεσία δυτικά της γης. Ένα χρόνο ταξίδι χρειαζόταν για να φθάσουν εκεί. Και αν κανείς υπολογίσει μία τέτοια απόσταση και με τα μέσα βεβαίως της εποχής εκείνης μάλλον η αναφορά γίνεται για την πέρα του Ατλαντικού ήπειρο, αυτή της Αμερικής, της Γης των Εσπερίδων όπως λεγόταν, εκεί όπου ο Άτλας μεταμορφωμένος σε ένα τεράστιο βουνό υποβάσταζε στους ώμους του την Γη.

Η Κίρκη λέει στον Οδυσσέα πώς θα πάει στον Κάτω Κόσμο για να πάρει τις οδηγίες που χρειαζόταν για την επιστροφή του στην πατρίδα,αλλά και για να εξευμενίσει τους Θεούς που είχε προκαλέσει με την συμπεριφορά του μετά την συμβολή του στην άλωση της Τροίας. Η περιγραφή της Κίρκης στην «Οδύσσεια» που γίνεται με την γραφίδα του Μεγάλου Ομήρου, είναι ίσως η περισσότερο άρτια περιγραφή που υπάρχει σε αρχαίο κείμενο. Αν κανείς ακολουθήσει εκείνη την πορεία δεν μπορεί παρά να φθάσει στην Εσπερία, την ήπειρο της Αμερικής. Αν και πολλοί γεωγράφοι το αμφισβητούν παρ’ όλα αυτά δεν παύει να υφίσταται ως η πιο άρτια γεωγραφική περιγραφή.
Ο Μάτιεβιτς στην αναζήτηση της μυθολογικής κόλασης, αυτά τα Τάρταρα, βλέπει να υπάρχει τέτοια ομοιότητα με την σημερινή περιοχή του Αμαζονίου, ώστε μένει κυριολεκτικά κατάπληκτος. Οι διηγήσεις εκείνων των πρώτων εξερευνητών στα μεταχριστιανικά χρόνια, αλλά και μερικές χιλιετίες αργότερα από τους Αργοναύτες και τον Οδυσσέα, για το πέρασμα του Μανσερίστε, που είναι το πρώτο πέρασμα που συναντά κανείς καθώς ανεβαίνει τον Αμαζόνιο, θα μπορούσαν να είναι οι διηγήσεις των μυθολογικών αναφορών για την κάθοδο στον Άδη. Όποιος διαπλέει τον Αμαζόνιο καθώς έρχεται από το βόρειο ημισφαίριο, παρατηρώντας τα άστρα έχει την εντύπωση ότι κατεβαίνει σε μία βαθιά άβυσσο. Έτσι το περιγράφει και η Ενριέτα Μέρτζ, η οποία με οδηγό τους αστερισμούς και κυρίως αυτόν της Μεγάλης Άρκτου, συμπεραίνει για το Ιασωνικό ταξίδι στην Αμερική!!! Και είναι πράγματι άξιο θαυμασμού να βλέπει κανείς τέτοιες ανακαλύψεις που κυριολεκτικά φέρνουν τα πάνω κάτω στην συμβατική ιστορία.
Παραβάλλοντας τον μυθικό ποταμό Αχέροντα και τους τρεις μικρότερους παραποτάμους του, την Στύγα, τον Κυκωτό και τον Πυριφλεγέθοντα, με τον Αμαζόνιο κατά τον Μάτιεβιτς, ο Οδυσσέας έπρεπε να εντοπίσει έναν ποταμό που θα του επέτρεπε να διασχίσει τους βάλτους του Άδη. Έτσι η Στύγα είναι ο ποταμός Μαρανιόν του Περού ο οποίος στην ουσία είναι τμήμα του Αμαζονίου αλλά με άλλη ονομασία. Ο ποταμός Ουκαγιάλι ένας σημαντικός ποταμός στην λεκάνη του Αμαζόνιου που πηγάζει από τις οροσειρές του Κούζκο είναι ο Πυριφλεγέθων της Οδύσσειας.
Η παραμονή του Μάτιεβιτς στο Περού και οι διάφορες περιηγήσεις τις οποίες έκανε σχεδόν σ’ ολόκληρη την περιοχή της Νοτίου Αμερικής, αλλά και τα συμπεράσματα που έχει βγάλει μέσα από αυτή του την πολύχρονη έρευνα καταγράφονται στο βιβλίο του «Ταξίδι στην Μυθολογική Κόλαση». Εδώ ο συγγραφέας λοιπόν περιγράφει πως οι πανάρχαιοι θαλασσοπόροι του Αιγαίου έφθασαν στον Αμαζόνιο, διασχίζοντας τον Ατλαντικό ωκεανό, και μέσω του τεράστιου αυτού πλωτού ποταμού, του δεύτερου σε μέγεθος μετά τον Νείλο έπλευσαν προς νότο μέχρι τις Άνδεις του Περού. Όπως έχουμε ξαναπεί σε παλιότερα θέματα μαζί τους οι εξερευνητές εκείνοι έφερναν και ολόκληρο τον πολιτισμό τους που ήταν η γλώσσα τους, οι θεοί τους, οι μύθοι τους, οι παραδόσεις τους, οι συνήθειές τους… Αυτά τα πέρασαν στους ιθαγενείς των περιοχών που βρέθηκαν και σαφώς είχαν την ανάλογη από εκείνους αντιμετώπιση που τους αναβίβασαν τόσο ψηλά ώστε τους έκαναν Θεούς. Τους λευκούς θεούς τους που ακόμη και σήμερα θυμούνται μέσα από τις παραδόσεις τους και τις διάφορες γιορτές- μνήμες που διατηρούν.

( Τέλος Α΄ μέρους)

Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ…


Μέσα από την ιδεολογία του « κάλλους» και « ισχύος» οι πρόγονοί μας περνούν την φιλοσοφία των Αγώνων της Ολυμπίας σε μία πραγματική ιεροτελεστία ανάδειξης του ανθρώπου στο τέλειο.
Και είναι αυτή η ιδεολογία που καθιστά το σώμα «ναό του Θείου», αλλά ίσως σωστότερα θα ήταν να πούμε ότι το «Θείον» αποκτά μία καθαρά ανθρωποκεντρική διάσταση.

Ο καθηγητής της Οξφόρδης J. Boardman λέει: « Ο άνθρωπος ήταν το μέτρο των πάντων για τους αρχαίους Έλληνες και σκοπός του καλλιτέχνη ήταν να τον αναπαραστήσει στην ιδεώδη του μορφή, έτσι που σχεδόν να μην ξεχωρίζει από τους Θεούς – που και αυτοί με την σειρά τους αποδίδονταν με μορφή ανθρώπινη. Η ηρωική γύμνια των Θεών, των πολεμιστών και των κοινών θνητών που χαρακτηρίζει την κλασσική τέχνη ήταν η φυσική έκφραση του θαυμασμού των αρχαίων Ελλήνων για το τέλεια διαπλασμένο σώμα».

Μέσα από αυτή την συλλογιστική, το νόημα και το περιεχόμενο των Ολυμπιακών Αγώνων ταυτίζεται με το μήνυμα αυτού του ίδιου του Ελληνισμού. Εκφράζει το ίδιο ζωντανά την στενή σύξευξη μεταξύ του σώματος και πνεύματος, ατόμου και κοινωνίας, ανθρώπου και Θείου. « …Στο ίδιο μέτρο που το έπρατταν τα Ελευσίνια μυστήρια και το Μαντείο των Δελφών. Στο τελεστήριο της Ελευσίνας, οι Έλληνες βίωναν μία διδασκαλία που στηριζόταν στην κατανόηση της νομοτέλειας, ότι όταν η βιολογική και η ψυχό-πνευματική διάσταση του ανθρώπου συλλειτουργούν αρμονικά, η «πόλη» και οι «πολίτες» της μετατρέπονται αντίστοιχα σε χώρο εκπόρευσης και σε όργανα τελείωσης του «πολιτισμού».
«Στο Δελφικό ιερό, η μαντική τέχνη μετατρεπόταν σε μέθοδο κατανόησης των «νόμων» που θέτουν τον ανθρωποκοινωνικό μικρόκοσμο σε πλήρη αρμονία με το φυσικό- συμπαντικό μακρόκοσμο. Στην Ολυμπία τέλος, ετίθετο ως προϋπόθεση του Ελευσίνιου «ευελπιστείν» και του Δελφικού « ευ ζην», το πανελλήνιο «ευ αγωνίζεσθαι». ( Γ. Λουκάς, περιοδικό «Τρίτο Μάτι» τευχ. 16-17).

Υπάρχει το παράδειγμα του Θεαγένη του Θάσιου, που είναι τόσο χαρακτηριστικό ώστε να αντιληφθούμε την πραγματική διάσταση της αντίληψης των προγόνων μας στο Ολυμπιακό Πνεύμα. Ιδού τι γράφει ο Χρ. Ρέππας στο άρθρο του «Περιπλοκές και στις Αρχαίες Ολυμπιάδες» στην Ιστορία εικονογραφημένη: « Στην 75η Ολυμπιάδα(480 π. Χ.) ένας μεγάλος αθλητής, ο Θεαγένης ο Θάσιος, δήλωσε συμμετοχή στην πυγμαχία και το σύνθετο από πάλη και πυγμαχία παγκράτιο. Με τον τρόπο αυτό διεκδικούσε μία από τις μεγαλύτερες διακρίσεις που θα μπορούσε να εξασφαλίσει ένας αθλητής στην Ολυμπία. Αρχίζοντας με την πυγμαχία νίκησε τον Λοκρό αντίπαλό του Εύθυμο. Κατάκοπος όμως καθώς ήταν από την μεγάλη προσπάθεια και τα τραύματα δεν μπόρεσε να αγωνισθεί στο παγκράτιο. Για την αποχή του αυτή οι Ελλανοδίκες όχι μόνο τον τιμώρησαν με πρόστιμο ενός ταλάντου, αλλά και ακύρωσαν την νίκη του, υποχρεώνοντας τον να αγωνισθεί και πάλι με τον Εύθυμο, τον οποίο και νίκησε. Επειδή όμως στάθηκε η αιτία να αγωνισθεί ο αντίπαλός δύο φορές τον καταδίκασαν να τον αποζημιώσει με δύο τάλαντα. Ο Θεαγένης εξαγόρασε την ποινή αυτή με την μη συμμετοχή του στις δύο επόμενες Ολυμπιάδες, αφήνοντας τον Εύθυμο να τον νικήσει.
Με τον τρόπο αυτό οι Ελλανοδίκες εξασφάλιζαν το «ευ αγωνίζεσθαι». Μάλιστα δεν δίστασαν να ανακηρύξουν ολυμπιονίκη αθλητή, που προτίμησε να πεθάνει παρά να νικηθεί.

«Αυτό έγινε στην 54η Ολυμπιάδα(564π. Χ.) όταν ο περίφημος Φιγαλειώτης παγκρατιστής Αρραχίων διεκδικούσε την τρίτη σε σειρά νίκη του. Σε κάποια στιγμή ο αντίπαλός του τον καθήλωσε σφίγγοντάς του τα γόνατα με τους αστραγάλους και τον λαιμό με το ένα μπράτσο. Από την τελευταία αυτή λαβή ο Αρραχίων πνίγηκε. Προτού όμως αφήσει την τελευταία του πνοή, ετοιμαζόταν να εγκαταλείψει. Ο γυμναστής του όμως του φώναξε από δίπλα ότι στην περίπτωση αυτή η συνέχιση του αγώνα του εξασφάλιζε τον μεγαλύτερο τάφο στην Ολυμπία. Εκείνος τότε καταβάλλοντας μία ύστατη προσπάθεια με μία απότομη στροφή εξάρθρωσε με το αριστερό γόνατο τον αστράγαλο του αντιπάλου του που εγκατέλειψε τον αγώνα σφαδάζοντας από τον πόνο. Την ίδια στιγμή ο Αρραχίων πέθανε με το βλέμμα συνεπαρμένο από το όραμα της νίκης…»
Είδατε λοιπόν ποια ήταν η αξία του Ολυμπισμού για εκείνους τους μεγάλους που τον δημιούργησαν και πάντα σε αντιπαράθεση με το σήμερα του εξευτελισμού κάθε όρου άθλησης- αγώνα; Ο Αριστοτέλης συμβούλευε τους «παιδοτρίβες» να αποφεύγουν να δημιουργούν αθλητές-πρωταθλητές των μεγάλων πανελληνίων αγώνων αλλά μέσα από την άσκηση σε όλα ανεξαιρέτως τα αγωνίσματα, να εμφυσούν στα νεαρά άτομα την προσπάθεια για μία τέλεια ισορροπία της προσωπικότητας και να μην τα παρακινούν να παίρνουν το ρεκόρ σε ένα αγώνισμα…

Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2009

ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΝΕΥΜΑ

Όπως πολύ σωστά έγραψε κάποιος : « Άλλοι λαοί λάτρεψαν στους θεούς τους το πνεύμα και άλλοι την ύλη. Οι Έλληνες λάτρεψαν το σημείο της ισορροπίας τους: Το κάλλος.». Και κάνω την αναφορά αυτή στους Θεούς των Ελλήνων καθότι η Ολυμπιάδα ήταν γέννημα από αυτή την αντίληψη της θρησκευτικότητας, της πίστης, της απόστασης εκείνης που καλύπτεται μέσα από μία διαφορετική έκφραση σύζευξης του ανθρώπινου και του θείου!!!
Η επίσημη εμφάνιση των ολυμπιακών Αγώνων καθώς σεβόμενη την συμβατή ιστορία αποδεχόμαστε πως ανάγεται περί τον 8ο αι. π.Χ. Είναι μία μεταβατική περίοδος που όπως μας λένε οι επιστήμονες-αρχαιολόγοι η Γεωμετρική εποχή σιγά-σιγά δίνει την θέση της σε μία άλλη, την επονομαζόμενη Αρχαϊκή και όπως είναι φυσικό οι μεταβολές είναι πολλές και σε όλα τα επίπεδα της ανθρώπινης έκφρασης και έκφανσης…
Διαβάζουμε σχετικά « Οι Ευπατρίδες βγαίνουν νικητές στον αγώνα τους κατά της Βασιλείας και γεννιέται το αριστοκρατικό πολίτευμα. Η κάστα αυτή των ευγενών δημιουργεί έναν ολόκληρο τρόπο ζωής, με τις συνήθειές της αποτυπωμένες τόσο στα λογοτεχνικά έργα όσο και στα έργα τέχνης. Το αριστοκρατικό πολίτευμα γεννά μία ιδεολογία που θέλει τους λίγους, τους εκλεκτούς να είναι στενά συνδεδεμένοι με το ηρωικό στοιχείο και την επίδειξη που φέρει αυτό προς εντυπωσιασμό των λαϊκών μαζών…»


Είναι αυτό που αυθόρμητα βγαίνει στον άνθρωπο όταν μέσα από την εξουσία, την κάθε λογής εξουσία βλέπει την «διαφορετικότητά» του και δημιουργεί την …απόσταση. Γεννιούνται οι ήρωες οι οποίοι είναι άμεσα συνδεδεμένοι με τους Θεούς και απόλυτα ξεχωριστοί από τον απλό λαό… Οι αγώνες, η νίκη και το στεφάνι της κατάκτησης του πρώτου βάθρου, είναι φυσιολογική απορροή μιας γενικότερης αντίληψης της άρχουσας κοινωνίας. Μην ξεχνάμε πως τα χρόνια εκείνα ο δυνατός ήταν η απόλυτη έκφραση του πολιτισμού που φαινόταν να πηγάζει όχι από φιλοσοφία, κάθε άλλο, αλλά από την δύναμη της επιβολής σε κάθε είδους ανθρώπινης έκφρασης!!
« Αλλά οι κοινωνίες αλλάζουν σιγά-σιγά, και ο θεσμός του «γένους» δίνει την θέση του στην «πόλη-κράτος» και η αριστοκρατία στην δημοκρατία. Παράλληλα η πνευματική άνθηση κυρίως της Αθήνας, προσανατολίζει τους ανθρώπους σε άλλους ορίζοντες, μακριά από αυτούς της ηρωικής εποχής. Είμαστε πια στην εποχή του «καλού καγαθού». Η φυσική ρώμη δεν αποτελεί πλέον το μοναδικό πρότυπο του ανθρώπου. Πρότυπο είναι η Πνευματική καλλιέργεια που έχει τον δικό της στίβο, το θέατρο απ’ όπου ο μεγάλος Ευριπίδης θα διδάξει την αναγκαιότητα διακυβέρνησης από τους «σοφούς τε καγαθούς», αυτούς τους φιλοσόφους κυβερνήτες του Πλάτωνα…»


Η έκφραση του πνεύματος μέσα από αγώνες, (θέατρο, ποίηση) συμπεριλαμβάνονται στις Ολυμπιάδες και τότε πια με την ωριμότητα που αρμόζει σε νόες όπως οι Έλληνες αποδίδουν αυτά που πρέπει εκεί που πρέπει.
Ο χώρος της Ολυμπίας ήταν αφιερωμένος στον πατέρα των Θεών και των ανθρώπων, τον Δία. «…Ο Ζευς είναι κυρίαρχος του κεραυνού, αυτού του πύρινου όπλου, και κατ’ εξοχήν εκπρόσωπος της θέσπισης του «δικαίου». Ενός δικαίου που αποσκοπεί στην αρμονική συνύπαρξη μακρόκοσμου και μικρόκοσμου ( φύσης και κοινωνίας) και το οποίο συμβολίζεται σε όλη του την πληρότητα στην μορφή του σημαντικότερου παιδιού του Δία του Απόλλωνα…»
…συνεχίζεται.